του Μάκη Γεφυρόπουλου
Είσαι νέος άνθρωπος και ζεις μέσα σε μια αποπνικτική πραγματικότητα, σε μια ζοφερή χώρα, στην οποία βασιλεύει ένας αυταρχικός κρατικός μηχανισμός, που ζέχνει βία, καταστολή και σε γεμίζει διαρκώς με μια αίσθηση ματαιότητας.
Επιβίωσες με τα χίλια ζόρια, όταν οι μνημονιακές πολιτικές τοποθέτησαν εσένα και τους αγαπημένους σου, στο περιθώριο της Ιστορίας. Η οικονομική κρίση που δημιούργησε το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, σε έγδαρε ψυχικά και απείλησε να σε αφανίσει ολοκληρωτικά ως ύπαρξη.
Πίστεψες ότι υπάρχει ελπίδα για σένα, τους φίλους σου. Για την οικογένειά σου. Ότι υπάρχει εκείνο το ρημάδι που λέγεται ελπίδα.
Μάταια.
Παρακολουθείς έντρομος κι ανήμπορος, τα γρανάζια της συστημικής τρομοκρατίας, όχι μόνο να κινούνται, εν μέσω πανδημίας, αλλά να προσπαθούν στα μουλωχτά να περάσουν νομοσχέδια που θα σε αποκλείσουν οριστικά από το δικαίωμα στη ζωή.
Βλέπεις τα όνειρα σου να μετατρέπονται σε εφιάλτες, δίχως αρχή και τέλος. Βιώνεις την εφευρετικότητα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού να σου απομυζεί και τη στερνή ικμάδα ενέργειας που διαθέτεις στο υπαρξιακό σου ντεπόζιτο.
Παραμένεις σε σοκ, την ώρα που τα ιδεοληπτικά δόντια του στείρου συντηρητισμού, μπήγονται στο λαιμό σου και σε καταδικάζουν σε μακροχρόνια ανέχεια, σε “μαύρη” εργασία. Σε απόλυτη φτώχεια.
Στην ανασφάλεια και την επισφάλεια. Σου δημιουργούν ενοχές , σε κάνουν να αισθάνεσαι σκουπίδι και βαρίδι, έτσι όπως σε υποχρεώνουν να στηρίζεσαι στην οικογένειά σου, για να αντέξεις να ξυπνήσεις και το επόμενο πρωινό.
Σε αποκλείουν από τη Δημόσια Υγεία, δεν σου επιτρέπουν να μετακινηθείς καν ελεύθερα, στον τόπο που μεγάλωσες. Σε ωθούν να πηδήξεις από το λεωφορείο και να σκοτωθείς, επειδή δεν είχες ένα εισιτήριο και φοβήθηκες τα ανθρωπάκια που είναι επιφορτισμένα στο να σε ελέγχουν, κάτι που συνέβη στην περίπτωση του Θανάση Καναούτη.
Τώρα, οι ίδιοι αχρείοι και οι άθλιες πολιτικές τους εμμονές, ποθούν να σου στερήσουν το δικαίωμα να φοιτήσεις σε ένα δημόσιο Πανεπιστήμιο, σε εξωθούν στο βούρκο του εκπαιδευτικού παρακράτους, προς τέρψη των κομπραδόρων φίλων τους, των εμπόρων της Γνώσης.
Πάντα με το αζημίωτο. Προσλαμβάνουν δε και χιλιάδες ασφαλίτες για να επιτηρούν την κριτική σου ικανότητα και να σε ξυλοφορτώνουν όταν τολμήσεις να σηκώσεις το κεφάλι σου θαρρετά, διεκδικώντας το δικαίωμα σου στο να αναπνέεις ως ένας κανονικός άνθρωπος.
Σε προπαγανδίζουν συνειδητά, ως ανεύθυνο, ως κοινωνιοπαθή. Γι αυτούς είσαι ο αποδιοπομπαίος τράγος, πίσω από τον οποίο κρύβουν τη δική τους ανευθυνότητα, τη δική τους ευθύνη για την αδυναμία διαχείρισης της πανδημίας που κοστίζει καθημερινά σε ανθρώπινες απώλειες.
Σήμερα, σε μια τόσο ηλιόλουστη μέρα, ακόμη και το ίδιο το φως θάφτηκε κάτω από το σκοτάδι της ένστολης τυραννίας.
Σήμερα ακόμη και το ίδιο το παρόν ντράπηκε που δεν έχει να μας προσφέρει έστω μια ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.
Ως πότε θα επιτρέπουμε να δέρνουν και να πνίγουν στα χημικά τον ανθό της κοινωνίας μας;