Ο υπάλληλος Καβάφης
Όταν μεταμορφωνόταν, έγραφε ποιήματα στην Καβαφική, (χρονογραφήματα κατά τον Παλαμά… ως απόδειξη πως όταν φθονούν οι τεράστιοι, το κάνουν αναλόγως). Και ήταν η ιδιαιτερότητα της γλώσσας του… της Καβαφικής και το γεγονός πως δεν υπήρχαν άμεσοι κληρονόμοι, η ομοφυλοφιλία του, ίσως, καθώς και το ότι κάνεις δεν μπόρεσε να πει με σιγουριά πως ήταν χριστιανός… που προφύλαξε, εν μέρει, τον Καβάφη από τους ποιητοφάγους συνθέτες της μεταπολίτευσης. Οι περισσότεροι δοκίμασαν. Ο Αλεξανδρινός όμως, δεν ήταν βούτυρο στο ψωμί. Τα λόγια του δεν γέμιζαν στάδια… γιατί δεν μίλαγαν για μάρμαρα, ήλιους, πατρίδα. Μίλαγαν για την προσωπική του κόλαση και όποτε ψευδιστορούσε… τα έφερνε όλα ανάποδα στον τελευταίο στίχο. Τα πάθη, οι αγκαλιές και οι ελληνιστικές εξορμήσεις ενός ομοφυλόφιλου της διασποράς, δεν γινόταν να πουλήσουν ρετσίνα στην Πλάκα. Δούλεψαν όμως σαν σταλαγμίτες, σε όποιον έβλεπε κάγκελα συνέχεια μπροστά του. Άτιμη γλώσσα. Φτιαγμένη… μόνο για να διαβάζεσαι. Χωρίς προϋποθέσεις. Να μένει και για μένα, ο τελευταίος στίχος της, “πόλις”… άγριο στοίχειωμα.