Στις 6/1/2014 έφυγε από την ζωή σε ηλικία 94 ετών η Μarina Ginesta, η γυναίκα που είχε γίνει το σύμβολο του Ισπανικού εμφυλίου όταν φωτογραφήθηκε με στρατιωτική στολή στη Βαρκελώνη το 1936.
Kάποια στιγμή έμαθα το όνομα σου. Δεν του έδωσα καν τον απαιτούμενο χρόνο. Δεν το έγραψα.
Το ξέχασα αμέσως λες και θα αφαιρούσε κάτι απ’ τη ματιά σου.
Πως μπορείς να ερωτευτείς κάποια από μια φωτογραφία;
Να μην έχεις μιλήσει ποτέ μαζί της;
Να έχει γεννηθεί 70 χρόνια πριν από σένα;
Συμβαίνει ….αν από τύχη κακή σε συνδέουν λέξεις όπως επιτήδειο, καταιγίδα, αγαπώ, ακουαρέλα, πλοίο, γεμάτο ποτήρι.
Τα άλλα είναι για τους άλλους.
Πως ήταν το αγόρι σου;
Ποιος να ήταν;
Τι σημασία έχει.
Όλοι μικροί ήρωες είμαστε, χωμάτινοι σβόλοι.
Μας γελοιοποιούν τα ουράνια, μας γελοιοποιούν και οι μπάτσοι .
Μόνο που κάποιοι είναι πιο τυχεροί από τους άλλους.
Η αδυναμία και ο φόβος δεν έχουν να κάνουν με το σούρουπο που λένε οι ποιητάδες, ούτε με τις συγκυρίες που λένε οι ιστορικοί.
Έχουν να κάνουν με το υλικό.
Κάτι σαν τον πόθο, την μετάνοια, το μόνιμα σφραγισμένο φως μιας παλιάς μέρας.
Για σένα δεν το σκέφτηκα αυτό.
Έτσι γίνεται αν αγαπήσεις αρχαία θεά…την Περσεφόνη … την Ανδρομέδα.
Την ζητάς με στόμα θνητό και σώμα ανυπεράσπιστο .
Δεν μπορείς να της γράψεις ποιήματα… γίνονται χαρτοπόλεμος και νεκρά δελφίνια, σε κατακτά δικαιωματικά για να σου αποδείξει ότι θέλει.
Στεναχωριέμαι .
Δεν σε είδα να χορεύεις. Είμαι σίγουρος όμως πως συνωμοτούσες πάνω σε καρδιές, αυθάδικα.
Ήμουν τυχερός … απλά σε ερωτεύτηκα .
Και ύστερα πως να ήσουν τα χειμωνιάτικα πρωινά; Όταν έβγαινες από το μπάνιο; Όταν έγραφες γράμματα; Όταν έπαιρνες γράμματα; Όταν λυπόσουν ; Όταν λούφαζες στην καρότσα κάποιου καμιονιού; Στο πρώτο φως του ήλιου ή όταν ερωτευόσουν; Όταν έπινες το δάκρυ του αγαπημένου σου;
Το έχεις κάνει γιατί κι εγώ το έχω κάνει… σαν τίμια όντα γεννημένα στο ημίφως με ανεξόφλητους λογαριασμούς .
Τυχερός ήμουν μονάχα σε ερωτεύτηκα.
Σε ερωτεύτηκα γιατί ίσως η μονή φράση που θα άκουγα από τα χείλη σου θα ήταν ”θα τα πούμε” , ίσως με ένα χαμόγελο κατανόησης μπροστά στην αδεξιότητα μου, ίσως ίσως κι ένα φιλί στο μάγουλο … δαχτυλικό αποτύπωμα σε κάθε αδιέξοδο έρωτα .
Κάποια στιγμή έμαθα το όνομα σου.
Τα μικρά παιδιά κι όσοι σε λάτρεψαν σε φώναζαν ” αντάρτισσα” …να ξεγελάς το χρόνο με ανάποδες πατημασιές στις στάχτες του.
Διάβασα πως σε νίκησε .
Σκατοφυλλάδες.
Εγώ ξέρω . Είσαι ακόμα σ αυτήν την ταράτσα, περιμένοντας τον πρώτο φασίστα που θα μπει πορθητής στη δικιά μας Βαρκελώνη….πως μπορείς να πεθάνεις εσύ; Τρις φίλοι σκοτωθήκαμε για πάρτη σου …
Στον Κώστα και τον Γιάννο…στα ποτήρια που τσουγκρίσαμε για σένα….
Στον Στέφανο που έπρεπε να ήταν εκεί…