Ή επαναξιολογώντας τα οφέλη της συντροφικότητας…
Από την Αλεξάνδρα Ιορδανίδου
Χειμώνας 2016 Ανακοινώνεται από τον Δήμο Γιαννιτσών η μεταφορά προσφύγων σε στρατόπεδο (συγκέντρωσης) στα Γιαννιτσά. Ο πόλεμος έφτασε και στην πόλη μας. Όχι με τη μορφή βομβών, πόλεμος μεταξύ αδαών ανθρώπων απ’τη μια πλευρά και αλληλέγγυων στο πλευρό των προσφύγων από την άλλη.
Οι φασίστες καίνε το στρατόπεδο. Το μοναδικό μέρος που θεώρησαν οι αρχές ότι θα μπορούσε να προστατέψει τους κατατρεγμένους από τη φυσική εξόντωση. Μαζί με το στρατόπεδο, φωτιά πήραν και τα μυαλά των ανθρώπων. Άγνωστοι, φίλοι και συγγενείς εμπλέκονται σ’εναν εμφύλιο, στον οποίο το διακύβευμα: H αξία της ανθρώπινης ζωής (!)
Στις λογομαχίες βούτηξα και εγώ αλλά και οι φίλες μου, δυστυχώς όχι όλες από την ίδια πλευρά. Έκπληξη ήταν η εξ απαλών ονύχων φίλη μου να βρίσκεται συνένοχη στην πλευρά του σκοταδισμού και της απανθρωπιάς. Ο κατάλογος των κατηγοριών, βαρύς μα και αβάσιμος.
1) “Θέλω τα παιδιά μου να παίζουν ελεύθερα στο πάρκο μας” 2) “Αυτοί κουβαλάνε αρρώστιες” 3) “Γιατί να μη βοηθήσουμε τους έλληνες που έχουν ανάγκη;”
Το “βαρύς” είναι προφανές. Πάμε και στο “αβάσιμο”; 1) Κανείς δε ζει ελεύθερος όταν φοβάται. Τα παιδιά δε φοβούνται, αν δε τους μάθεις τον φόβο. Η οικογένεια που αποφασίσαμε να φιλοξενήσουμε, είχε και αυτή παιδιά. Τον Γιούσεφ,τον Ιμέτ, και τη Μάχα. Τα παιδιά αυτά γνώριζαν τον φόβο που προκαλεί μια έκρηξη βόμβας πάνω απο τα κεφάλια τους. (Χωρίς καμία ποιητικότητα, ο Γιούσεφ κόντεψε να χάσει το αυτί του από μια έκρηξη. Από τότε, το βλέμμα του μεγάλωσε-λόγια του πατέρα του, Αμπούτ). Ξέρεις φίλη μου, και ο Αμπούτ θέλει τα παιδιά του να παίζουν ελεύθερα στο πάρκο. Αυτό το ειρηνικό πάρκο της γειτονιάς μας, που αυθαίρετα ιδιοποιείσαι για τα παιδιά σου.
2) Άραγε υπάρχει μεγαλύτερη αρρώστια από τον φασισμό που θεριεύει μέσα σου; Αν δεν ήσουν τόσο αδαής, θα γνώριζες ότι ακόμη κι αν κουβαλούσαν αρρώστιες, είμαστε σε θέση να τις αντιμετωπίσουμε. Η αλήθεια είναι όμως ότι δε φοβάσαι τις αρρώστιες, φοβάσαι τη φτώχεια τους και το ότι είναι βρώμικοι. Αλλά..κι αυτό αντιμετωπίζεται! Όπως ακριβώς το αντιμετώπισαν οι παππούδες σου. Και τότε υπήρχαν άνθρωποι σαν εσένα και πάντα θα υπάρχουν, αλλά ευτυχώς γι’ αυτούς υπάρχουμε κ εμείς. Ένα πιάτο φαΐ, ένα ζεστό μπάνιο, μια καθαρή αλλαξιά κι ένα κατάλυμα για το σώμα αλλα και την ψυχή. Μπορούν να τα αντικαταστήσουν όλα αυτά με ένα χαμόγελο.
3) Η βοήθεια ή θα είναι καθολική ή δε θα είναι βοήθεια. Όπως και η υποκρισία. Τάισες ποτέ τα αδέσποτα που ψωμολυσάνε; Τους έδωσες έστω λίγο νερό; Αγόρασες ποτέ ένα κουλούρι για τον ανήμπορο γέρο στο από πάνω διαμέρισμα; Ούτε μια καλημέρα δε του πρόσφερες, γιαυτό δε ξέρεις ούτε το όνομά του. ..Εκείνη την κοπέλα που μεγαλώσατε μαζί; Αυτήν με τους άνεργους γονείς, τον αδερφό που πρέπει να τελειώσει τις σπουδές του, τον ανάπηρο σκύλο και τη γιαγιά που αντιμετωπίζει κάθε μέρα τη χειρότερη αρρώστια; -Όχι, όχι, δε μιλάω για τον καρκίνο στο σώμα της, αλλά γιαυτό που πραγματικά την έτρωγε..το να βλέπει την οικογένεια της να μην είναι βέβαιη αν θα’ χει αύριο για ψωμί. Αυτήν την κοπέλα, που είναι ελληνίδα και την ξέρεις, γιατί δε της πρόσφερες ποτέ βοήθεια; Γιαυτό λοιπόν, η βοήθεια όπως είπαμε, ΕΙΝΑΙ και ΠΡΕΠΕΙ να είναι ΚΑΘΟΛΙΚΗ.
..γιατί στα λέω μετά από τόσο καιρό; Επειδή η ανθρωπιά, εκτός από καθολική, έχει και διάρκεια. Όσο θα υπάρχουν πλάσματα κατώτερου θεού, εγώ και όσοι έχουμε απομείνει άνθρωποι, θα βοηθάμε. Χωρίς εκπτώσεις.
Φωτογραφία: (AP Photo/Thanassis Stavrakis)