Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Κλικ-κλικ-κλικ. Κοίταξε τον, κοίταξε τον, πάλι με πληκτρολογεί. Γράφει. Είναι χαμένος κι όμως γράφει. Νεκροζώντανος στο πληκτρολόγιο. Στιγμές ποπ. Να τώρα, ποστάρει εξυπνάδες στο facebook! Με πληκτρολογεί με τα λαδωμένα του δάχτυλα. Κοίταξε τον. Βουτάει το χέρι του σ΄ ένα μπωλ με κάποια τροφή που δεν ξέρω καν τι σκατά είναι κι ύστερα ακουμπά τα πλήκτρα μου μ’ αυτά τα λεκιασμένα του δάχτυλα. Κοίτα τον, κοίτα τον.
Πόσο θλιβερός θεέ μου. Κλικ-κλικ-κλικ. Γράφει τώρα κάποιο μήνυμα. Περνιέται για έξυπνος και πονηρός. Αν δεν ήμουν πλαστικό θα μπορούσε να με πονάει μ’ αυτήν τη χοντράδα του. Πόσο άτσαλος. Όπως τότε που μου έριξε τον καφέ. Τι ηλίθιος ρε φίλε. Κόντεψα να πεθάνω απ’ την τρομάρα μου. Κι αυτός, φώναζε στη γυναίκα του. Λες και έφταιγε αυτή. Αν ήξερε στ’ αλήθεια πως τον βλέπω, πως ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά ακόμη και τα inbox του, τις επισκέψεις του σε διάφορες ιστοσελίδες. Αν ήξερε πως μόνο εγώ μπορώ να βλέπω τα αστεία ποδαράκια του έτσι καθώς κινούνται εναγωνίως κάτω από το νερό, όπως οι πάπιες σε κάποια λίμνη, ίσως τότε να κατέβαζε κάπως τον καμαρωτό του λαιμό.
Αριστερός, σου λέει. Σκατά στα μούτρα σου ρε. Μόνο εγώ ξέρω τι σόι αριστερός είσαι. Αριστερός των εισαγωγικών. Ναι, αυτά τα πλήκτρα μου που είναι δίπλα στο enter. «-«. Αυτά ναι. Ένας αριστερός που για να κάνει enter χρειάζεται τα εισαγωγικά του. Τέτοια πράγματα, αν με εννοείς. Κανονικά όλες του τις λέξεις πρέπει να τις πληκτρολογεί μέσα σε εισαγωγικά. Να καταλαβαίνουν και οι άλλοι πως δεν τις εννοεί. Έτσι τις γράφει, από συνήθεια. Οι λέξεις του είναι αναίσθητες. Πιο πλαστικές κι απ΄ την τροφή του. Πιο πλαστικές κι απ’ τα πλήκτρα μου.
Τι κτήνος. Με πατάει, με πιέζει ασφυκτικά, λες και είμαι η χαλασμένη ζωή του. Λες και του φταίω για τη χαλασμένη ζωή του. Και γράφει, γράφει, γράφει. Και τα «χώνει», σε όλους και σε όλα. Έχει άποψη για όλα. Ποιός, αυτός ο γελοίος που έστελνε μηνύματα και παρακάλαγε για μια δουλίτσα. Ο ξεφτίλας. Κατουρημένες ποδιές, φίλαγε. Κι ένοιωθα την αποφορά των ούρων σε κάθε πλήκτρο μου. Σε κάθε πλήκτρο μου. Ο άπληστος. Βολεμένος χρόνια με το διαμέρισμα της γυναίκας του και το νοίκι από το άλλο σπίτι που την έβαλε να «φάει» από τον αδερφό της. Ο μάγκας, ο ξύπνιος. Έβλεπα τα mail του τότε που απειλούσε θεούς και δαίμονες. Ο «προλετάριος» της οθόνης.
Κλικ-κλικ-κλικ. Να τος πάλι. Ευτυχώς, πήρα μια ανάσα. Έστριψε το τσιγαράκι του και γλύτωσα για λίγο απ’ τα αγγίγματα του. Θέλει και να το κόψει. Όχι ρε. Να μην το κόψεις ποτέ. Ω θεέ μου, θεέ των υπολογιστών, πως θα ζήσω χωρίς αυτά τα διαλείμματά του για να στρίψει τσιγάρο. Πιστέψτε με, θα μπορούσα να τρελαθώ. Να κάψω καμία «μητρική» και να βρεθώ στην ανακύκλωση ή σε κανένα πατάρι. Ικανός είναι. Λες και είμαι σαν τα νιάτα του ή σαν τις ιδέες του.
Τι πατάει τώρα; Τι πατάει; Μου πατάει τον κάλο. Πατάει το σύμβολο του «μικρότερον». «<». Αυτό, ναι. Και αμέσως μετά τον αριθμό 3. Μα τι κάνει ο διάολος; Χαχαχα. Κοίταξε, κοίταξε. Γράφει καρδούλες. Καρδούλες, ρε φίλε. Δεν φτάνει που έβαλε την αριστερά σε εισαγωγικά, τώρα θα βάλει και τον έρωτα. Χώθηκε στο κόμμα τελευταία στιγμή και τώρα θέλει να χωθεί και στον έρωτα. Enter ρε. Enter από παντού. Συριζαίοι στην ψυχή, ρε φίλε.
Τώρα με παίρνει και στο γραφείο. Θέλει να εργάζεται από εκεί, είπε στη γυναίκα του. Χαχαχα. Φοβάται, ο γελοίος, μη δει τα μηνύματα του. Πόσο ψεύτης. Ένας κοινός, κοινότατος απατεωνίσκος, βγάζει βόλτες την ψηφιακή εκδοχή του χάρις σε μένα. Εγώ συστήνω το άβαταρ του κι όμως εκείνος ούτε ένα χάδι ο κερατάς.
Πέντε χρόνια μαζί του, μες στη γλίτσα. Μέσα κι έξω. Μια καθαρή μέρα μαζί του δεν είδα. Όπως και η γυναίκα του, που της κάνει τον τρυφερό. Δες με, δες με. Μέσα στην μπίχλα. Ένα πανάκι δεν παίρνει στα χέρια του να με καθαρίσει. Σε διαβεβαιώ: δεν έχεις αγγιχτεί από πιο χυδαίο άγγιγμα. Σκέφτομαι το κορμί της γυναίκας του, κάτι τέτοιες ώρες. Ούτε πλήκτρο στον κόρφο της.
Να τώρα πάλι του έπεσε η στάχτη ανάμεσα στα πλήκτρα μου. Φυσάει. Τι φυσάς, ρε ηλίθιε; Τι φυσάς; Τα πανιά σου είναι σκισμένα από χρόνια. Ποιος άνεμος μπορεί να σε καθαρίσει;
Και την πληρώνω πάλι εγώ, που είμαι υποχρεωμένος να ζω σαν τασάκι, ανάμεσα σε στάχτες και λεκέδες από καφέδες. Όπως τότε, που μου έκαψε το πλήκτρο «ctrl». Τι πόνος, θεέ μου. Τι πόνος. Γέλαγε με τον πόνο μου, ο ηλίθιος, επειδή λέει υπάρχει δυο φορές. Έκανε και χιούμορ το κάθαρμα. Άφησε το πλήκτρο μου να χάσκει έτσι ξέσκεπο και τραυματισμένο. Ακόμη έτσι είναι. Έβαζε το βρωμόχερο του μέσα στο σπλάχνα μου, άμα ξεχνιόταν καμιά φορά. Υπάρχει κι άλλο δεξιά σου ηλίθιε. Δεξιά σου. Υπάρχει ο έλεγχος δεξιά σου, βλάκα. Ε, βλάκα. Δεξιά σου, όπως ξέρεις ήδη απ’ την εμπειρία της ζωής σου. Τα δεξιά πλήκτρα ταιριάζουν καλύτερα με τα δεξιά σου συναισθήματα. Αχ, αν μπορούσα να του μιλήσω. Και τι δεν θα του έσερνα.
Κλικ-κλικ-κλικ. Άντε πάλι. Κάνει σχόλια στα σχόλια. Η άποψη του πρέπει να ακουστεί. Αλίμονο. Πληκτρολογεί το θυμό του. Χαμογελά αυτάρεσκα σε μια οθόνη. Μα καλά, δεν ντρέπεται καθόλου μ’ αυτά που γράφει; Δεν έχει πέτσα; Μερικές φορές, μου φαίνεται και ο ίδιος σαν αυτό το αριστερό μου «ctrl». Ένα ξεκούμπωτο καμένο πλαστικό πλήκτρο ελέγχου, ανάμεσα σε εισαγωγικά και στάχτες, κάπου στα αριστερά. Όπως και η ίδια η ζωή του….