του Νικήτα Φεσσά
Η πολιτική σάτιρα είναι ένα δύσκολο, και στις μέρες μας όχι και τόσο δημοφιλές κινηματογραφικό είδος. Όμως ο Adam McKay (ξεκίνησε απ το Anchorman για να καταλήξει στο The Big Short) επιτίθεται στο υλικό και το θέμα του με περισσό θράσος, μπρίο, και μπόλικη τρέλα, παρουσιάζοντάς μας, με παιχνιδιάρικη γραφή και σκηνοθεσία (την οποία στερούνται οι εννιά στις δέκα κινηματογραφικές βιογραφίες σήμερα), την ιστορία του αμοραλιστή, οπορτουνιστή, αδίστακτου, απατηλού, αδιαπέραστου, και σκιώδους Dick Cheney, και μέσω αυτής την άνοδο στην εξουσία των ‘‘Γερακιών του Πολέμου’’ (βλ. Rumsfeld, Wolfowitz & ΣΙΑ).
Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος φαντάζεται, προκαλώντας αβίαστο γέλιο, εναλλακτικές πραγματικότητες με τον Cheney ως ευφραδή Μάκβεθ ή εγκεφαλικό Μακιαβέλι να μηχανορραφεί με γούστο (και ενδιάμεσα μια σειρά από εμφράγματα να προσπαθούν μάταια να ανακόψουν τα σχέδιά του). O πραγματικός όμως Cheney περισσότερο ενσαρκώνει μια εκδοχή αυτού που η Hannah Arendt έχει ονομάσει ‘η μπαναλιτέ του Κακού’, έναν άχρωμο και μη χαρισματικό, πλην δολοφονικά αποτελεσματικό γραφειοκράτη ο οποίος βρίσκεται σε θέση τρομακτικής εξουσίας.
Σκοτεινά, πολύ σκοτεινά αστείο, πολύ συχνά τρομακτικό σε βαθμό που σου παγώνει το αίμα (το μοντάζ με τον βομβαρδισμό χωριών στην Καμπότζη είναι γροθιά στο υπογάστριο), με εξαιρετικές ερμηνείες (ρεσιτάλ Christian Bale στον κεντρικό ρόλο, πολύ καλοί οι Amy Adams ως Lynne Cheney, Steve Carrel ως Donald Rumsfeld, και Sam Rockwell ως George W. Bush), το Vice αποτελεί δυσανάλογα – σε σχέση με το θέμα της — διασκεδαστική (και φυσικά υποχρεωτική για όσες και όσους θέλουν να ξέρουν γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σήμερα) θέαση που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές του Barry Levinson, εκεί που ο τελευταίος συναντά τον Oliver Stone.
Η ταινία (αδίκως κατ’ εμέ) κατηγορήθηκε ότι θωπεύει υπερβολικά τα φιλελεύθερα αφτιά. Η επιλογή του McKay να δείξει και αυθεντικό υλικό με τη Χίλαρυ να ψεύδεται αδιάντροπα σχετικά με τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ προκειμένου να δικαιολογήσει την εισβολή στο Ιράκ και την προπαγάνδα σχετικά με τον ‘Πόλεμο Ενάντια στην Τρομοκρατία’ δείχνει ότι η ταινία είναι – έστω κι αν όχι τόσο ‘εστιασμένα’— αρκετά πιο αριστερά από το μέσο Χολιγουντιανό προϊόν.
Βαθμολογία 4/5.
E υχαριστούμε τον κινηματογράφο Τρία Αστέρια για τη φιλοξενία.