Φωτογραφίες: Χρήστος Διαμάντης | Κείμενο: Χάρις Γεωργίου
Τo «Φορτηγό» πάντα θα μας πηγαίνει στα ανέμελα και ανέφελα εφηβικά μας χρόνια, σε στιγμές της νιότης μας, της παιδικότητάς μας. Ξεκινώντας με στίχους του Ντίνου Χριστιανόπουλου και το πρώτο ταξίδι του έφηβου Διονύση Σαββόπουλου, εκμηδενίζεται η απόσταση ανάμεσα σε Αθήνα – Θεσσαλονίκη, ανασύρρονται οι παιδικές μας μνήμες και απενοχοποιούνται οι πρώτες μας σκανταλιές.
Ήμουν παιδί, όταν πρωτοάκουσα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου από «το φορτηγό», μικρή πολύ για να καταλάβω τότε τι έλεγε και γιατί ο μπαμπάς τον άκουγε με τόση προσήλωση. Είκοσι χρόνια μετά, ταξιδεύω για δεύτερη φορά, επιβάτης στο ίδιο φορτηγό και νιώθω δέος για αυτό τον άνθρωπο. Όχι μόνο νοσταλγία για τα χρόνια που σαν παιδί έπαιρνα κρυφά βινύλια από τη συλλογή του πατέρα μου για να τα ακούσω, αλλά γιατί πλέον κατάλαβα. Κατάλαβα όχι μόνο το στίχο, αλλά και ότι το φαινόμενο Σαββόπουλος παραμένει διαχρονικό και ο ίδιος δάσκαλος για την κάθε γενιά, να διδάσκει ακούραστα πως μόνο μέσα από την σάτιρα και τον καυστικό στίχο μπορείς να επιβιώσεις, πως μόνο με χιούμορ πρέπει να αντιμετωπίζεις όλα εκείνα που θα μπορούσαν να σταθούν αφορμή για να εκνευριστείς. Κι αν η Ελλάδα είναι μια «ατέλειωτη παράγκα», ας κρατήσουν οι χοροί.
Ας χαθούμε στα ταξίδια του φορτηγού παρέα με τη γέρικη μαϊμού, ας χαθούμε στο χορό και το σκοπό της. Αυτά που διδάσκομαι από το Διονύση Σαββόπουλο σε καθεμιά από αυτές τις εμφανίσεις είναι πολύ περισσότερα. Ένα από αυτά πώς να είμαι άνθρωπος. Σε κοιτάζει με βλέμμα ανθρώπινο, σατιρίζει, τσαλακώνεται πάνω στη σκηνή, παραμένει αυθεντικός, συνεχίζει να τραγουδάει εκείνα για τα οποία μάχεται, αυτά στα οποία πιστεύει.
Κι έπειτα, σου διδάσκει πως για να φτάσεις τα όνειρά σου, θα περάσεις πολλά. Τίποτα δε χαρίζεται, φιλαράκο. Μπορεί να σου τύχει να κοιμηθείς σε παγκάκια, μπορεί ακόμα και να κάνεις φυλακή, μπορεί να έρθεις σε ρήξη με τη λογοκρισία της εποχής σου, όμως στο τέλος σημασία έχει αυτό που μένει. Και αυτό που μένει, αυτό που κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ή να σου πάρει, είναι αυτό που είσαι. Αυτό πρέπει να είναι από τα σημαντικότερα πράγματα που νομίζω πήρα από αυτή τη βραδιά στο Gazarte.
Kάπου μέσα στο ταξίδι του «Φορτηγού» συνεπιβάτες και συνταξιδιώτες οι ταλαντούχοι νέοι που συντροφεύουν στη σκηνή το Διονύση Σαββόπουλο: Κατερίνα Πολέμη, Θέμος Σκανδάμης και Εύη Μάζη με τις μελωδικές χροιές τους, να προσθέτουν μέσα από το δικό τους στυλ, ευχάριστες νότες στη βραδιά γεμίζοντάς μας αισιοδοξία για τη νέα γενιά και δημιουργώντας προσδοκίες για το μουσικό μέλλον της χώρας. Η Κατερίνα Πολέμη, με το ελληνοβραζιλιάνικο ταμπεραμέντο της, να μας τραγουδά το – ήδη αγαπημένο μας – “Like mother, like son”, το οποίο και έχει συνθέσει, παίζοντας καχόν και ξυλόφωνο. Η Εύη Μάζη να τραγουδάει γαλλικά και ελληνικά αγαπημένα κομμάτια σαν σταρ μιας άλλης εποχής, παίζοντας ταυτόχρονα πιάνο και φλάουτο. Και ο Θέμος Σκανδάμης να μας ψυχαγωγεί μέσα από σατυρικά κομμάτια με πρωτότυπο στίχο και θεατρικότητα, μεταξύ αυτών το «Ταραντελα ντι Ρούκουνα», γραμμένο από τον ίδιο, και παίζοντας κιθάρα. Μαζί τους ο Γιώτης Κιούρτσογλου στο μπάσο και ο Δημήτρης Λάππας στις κιθάρες, για να ολοκληρώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτή τη μουσικά κατανυκτική βραδιά, αυτή τη μυσταγωγία.
Συνεπιβάτες σε αυτό το φορτηγό είναι και άλλοι. Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι συνταξιδιώτες που οι νότες και οι στίχοι μας ενώνουν μέσα από συναισθήματα που βιώνουμε για διαφορετικούς λόγους. Νοσταλγικά χαμόγελα, συγκίνηση και αυθόρμητο γέλιο μέσα από τις εικόνες που μας μεταφέρει ο Διονύσης Σαββόπουλος. Εικόνες από την παιδική του ηλικία, τον έφηβο εαυτό του, την ενηλικίωσή του, εικόνες από τη σύγχρονη Ελλάδα.
Στα live του Διονύση Σαββόπουλου, το πιο σημαντικό είναι η κάθαρση που νιώθει κάποιος φεύγοντας, αφήνοντας προβλήματα και έγνοιες στο χώρο του Gazarte. Και όπως πολύ εύστοχα σχολίασε και ο ίδιος λίγο πριν το κλείσιμο, τέτοιες βραδιές θα μπορούσαν να είναι μνημόσυνο των χρόνων που έχουν περάσει, θα μπορούσαν όμως και να μην είναι, αν καταφέρναμε να ανακαλύψουμε την αξία τούτων των ιστοριών στο τώρα.
Info: Όσοι δεν έχουν παρακολουθήσει ακόμα την παράσταση «Το φορτηγό», ή όσοι θέλουν μία επανάληψη, θα έχουν την ευκαιρία την Παρασκευή 17 Μαρτίου, στο Gazarte!