του Νικήτα Φεσσά
Ο Ράμπο καουμπόης στην τελευταία του (εβερ;) περιπέτεια ; Μα δεν αποτελεί και τόσο μεγάλη έκπληξη. Τα στοιχεία ήταν εξαρχής εκεί, για μια ανάγνωση του ήρωα ως εκπροσώπου της αρχετυπικής αρρενωπότητας της Δύσης, όπως έχει απεικονιστεί πολλάκις στη μεγάλη οθόνη. Λακωνικός, αντικοινωνικός, αυτάρκης, αρχικά κυνικός, αναλαμβάνει δράση όταν χρειάζεται να εκδικηθεί, κλπ. Πόσα και πόσα γουέστερν έχουν γυριστεί ακριβώς με τέτοιους ήρωες και τέτοια πλοκή…
Πολλοί τόνισαν τη δήθεν στροφή στην exploitation βία, ενώ ήταν πάντα εκεί. Άλλοι ξέχασαν ότι στις προηγούμενες ταινίες είχε αποκαλυφθεί ότι ο Ράμπο κατάγεται από τους αυτόχθονες/γηγενείς Αμερικάνους. Κάποιοι δεν θα θυμούνται το γουέστερν του Τζον Φορντ με τον Τζον Γουέιν, The Searchers, του οποίου η πλοκή είναι κατά βάση το Ράμπο: Το Τελευταίο Αίμα (ο Σταλόνε είχε δηλώσει ότι η ίδια ταινία αποτέλεσε έμπνευση και για το Ράμπο 5). Αρκετοί μίλησαν για τις ομοιότητες με το Taken, ενώ κάποιοι ανέφεραν και τον Ταξιτζή του Σκορσέζε. Στην πραγματικότητα το Tελευταίο Αίμα μοιάζει ακόμη περισσότερο με την ταινία Hardcore, με τον Τζορτζ Σι Σκοτ, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Πολ Σρέντερ (ο οποίος υπέγραψε και το σενάριο του Ταξιτζή).
Με το πρώτο μισό του τελευταίου Ράμπο να είναι καλύτερο απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, αλλά με το δεύτερο να απογοητεύει, το καλύτερο κομμάτι μάλλον είναι οι σκηνές από τις προηγούμενες ταινίες στους τίτλους τέλους, οι οποίες θα ξυπνήσουν τη νοσταλγία στους μεγαλύτερους σε ηλικία. Δεν είναι τυχαίο ότι συγγραφέας του βιβλίου στο οποίο βασίστηκε το πρώτο φιλμ της σειράς, με τίτλο Το Πρώτο Αίμα, δήλωσε ότι ντρέπεται που το όνομά του σχετίζεται με αυτό που ο ήρωας έχει καταντήσει να σημαίνει.
Κι όμως, ο Ράμπο δεν ήταν πάντα αυτό. Ως σημαίνον ήταν πάντα σύνθετο(ς): από τη μια, πρόσωπο της Αμερικανικής ιμπεριαλιστικής πολεμικής μηχανής, αλλά ταυτόχρονα και βασανισμένος, αδικημένος, προδομένος βετεράνος με μετατραυματικό στρες, ενίοτε και αντισυστημική φιγούρα.
Βέβαια το να επιλέγεις να αναπαραστήσεις τους Μεξικάνους ως εν δυνάμει βιαστές στην Αμερική του Τραμπ δεν το λες ακριβώς και επαναστατική κίνηση.
Αν αυτό είναι όντως το Τελευταίο Αίμα, ο ήρωας που στο τέλος του βιβλίου του 1972 πεθαίνει από το χέρι του μέντορά του (κάτι που ο μπίζνεσμαν Σταλόνε ‘‘σοφά’’ άλλαξε γιατί μυρίστηκε σίκουελ[ς]), τελειώνει άδοξα.
Βαθμολογία 2,5/5
Ευχαριστούμε τον κινηματογράφο Τρία Αστέρια για τη φιλοξενία