Του Νικήτα Φεσσά
Θα ξεκινήσω κάπως ανορθόδοξα αυτή την κριτική λέγοντας ότι ως φαν της DC, και γκρούπι του Μπάτμαν, και γενικά του υπερηρωικού είδους, ήθελα πολύ να μου αρέσει το Suicide Squad. Μου άρεσε ακόμα και το Batman V Superman– ειδικά το Ultimate Edition. Όμως τα προβλήματα με αυτή τη νεοσύστατη κινηματογραφικά, ετερόκλητη υπερ-ομάδα ‘φρικιών’, κοινωνιοπαθών, περιθωριοποιημένων, και ‘παρεξηγημένων’ ήταν εμφανή από το τρέιλερ κιόλας.
Οι φήμες για πανάκριβα γυρίσματα την τελευταία στιγμή, και για ‘δημιουργικές διαφωνίες’ μεταξύ του σκηνοθέτη και του στούντιο για το τελικό μοντάζ επίσης δεν προϊδέαζαν καλά. Αλλά τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για το χαώδες, βαρετό, κουραστικό, κλισεδιάρικο, σεξιστικό και μισογυνικό, διανθισμένο με ρατσιστικά στερεότυπα και κλισέ αποτέλεσμα.
Το Suicide Squad παλεύει από την αρχή ως το τέλος να βρει το βηματισμό του, με εκκωφαντική αισθητική (ή έλλειψη αυτής), κακόφωνο, δήθεν hip σάουντρακ που ‘προσπαθεί υπερβολικά’ -όπως είναι η αγγλική έκφραση-, μηδενική εμβάθυνση σε χαρακτήρες καρικατούρες που στριμώχνονται πρόχειρα και που η μοίρα τους δεν ενδιαφέρει καθόλου το θεατή, και δευτερεύοντες/ουσες ήρωες και ηρωίδες με εξαρχής αδύναμες ιστορίες ακόμα και στα κόμικς, σενάριο που δεν βγάζει νόημα, κακοσχεδιασμένα και μπερδευτικά CGI εφέ που έχουμε ξαναδεί (κακο)εκτελεσμένα δεκάδες φορές σε αντίστοιχες ταινίες και έχουμε πλέον γκώσει.
Ανάμεσα στα πιο απογοητευτικά στοιχεία της ταινίας: ο Τζόκερ του Jared Leto. Με όλο το πολυδιαφημισμένο method acting του τελευταίου (στα γυρίσματα δεν έβγαινε εκτός χαρακτήρα, και έκανε σιχαμερές χοντροκομμένες φάρσες στους συμπρωταγωνιστές και τις συμπρωταγωνίστριές του), ο Τζόκερ του Leto καταλήγει μια ανέμπνευστη και κακόγουστη διασταύρωση γλοιώδη νταβατζή και gangsta με χρυσή μασέλα και ηλίθια τατουάζ. Φυσικά δεν αποπνέει σε καμία στιγμή της ταινίας τη γνήσια απειλή και παραφροσύνη που τόσο αξέχαστα απέδωσε στην οθόνη ο Heath Ledger, αλλά ακόμα και ο Mark Hamill μόνο με τη φωνή του, στο θρυλικό, και γνήσια πολύ πιο σκοτεινό Batman: The Animated Series.
Για το πρώην μοντέλο, και νυν ηθοποιό Cara Delevingne που κάποιος ‘πανέξυπνος’ εκεί στο στούντιο σκέφτηκε ότι ήταν καλή ιδέα να παίξει την κεντρική ‘κακιά’ της ταινίας, ούτε λόγος – αν και ομολογουμένως ο χαρακτήρας της είναι από γελοία γραμμένος έως ανύπαρκτος, οπότε και η Μέριλ Στριπ να έπαιζε την Enchantress το αποτέλεσμα θα ήταν μάλλον πάνω-κάτω το ίδιο.
Στις ελάχιστες καλές στιγμές, οι σκηνές της Viola Davis που υποδύεται την ψυχρή Αμάντα Γουόλερ που στρατολογεί όλον αυτό το συρφετό, η Margot Robbie ως Χάρλεϊ Κουίν, και ο πάντα συμπαθής και χαρισματικός Will Smith – που φυσικά ούτε και αυτός διασώζεται από τις cheesy, ντροπιαστικές ατάκες που ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος David Ayer (Fury, End of Watch) τον βάζει να εκστομίσει.
Ειρήσθω εν παρόδω, ο Ayer υποσχόταν, λέει, το νέο Wild Bunch. Συγχωρήστε μου τον νεολογισμό, αλλά LOL.
Με κάτι τέτοια πάντως χαίρονται οι haters και τα fan boys και girls της Marvel, και, εν προκειμένω, δεν έχουν κι άδικο.
Warner Bros μπορείς και (πολύ) καλύτερα, και ευχόμαστε μέχρι το Justice League να έχεις βρει πού κάνεις λάθος, γιατί δυστυχώς κινδυνεύεις να καταστρέψεις ένα ολόκληρο είδος για μερικά χρόνια, όπως είχε γίνει με τους Μπάτμαν του Σουμάχερ (που ήταν και πολύ πιο διασκεδαστικοί, εδώ που τα λέμε).
Βαθμολογία 1,5/5