Από τον Νίκο Νικολέτο
Μάθαμε χθες, μετά λύπης μας πως σε δυο σχολεία της χώρας, μιας χώρας, που παρήγαγε πολιτισμό ανείπωτου βεληνεκούς, μιας χώρας, που παρά τις άναρθρες λαλιές ορισμένων ανθρωποειδών περί αλλοίωσης εθνολογικής σύστασης του πληθυσμού και άλλα φαιδρά, κατάφερε να προσφέρει τα μέγιστα σε εξαθλιωμένους ανθρώπους δίχως αύριο, έξω από κομματικές ή κρατικές ”εντολές”, αλλά διότι διατηρεί την αξία της αλληλεγγύης, μάθαμε λοιπόν πως αρνούνται την ένταξη των παιδιών των προσφύγων, όπως διατυπώνεται μέσω του αιτήματος των ”γονέων και κηδεμόνων” των εν λόγω σχολείων.
Παρά τη χυδαιότητα του περιεχομένου του αιτήματος τους, διαφαίνεται μια πολύ πικρή αλήθεια για μια μερίδα του ελληνικού πληθυσμού, που άλλοτε εμφανίζεται ως ”αγανακτισμένοι πολίτες”, άλλοτε ως ”ευυπόληπτοι νοικοκυραίοι” και άλλοτε ως ”σύλλογος γονέων και κηδεμόνων”.
Πρόκειται για άτομα απολύτως δουλικά και ανασφαλή, που προσεγγίζουν την πραγματικότητα συνωμοσιολογικά και στερεοτυπικά, άτομα που προσιδιάζουν σε εκείνους τους ”ανθρώπους” που υποδέχτηκαν, τουλάχιστον, προπηλακίζοντας με την μολυσματική τους ανοησία τους μικρασιάτες πρόσφυγες, τους ποντίους, τους ανθρώπους που αναζητούν κατά καιρούς μια μοίρα στον ήλιο, που μπορεί να προέρχονται από το πρώην ανατολικό μπλοκ, από την Άνατολή, από τη Αφρική, από τις εν γένει χώρες του τρίτου κόσμου.
Τα άτομα με αυτή την χαρακτηροδομή δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να παραχωρήσουν και τα αγέννητα παιδιά και εγγόνια τους σε επίδοξους σωτήρες των ανεπτυγμένων δήθεν κρατών, ήτοι πάσχουν από το λεγόμενο Σύνδρομο του ποδηλάτη.
Τέτοιες ”απόψεις” όσο και αν ”ντυθούν” από ψευδο-επιστημονικές τεκμηριώσεις θα αποτελούν πάντοτε κάτι εντελώς ανθελληνικό, μια και η ιδιοσυστασία του ελληνικού πολιτισμού δεν συνάδει με το φυλετικό μίσος, που κάποιοι επί χρόνια θέλουν να ταυτίσουν. Υπάρχει μια και μόνο μια λέξη που ότι έχει ως τώρα γραφτεί τα καθιστά περιττεύοντα.
Είναι η λέξη ”ΙΚΕΤΗΣ”.