Χτες 27 του Μάρτη. Χτες για τον άνθρωπο.
Εξήντα πέντε οι θάνατοι ως τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, στη Λαχόρη του Πακιστάν, από έκρηξη κοντά σε παιδική χαρά. Πάνω από 280 οι τραυματίες. Τα περισσότερα θύματα γυναίκες και παιδιά.
Κυριακή απόγευμα, Μάρτης 2016, αρκετά χρόνια μετά το τέλος του ανθρώπου.
Ταλιμπάν ετούτη τη φορά ανέλαβαν την ευθύνη. Ποιος ο λόγος να γίνει επίθεση αυτοκτονίας σε πάρκο που βρίσκονταν οικογένειες και πιτσιρίκια; Εικάζεται ότι στόχος ήταν οι Χριστιανοί (πολύ μικρή κοινότητα) που βρίσκονταν εκεί για να γιορτάσουν το Καθολικό Πάσχα. Η επίθεση έγινε σε μια απ’ τις εξόδους του πάρκου, κοντά στην παιδική χαρά.
Δεν το καταλαβαίνω. Αλήθεια, εντελώς απλά, μπακαλίστικα ρε παιδί μου, δεν το καταλαβαίνω. Η σκέψη μου, το μυαλό μου, η λογική μου δεν το χωράνε. Γιατί εκεί; Ναι είναι φανατικοί, ναι έχουν μίσος, ναι έχουν οργή, ναι έχουν πόνο, ναι έχουν θρησκευτικές αγκυλώσεις, ναι όλα αυτά. Αλλά πώς, γιατί εκεί; Γιατί δίπλα στις κούνιες, γιατί στα παιδιά με τις μητέρες τους;
Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Το σκέφτομαι, σκέφτομαι την εικόνα, σκέφτομαι το λίγο πριν και σκέφτομαι το μπαμ. Πώς; Ποιος είναι αυτός ο τύπος που δέχτηκε να θέσει τέλος στη ζωή του εκεί; Που του το είπαν, το συνειδητοποίησε, που τον απείλησαν ίσως, που τον φόβισαν, που οτιδήποτε κι αυτός συγκατατέθηκε και πήγε και ανατινάχτηκε εκεί; Που πηγαίνοντας είδε τα παιδιά, άκουσε τις φωνές τους, χάζεψε ίσως λίγο το παιχνίδι τους. Και παρόλα αυτά πάτησε το κουμπί κι ανατινάχτηκε.
Θα μου στρίψει. Συνέχεια, σε όλη μου τη ζωή ήλπιζα σε έναν καλύτερο κόσμο. Αγωνίζομαι με το λίγο ή το πολύ που μπορώ γι’ αυτόν. Και πάντα, παρ’ όλες τις αυτοκαταστροφικές τάσεις του ανθρώπου, πίστευα ότι θα έρθει η μέρα που τα πράγματα θα αλλάξουν. Ε, δεν ξέρω πια. Τι στροφή είναι αυτή που έχουμε πάρει; Σπάσαμε τα φρένα μας και κατηφορίζουμε χωρίς μέτρο. Βλέπουμε τον πάτο, έρχεται η συντριβή μας κι απλά κλείνουμε τα μάτια και περιμένουμε το αναπόφευκτο. Δε γυρίζει. Δεν αλλάζει. Πώς; Καλόπιστα ρωτάω. Πώς;
Ένας τύπος ζώστηκε εκρηκτικά και ανατινάχτηκε ανάμεσα σε παιδιά που έπαιζαν. Χτες 27 του Μάρτη. Χτες για τον άνθρωπο.