Από τον Χάρη Ζάβαλο
Το Σάββατο που μας πέρασε πέθανε ο πραξικοπηματίας, Στυλιανός Παττακός, στην τρυφερή ηλικία των 104 ετών. Στο άνθος της ηλικίας του που λένε και σίγουρα είχε πολλά ακόμα να δώσει. Είναι αυτός που είχε πει ότι αμίμητο, «όποιος είναι υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι κομμουνιστής».
Το 1990 αιτήθηκε την αποφυλάκισή του λόγω «ανηκέστου βλάβης». Κάποιοι σεβάστηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματά του και τον αποφυλάκισαν. Δικαιώματα που ο ίδιος, στην εφταετία της δικτατορίας, στέρησε από χιλιάδες ανθρώπους που εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν στα κολαστήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ και στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας και εξορίστηκαν στα ξερονήσια της Γυάρου και της Μακρονήσου. Μάλλον, για τον γραφικό δικτάτορα με το μυστρί, ο Μητσοτάκης που τον αποφυλάκισε και ο Καραμανλής που δεν τον εκτέλεσε, θα λογίζονταν για «κομμουνιστές».
Δεν ξέρω αν έχει τόσο σημασία αν ο Παττακός πια πέθανε. Σημασία έχει ότι ζούσε ελεύθερος και σίγουρα υγιής. Δεν φτάνεις άλλωστε τα 104 χρόνια αν είσαι ανίατα άρρωστος. Σημασία έχει ότι όλοι αυτοί, τα ιδεολογικά τέκνα του φασισμού, πενθούν για τον χαμό του τελευταίου πραξικοπηματία. Όλοι αυτοί προσπαθούν να βάλουν σε διάλογο τα «θετικά» που άφησε η χούντα, όπως ‘’τους δρόμους που έχτισε, το ρεύμα που πήγε στα χωριά, το χρέος που δεν άφησε’’. Και οι δρόμοι δεν είναι έργο των συνταγματαρχών, το ρεύμα θα πήγαινε έτσι και αλλιώς στα χωριά και τέλος χρέος άφησε μπόλικο, αφού η χούντα δεν θεωρούσε σκόπιμο να κρατά στοιχεία για τα οικονομικά της πεπραγμένα.
Σημασία έχει ότι όλοι αυτοί, οι νοσταλγοί του πλέον απολυταρχικού καθεστώτος, με άξονα τα ψευτοσυνθήματα για πατρίδες-θρησκείες-οικογένειες, βγάζουν αυθαίρετες αποφάσεις για τον αποκλεισμό των παιδιών των προσφύγων από την εκπαίδευση, με το φόβο ότι θα λερωθεί το ελληνικό DNA. Είναι αυτοί που δένουν με λουκέτα τα σχολεία λες και είναι ιδιοκτησία τους και παραγεμίζουν φασισμό και ξενοφοβία τα μυαλά των παιδιών τους, με αποτέλεσμα η σήψη του ρατσισμού να καταφάει και τις επόμενες γενιές.
Ο φασισμός δεν πεθαίνει στην κάσα ενός χούφταλου πραξικοπηματία. Πεθαίνει κάθε μέρα εκεί που γεννιέται. Στα μυαλά των φοβισμένων. Σε σχολεία της Θεσσαλονίκης και του Λαυρίου, μυαλά ανοιχτά που δεν φοβούνται, αγκάλιασαν τα προσφυγόπουλα, τους τραγούδησαν και τα υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα να ξεκινήσουν μαζί τη νέα σχολική χρονιά. Ο φασισμός τελικά πεθαίνει εκεί όπου ο φόβος αντικαθίσταται από την αλληλεγγύη και τα χαμόγελα.
*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 15.10.2016
Κάθε Σάββατο κυκλοφορεί στα περίπτερα το έντυπο Νόστιμον Ήμαρ, ένθετο στον Δρόμο της Αριστεράς.