By Nikos LeFou Pierrot Ziakas
“Φεύγεις ; ” Μου έγνεψες με βήματα τη λέξη κι από τότε μετρονομώ στα δάχτυλα τις φονοσύλλαβες παίζουν κορόιδο με το μυαλό οι πτώσεις μαθαίνονται με πτώση και σώμα ο χρόνος πάντα συντελεσμένος όπως όταν κοιτάζω στη Θησέως τ’ αμάξια που καταλήγουν πάντα να πνίγονται κι είναι παράξενο, λες οι άντρες βιάζουν τις γυναίκες οι γυναίκες σκοτώνουν τους άντρες ύστερα κάνουν παιδιά και φυτεύουν το ίδιο σφαγείο κάτω από τη γλώσσα 14:30 στάση Βικτώρια αν παρατηρήσεις καλά έχει κάτι το μπλούζ όπως φρενάρει ο συρμός κι όλο μου τελειώνεις ρε γαμώτο κι όλο σε ψαχνω μεσα στις μνήμες των άλλων όπως όταν ήμουν μικρός που ήθελα να γίνω δέντρο ή πειρατής τώρα βγάζω τα νύχια μου φοράω κοκκάλινα γάντια κι από δέρμα σε δέρμα λιγοστεύω οι φίλοι πρωτα ψαχνουν για σφυγμό μετά χαιρετούν κι εσύ σε κάποιο άλλο άστρο με ξυπνάς απότομα στην ίδια στάση την ίδια ώρα και με ρωτάς ” Πόσο διαρκεί ; ”
Όσο ένα ποίημα.
Nikos LeFou Pierrot Ziakas