Από τον Ζαχαρία Κοτσύφη
Πριν από κάποιους μήνες, τον Δεκέμβριο του 2018, την ίδια περίοδο που τα κίτρινα γιλέκα είχαν κατακλύσει τους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας με κοινωνικά και οικονομικά αιτήματα, σε διάφορες πόλεις του Σουδάν αρκετός κόσμος είχε βγει στους δρόμους για να διαδηλώσει σχετικά με την αύξηση στη τιμή του ψωμιού.
Η διαμαρτυρία στο Σουδάν η οποία ξεκίνησε σε κάποιες επαρχιακές πόλεις και είχε την στήριξη συνδικαλιστικών οργανώσεων κατάφερε τελικά να ανατρέψει έναν αιμοσταγή δικτάτορα που κυβέρνησε την χώρα για σχεδόν 30 χρόνια. Ο Ομάρ Αλ-Μπασίρ και η κυβέρνηση του ήταν υπεύθυνοι για τον θάνατο 300.000 ανθρώπων στο Νταρφούρ, οπού δυνάμεις του στρατού προχώρησαν σε μαζικές εκτελέσεις αθώων πολιτών αναγκάζοντας 2,7 εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.
Μετά την ανατροπή του καθεστώτος, την εξουσία ανέλαβε το μεταβατικό στρατιωτικό συμβούλιο το οποίο υποσχέθηκε μια ομαλή μετάβαση εξουσίας. Η απουσία όμως ενός συγκεκριμένου χρονικού ορίζοντα και το γεγονός ότι το στρατιωτικό συμβούλιο αποτελούσε μέρος του παλαιού καθεστώτος, ώθησε τους διαδηλωτές, ανάμεσα τους και φοιτητές, εργαζόμενους σε πετρελαιοβιομηχανίες αλλά και γυναίκες να θέσουν όλο και πιο επιτακτικά την παράδοση της εξουσίας σε πολιτικούς, αρνούμενοι με αυτό το τρόπο την παραμονή του στρατού στην εξουσία.
Να τονίσουμε εδώ ότι οι γυναίκες έπαιξαν κεντρικό ρόλο στις κινητοποιήσεις ενάντια στο καθεστώς. Φαίνεται ότι η επιμονή των Σουδανών για την παράδοση της εξουσίας σε πολιτικούς δυσαρέστησε το στρατό αλλά και εξωτερικές δυνάμεις, όπως η Σαουδική Αραβία, που υποστήριζαν τον Ομάρ αλ Μπασίρ όσο βρισκόταν στην εξουσία.
Αυτή η δυσαρέσκεια λοιπόν εκδηλώθηκε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο στις 3 Ιουνίου. Χωρίς καμία προειδοποίηση, παραστρατιωτικές ομάδες άνοιξαν πυρ ενάντια στους διαδηλωτές, οι οποίοι είχαν παραμείνει στους δρόμους σε καθιστική διαμαρτυρία, σκοτώνοντας πάνω από 100 διαδηλωτές. Πρόκειται για τις ίδιες παραστρατιωτικές ομάδες οι οποίες κατηγορούνται για εγκλήματα πολέμου στο Νταρφούρ. Ενδεικτικό της ωμότητας με την οποία αντιμετώπισαν τους διαδηλωτές, είναι το γεγονός ότι πετούσαν τα πτώματα των διαδηλωτών στον Νείλο για να εξαφανίσουν κάθε ίχνος καταστολής.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν, ειδικά μετά την αποτυχία της λεγόμενης “Αραβικής άνοιξης” σε Αίγυπτο και Λιβύη, ότι οποιαδήποτε επανάσταση στις χώρες του νότου, ειδικά όταν είναι από τα κάτω θα καταστέλλεται με κάθε κόστος. Οι ίδιες δυνάμεις, δυτικές και μη, που κηρύττουν τη δημοκρατία θα σπεύσουν να αναστήσουν το παλιό διεφθαρμένο καθεστώς.
Παρ’ όλες όμως τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν εις βάρος του, ο λαός του Σουδάν φαίνεται να είναι διατεθειμένος να συνεχίσει τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Σε αυτό τον αγώνα λοιπόν οφείλουμε να είμαστε αλληλέγγυοι.
Αν και το μέλλον προδιαγράφεται άγνωστο, η ανατροπή ενός δικτάτορα του βεληνεκούς του Ομάρ Αλ-Μπασίρ με ειρηνικά μέσα, αποτελεί τεράστια νίκη για τον λαό του Σουδάν.
ΥΓ 1: Τη στιγμή που στο Σουδάν συνεχίζει ακάθεκτη η επανάσταση που έχει ήδη ανατρέψει έναν δικτάτορα, η ελληνική αριστερά αναλύει το φιλοσοφικό υπόβαθρο των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία. Σημαντικό, δεν το αμφισβητεί κανείς. Αυτό όμως είναι διεθνισμός η ευρωκεντρισμός;
ΥΓ 2: Προχθές σε δικαστική αίθουσα του Κάιρο, έχασε τις αισθήσεις του και δεν συνήλθε ποτέ ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Αιγύπτου Μοχάμεντ Μόρσι. Τη χώρα κυβερνά ο εκλεκτός της δύσης και πραξικοπηματίας Αμπντελ Φατάχ Αλ Σίσι.