Από τον Δημήτρη Κούλαλη
Πριν από λίγο καιρό ο Ταρίκ Αλί, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή «On Contact» και στον Κρις Χέτζες, δήλωσε:
«Ο καπιταλισμός καταρρέει, κι αυτό τράπεζες και πολιτικές ελίτ κάνουν τα πάντα για να το σταματήσουν. […] Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι κάνουν για να διατηρήσουν το -οικονομικό- status quo στην Ε.Ε. είναι τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα όταν εκείνη έφτασε στα πρόθυρα αθέτησης της συμφωνίας.[…] Τα στοιχεία που έρχονται από τη χώρα είναι τρομακτικά: υποσιτισμός, […] συντάξεις που πηγαίνουν συνέχεια προς τα κάτω […], την ίδια ώρα που η πλουτοκρατία […] δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα ώστε να ανησυχεί».
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο συνομιλητής του, ο οποίος ανέφερε:
«Η Ελλάδα είναι ένα εξαιρετικό πεδίο μελέτης της μυωπικής αντιμετώπισης μεγάλου μέρους των διεθνών ελίτ που απομυζούν ό,τι μπορούν από αυτή τη χώρα γνωρίζοντας πολύ καλά ότι -η πολιτική τους- δεν είναι βιώσιμη· […] η Ελλάδα πρέπει να καταστραφεί για να στείλει το μήνυμα και στις άλλες χώρες […] που θα προσπαθήσουν να παρεκκλίνουν».
Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, ένα συμπέρασμα: στη χώρα μας, με το πρόσχημα της κρίσης, συντελείται ένα οικονομικό έγκλημα. Μια οικονομική δολοφονία που βαδίζει χέρι χέρι με την ανισότητα και την καταπίεση.
«Η ίδια η αναγνώριση -της καταπίεσης- […] θα πρέπει να λειτουργεί έτσι ώστε να καθιστά στόχο της πολιτικής τη δυνατότητα για μετασχηματισμό» (Απαλλοτρίωση, Μπάτλερ – Αθανασίου, Τόπος, 2016).
Εδώ, λοιπόν, αναδεικνύεται το τεράστιο βάρος που καλείται να σηκώσει η Αριστερά.
Εκείνη η Αριστερά της πάλης, της σύγκρουσης και της ρήξης οφείλει: α) να αναζωπυρώσει την ταξική «φλόγα» του εργατικού κινήματος σε μια εποχή που ο εργασιακός μεσαίωνας επιβάλλεται ως κανονικότητα και τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα εξαθλιώνονται (αναγνώριση της καταπίεσης), β) να αποκρυσταλλώσει το ριζοσπαστικό οικονομικό και πολιτικό της σχέδιο που δεν στοχεύει στην πρόσκαιρη και επιδερμική ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αλλά στην ολική ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος παραγωγής καθώς και του τρόπου άσκησης της πολιτικής.
Ενα σχέδιο που περιλαμβάνει: την άρνηση πληρωμής του δημόσιου (;) χρέους, την αναδιανομή του πλούτου, την προοδευτική φορολογία, την κοινωνικοποίηση των παραγωγικών μέσων με έλεγχο από τον λαό, την ανασυγκρότηση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής· την απαγκίστρωση της πολιτικής διαδικασίας από την επιρροή της «αστικής» ιδεολογίας και την εμβάθυνση της δημοκρατίας (στάδιο μετασχηματισμού).
Μα καλά, θα αναρωτηθεί κάποιος, είναι τόσο εύκολο να γίνουν όλα αυτά; Γιατί να αφήσουν μια μικρή χώρα να αποδεσμευτεί έτσι απλά;
Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι η ειρηνική κατάληψη της εξουσίας και η σταδιακή μετάβαση σε ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο θα είναι σαν τη μελωδία της ευτυχίας.
Αλλωστε, μιλάμε για θεσμούς και ανθρώπους που εξαπέλυσαν λυσσαλέα επίθεση ακόμη και στο κεϊνσιανό «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ – όχι ότι υπήρχε η πρόθεση από την πλευρά των κυβερνώντων να το υλοποιήσουν· μην ξεχνάμε, άλλωστε, το ανακοινωθέν του Eurogroup της 20/2/2015, στο οποίο αναφερόταν ότι «οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν τη ρητή δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα» – με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα.
Για αυτόν τον λόγο, η Αριστερά πρέπει να προετοιμάσει τον λαό για παν ενδεχόμενο στη διάρκεια αυτής της αλλαγής.
Απαιτείται, δηλαδή, μια εκστρατεία οργάνωσης και ενθάρρυνσης των πολιτών να στηριχτούν στις δικές τους αστείρευτες δυνάμεις δημιουργώντας μια πλατιά κοινωνική συμμαχία σε όλη την επικράτεια· μια κοινωνική ασπίδα για τη δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία.
Στόχος, επομένως, η συσπείρωση των «από κάτω» και η απελευθέρωση όλων των πνευματικών και παραγωγικών αρετών τους με σκοπό την ιδεολογική και πολιτική επικράτηση. Ολα αυτά μέσα από έναν μαζικό φορέα που θα φέρει την πολιτική πρόταση της Αριστεράς σε κάθε γειτονιά, κάθε σπίτι, σε όλους τους χώρους δουλειάς· σε κάθε σχολείο και πανεπιστήμιο.
Ο συνδετικός κρίκος αυτής της συμμαχίας, κάτι που έχει αναδείξει τόσο ο διανοητής Ντέιβιντ Χάρβεϊ (συνέντευξη στο Jacobin Magazine) όσο και ο Πορτογάλος ακαδημαϊκός Μανουέλ Αριάγκα («Για την επανεκκίνηση της δημοκρατίας»), είναι ο ξεκάθαρος ιδεολογικός – ταξικός προσανατολισμός της.
Χωρίς αυτόν, το πιθανότερο είναι να καταλήξει ακόμη μία «εξεγερσιακή φούσκα», άμεσα ελεγχόμενη τόσο από τους εκάστοτε πολιτικούς ταρτούφους όσο και από την εξουσία. Πρέπει, λοιπόν, να μιλάμε συλλογικά – με μία φωνή.
Τι θα λέει αυτή η «φωνή»; Κατάργηση της εξουσίας του κεφαλαίου και αντικατάστασή της από μια άλλη, λαϊκή, που δεν θα βυθίζει τον λαό στην ανεργία και την ανέχεια, αλλά θα είναι σάρκα από τη σάρκα του.
Σε εκείνους πάλι που προσπαθούν να μας πείσουν ότι «δεν μπορούμε να πάμε πιο πέρα» και μέσα από επικοινωνιακά τεχνάσματα χτίζουν το δικό τους «success story», η λογοτεχνία έρχεται να δώσει την πλέον πληρωμένη απάντηση:
«Ετσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε» (Αζίζ Νεσίν).