Από το Θανάση Ξένο
Και είναι οι ζωές μας θαρρείς από την πλάση του κόσμου μέχρι και σήμερα μια παράσταση σε επανάληψη, μια αρχαία τραγωδία. Προορισμένοι να ζούμε ξανά και ξανά τις έξι μέρες της δημιουργίας, αέναα. Και την έβδομη η κάθοδος στον Κάτω κόσμο, ίδια πορεία από τον παράδεισο στη γη και από τη γη στον Άδη. Σοφά εποίησε του καθενός τον κόσμο, το φως, τη γη, τον ουρανό μα στο τέλος μεθυσμένοι οι άνθρωποι από ψεύτικη ευημερία, από το χειροκρότημα και την απληστία το λάθος μονοπάτι θα διαλέγουν, πάντα.
Σε ένα απέραντο αλώνι Ένας σοφά παραστρατεί Σκυφτός ‘Πιστάτης στο αμόνι Το πρώτο φως σφυρηλατεί ————————————– Πυρσούς να φέγγουν γύρω βάζει Το σκότος άπαξ να χαθεί Χούφτες νερό στο χώμα στάζει Και χει σκηνή τώρα στηθεί ————————————— Την τρίτη μέρα ξημερώνει Και για χιτώνες προνοεί Φύλλα συκιάς σταυρογαζώνει Κοχύλια πόρπες εννοεί ————————————- Τα σκηνικά με μιας σκαρώνει Ήλιος να φέγγει απ’την μια Αντίκρυ Σέλας να ψηλώνει Χωρίς να φαίνονται σχοινιά ————————————- Σοφός ‘Πιστάτης τα θωρεί Δάκρυ χαράς στο μάτι ρει ————————————- Και οι θεατές κοντοζυγώνουν Άλλοι σαν ψάρια στη σειρά Άλλοι πουλιά που ανταμώνουν Και ένας μονάχος σιωπηρά ———————————— Πρώτα ο πρώτος ανεβαίνει Μετά εκείνη αρχινά Κι ‘ναι μια πρόζα καμωμένη Στου παραδείσου τα ορεινά ———————————— Δόξα οίνος εστί μεθυστικός Καρπό αμαρτίας δρέπουν Και ο ένας που ήρθε σκωπτικός Μαζί με εκείνον φεύγουν ————————————— Σοφός ‘Πιστάτης τους θωρεί Δάκρυ βαρύ πια τώρα ρει