Στον πυρήνα της, η ασκούμενη πολιτική καθοδηγείται από ένα πολύ γνωστό ιδεολόγημα, αυτό της ελεύθερης αγοράς και της παντοδυναμίας των αριθμών. Η δημοσιονομική ισορροπία ως φιλοσοφική αρχή του νεοφιλελευθερισμού, μια κακώς ορισμένη “ελευθερία” που τίθεται υπεράνω της οικονομικής και βιολογικής επιβίωσης του πολίτη, και άρα οι αρχές που τοποθετούνται πάνω από τις συνέπειές τους.
Ας κάνουμε την νοητική άσκηση να τη δούμε με τις καλύτερες των προθέσεων, αγνοώντας τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται, το πλιάτσικο που συντελείται, τις σκοπιμότητες. Ας ξεχάσουμε την κοινωνική μηχανική μετατροπής της μεσαίας τάξης σε τάξη εργαζόμενων φτωχών και ανέργων πεταμένων στα σκουπίδια του κοινωνικού σώματος, και ας θεωρήσουμε αγνά ιδεολογικά καθοδηγούμενη την πολιτική των μνημονίων.
Ο νεοφιλελευθερισμός, που αποτελεί τον οδηγό της, στηρίζεται σε μία κατηγορηματική ηθική της ελεύθερης αγοράς: ο δημόσιος τομέας πρέπει να περιορίζεται στη παροχή ασφάλειας και σταθερότητας για τον ιδιωτικό, το κράτος οφείλει να είναι από μικρό έως ανύπαρκτο, ακόμα και αν αυτό σημαίνει τον θάνατο ανθρώπων. Οι νόμοι και οι αρχές πρέπει να τηρούνται και η τήρηση τους είναι σημαντικότερη από τις συνέπειες που μπορεί να έχουν.
Στην αντίπερα όχθη
Αντίθετα, όσοι σήμερα βρισκόμαστε απέναντι, βλέπουμε πρωτίστως ως μέτρο μας τον άνθρωπο. Σε καιρούς κρίσης αποσύνθεσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, κατάρρευσης της κοινωνικής οικονομίας, αποβιομηχάνισης και εκτόξευσης της ανεργίας, οφείλουμε να ξεχάσουμε τους αριθμούς.
Παύουμε να σκεφτόμαστε με όρους ονομαστικών αξιών και στρέφουμε την προσοχή μας στις αξίες χρήσης. Τα νούμερα που μας ενδιαφέρουν δεν είναι το έλλειμμα, το χρέος, το ΑΕΠ, οι ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Είναι ο αριθμός των ανασφάλιστων, οι θερμίδες και η θρεπτική αξία των γευμάτων στα οποία έχουν πρόσβαση βρέφη και παιδιά, ο αριθμός των φορτώσεων αγαθών σε φορτηγά, η παραγωγή γεωργικών προϊόντων, ο αριθμός των πλειστηριασμών, των διακοπών παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, των αυτοκτονιών, των επιδημιών κτλ.
Η επιβίωση, πρόοδος και ευημερία του ανθρώπινου πολιτισμού βρίσκεται πάνω από όλες τις αρχές, γιατί αυτά αποτελούν το ίδιο το σύστημα των αρχών μας. Και η συμμαχία με την εκλογικά φερέλπιδα Αριστερά, τουλάχιστον ως κεντρικό πυλώνα, είναι για μας σήμερα αναγκαία -αλλά όχι ικανή- συνθήκη.
Η Αριστερά, όμως, εμφανίζεται φοβισμένη, ενοχική και διαρκώς προσπαθεί να αμυνθεί προκαταβολικά απέναντι στη λάσπη που της πετάει το σύστημα με παιδιάστικα -οι ηλίθιοι είναι αήττητοι- επιχειρήματα τύπου Βούλτεψη και Γεωργιάδη. Το “δεν θέλουμε να αθροιστούν οι ψήφοι μας με αυτές της Χρυσής Αυγής” που ακούστηκε από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ για το ζήτημα του δημοψηφίσματος δεν είναι δίκαιο απέναντι στον ελληνικό λαό.
Ως η δύναμη που φιλοσοφικά επιδιώκει πρωτίστως τα αποτελέσματα, η Αριστερά δεν έχει μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να παρακάμπτει αυτού του είδους τα κωλύματα.
ΚυβέρνησητηςΑσυνέπειας
Η μνημονιακή παράταξη, από τα πρώτα κιόλας βήματά της, παρανομεί ξεκάθαρα όχι μόνο παρακάμπτοντας τη συνταγματική τάξη και τον κοινοβουλευτισμό, αλλά και κάθε αρχή δημοσίου συμφέροντος, για να επιβάλει τις “αρχές” του νεοφιλελευθερισμού και των συμφερόντων των τραπεζών.
Ο ίδιος ο σημερινός αντιπρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλοςέχει επιχειρηματολογήσει κατ’ επανάληψη αποκαλώντας “διαδικαστικά τερτίπια ευτελούς χαρακτήρα” ενστάσεις συνταγματικότητας και παράκαμψης των απαιτουμένων διαδικασιώνγια την προώθηση μνημονιακών νομών που έχει ασκήσει η αντιπολίτευση, καθώς χρίζει την πολιτική που ευαγγελίζεται υπεράνω του νόμου, ως προσπάθεια “σωτηρίας” της χώρας.
Ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου και πολλάκις βουλευτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας των μνημονίων Προκόπης Παυλόπουλος έχει παραδεχτεί ότι βρεθήκαμε τουλάχιστον σε μία περίπτωση σε συνταγματική εκτροπή “γιατί ετίθετο ζήτημα υπαρξιακό για τη χώρα και άρα και το Σύνταγμα”, εννοώντας ότι προτιμά την παρανομία και την παραβίαση του Συντάγματος από τη χρεοκοπία.
Όλα αυτάεγώ θα μπορούσα να τα δεχτώ.Όμως, εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα που βασίζεται στην κατηγορηματική ηθική, χρησιμοποιώντας την παρανομία και την παράκαμψη του Συντάγματος, η κυβέρνηση είναι θεμελιωδώς φιλοσοφικά ασυνεπής, και ηθικά έκθετη! Δεν μπορείς να λες ότι οι ανάγκες συμμόρφωσης των αριθμών τίθενται υπεράνω των αναγκών των ανθρώπων, δηλαδή οι τύποι προηγούνται, αλλά οι νόμοι και η συνταγματική τάξη μπορούν να παραβιάζονται για να επιτευχθεί ο εκάστοτε στόχος. Πιο απλά, ή θα υποστηρίζεις την τήρηση των τύπων ή θα τους παρακάμπτεις για το γενικό καλό. Δεν μπορείς να έχεις και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.
Δεν δικαιούται, εντέλει, η κυβέρνηση, να πράττει αυτή τη θεσμική, κοινωνική και οικονομική απρέπεια για λόγο άλλο από τη σωτηρία του έθνους -και των ανθρώπων που αποτελούν το έθνος- οι οποίοι με την πολιτική αυτή πεθαίνουν, βουλιάζουν στην απελπισία, αδυνατούν να κάνουν οικογένεια και δραπετεύουν στο εξωτερικό.
Πότε μπορούν οι τύποι να παρακάμπτονται;
Αντιθέτως, η αντιπολίτευση αποτελείται από δυνάμεις που δηλώνουν ανοιχτά ότι ενδιαφέρονται πρωτίστως για το αποτέλεσμα της πολιτικής, για την πρόοδο με βάση τα οικονομικά στοιχεία της απτής πραγματικότητας, και όχι τους μονόπλευρους λογιστικούς προβληματισμούς του νεοφιλελεύθερου ιδεολογήματος. Το να χρησιμοποιήσει αμφισβητήσιμης νομιμότητας μεθόδους, ακόμα και μεθόδους που κάμπτουν το πνεύμα του Συντάγματος, για να στρίψει το τιμόνι της χώρας, πέρα από ηθική στάση απέναντι σε μια κοινωνία που στενάζει, θα αποτελούσε στάση φιλοσοφικά συνεπή.
Η αντιπολίτευση όμως δεν κάνει μήτε καν αυτό.Σύμφωνη με το γράμμα του Συντάγματος, δηλώνει ότι θα προκαλέσει εκλογές με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Αν αυτό παραβιάζει το πνεύμα του Συντάγματος είναι ένα ερώτημα. Προσωπικά πιστεύω ότι απέναντι σε μία σύνθεση κοινοβουλίου -και κατ’ επέκταση μια κυβέρνηση- καταφανώς αναντίστοιχη με το λαϊκό αίσθημα, που παρανομεί ασυστόλως, καταλύει τη συνταγματική τάξη και περιφρονεί τον ευρωπαϊκό Χάρτη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για να επιβάλει πολιτικές που παράγουν την περαιτέρω εξαθλίωση των Ελλήνων, η συνταγματική επιταγή εξεύρεσης της απαραίτητης συναίνεσης για εκλογή προέδρου αποτελεί δικλείδα ασφαλείας που πρέπει να χρησιμοποιηθεί.
Ακόμα κι αν κρίναμε ότι δεν είναι σύμφωνο με το πνεύμα του Συντάγματος, και πάλι θα ήμουν υπέρ της “παράτυπης” χρήσης του, πόσο μάλλον όταν βρισκόμαστε σε εκτροπή και de facto αμφισβήτηση του Συντάγματος εν συνόλω από τη μνημονιακή διακυβέρνηση.