Tου Ειρηναίου Μαράκη
Η άδικη και χωρίς στοιχεία φυλάκιση του αναρχικού κομμουνιστή και συγγραφέα Τάσου Θεοφίλου, ο οποίος καταδικάστηκε το 2014 σε εικοσιπέντε χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία και ληστεία στην τράπεζα Alpha Bank στη Νάουσα της Πάρου και η καταδίκη της Ηριάννας Β.Λ., υποψήφιας διδάκτορος της Φιλοσοφικής και επιστημονική συνεργάτης σε διάφορα πανεπιστημιακά προγράμματα, σε 13χρόνια κάθειρξη και βρίσκεται σήμερα στις φυλακές της Θήβας , αποτέλεσμα μιας δίκης η οποία σε κανένα σημείο της δεν απέδειξε την ενοχή της, δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα: είναι τα χαρακτηριστικά παραδείγματα μιας γενικευμένης κοινωνικής κι εργασιακής καταστολής από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, τα αστικά επιτελεία και την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη (μόνο για τα δικά της συμφέροντα, ασφαλώς). Δεν είναι βέβαια ένα καινούργιο φαινόμενο, ούτε καν πρωτότυπο – ανάλογη καταστολή εφάρμοσαν κι οι προηγούμενες κυβερνήσεις, προ και μετά την εφαρμογή των ενισχυμένων, αντιλαϊκών πολιτικών της καπιταλιστικής κρίσης (π.χ. όπως στην υπόθεση του Νίκου Ρωμανού).
Όπως είναι κατανοητό, στην περίοδο που διανύουμε, όπου στη μία πλευρά αναπτύσσονται οι πολιτικές της εξαθλίωσης που προσπαθούν να ισορροπήσουν στο ταραγμένο κοινωνικοπολιτικό πέλαγος μιας κρίσης που οι ίδιες αναπαράγουν και όπου στην άλλη πλευρά ξεδιπλώνεται μια σειρά μαζικών αγώνων σε απεργιακό, συνδικαλιστικό κι αντιφασιστικό επίπεδο από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της (και το οποίο σημαίνει την δημιουργία μια έστω ατελούς αλλά οπωσδήποτε νέας συνείδησης και ριζοσπαστικοποίησης μέσα στα εργατικά στρώματα) η καταστολή να εντείνεται. Φυσικά, η καταστολή δεν αφορά μόνο κάποιους συγκεκριμένους αγωνιστές αλλά εκδηλώνεται σε ολόκληρο το κοινωνικό και πολιτικό φάσμα: στοχοποιεί δηλαδή την εργατική τάξη, τους φοιτητές και την αγροτιά. Είναι μια σειρά αγωνιστών, συνδικαλιστών, αντιρατσιστών, φορέων και συλλογικοτήτων που διώκονται από το κράτος και σε συνεργασία σε αρκετές περιπτώσεις με τη νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Υπάρχει ακόμα η στοχοποίηση μιας σειράς καταλήψεων (πχ της Rosa Nera στα Χανιά ή του City Plaza), ολόκληρων περιοχών που αντιδρούν στα επιχειρηματικά σχέδια μεγάλων ομίλων (Eldorado Gold), αυτοργανωμένων επιχειρήσεων (ΒΙΟΜΕ), μαθητές που τιμωρούνται παραδειγματικά γιατί διεκδικούν ένα δημοκρατικό και πραγματικά ελεύθερο σχολείο και φυσικά, τα αγροτοδικεία. Όλα αυτά συμβαίνουν με την προφανή ανοχή και συνεπικουρία όλων των κυβερνήσεων, και της λεγόμενης αριστερής, που στο όνομα της… ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης δεν επεμβαίνει για να υποστηρίξει τα λαϊκά συμφέροντα (που δεν είχε και ποτέ σκοπό να το κάνει).
Αλλά δεν υπάρχουν μόνο οι διώξεις της κεντρικής εξουσίας που συνεχίζει μια μακρόχρονη παράδοση που ξεκινάει από το περίφημο Ιδιώνυμο του ΕΛ. Βενιζέλου και φτάνει μέχρι τη δημιουργία των νέων «Παρθενώνων», υπάρχει κι ένα κίνημα, πολύμορφο, με δυναμική παρέμβαση, που αναπτύσσεται σχετικά. Αυτό το κίνημα δεν είναι κάτι το διαφορετικό από το κίνημα, που όπως πολύ πρόχειρα περιγράψαμε πιο πάνω, δίνει από το 2008 αλλά και νωρίτερα τις μάχες του ενάντια στην κρίση και το χρέος που του έχουν φορτώσει, που αναζητά μια άλλη, προοδευτική κοινωνική προοπτική. Ας είμαστε ξεκάθαροι, όταν η ΕΡΤ μετά από κινητοποίηση διαρκείας των εργαζόμενων σταματάει τις προβολές των τηλεοπτικών εμφανίσεων της Χρυσής Αυγής, όταν οι συμβασιούχοι στους δήμους απεργούν για το δικαίωμα στη δουλειά, όταν υπάρχουν αντιφασιστικές κι αντιρατσιστικές απαντήσεις σε κάθε ναζιστική πρόκληση, όταν η πέρα του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά αποτελεί σημείο αναφοράς για μια σειρά αγωνιστών που αναζητάνε μια διαφορετική, ριζοσπαστική, κοινωνική προοπτική, όταν ξεκινούν αγώνες για τα κοινωνικά θέματα, ενάντια στον σεξισμό και την ισλαμοφοβία, όταν η δίκαια οργή του κόσμου δεν στρέφεται στην (ακρο)δεξιά στην Ελλάδα και σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, είναι λογικό να υπάρχουν διώξεις. Δεν θα υπήρχαν εάν το κίνημα κι ο κόσμος της δουλειάς είχαν παραιτηθεί, ένα είχαν ηττηθεί! Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να δεχτούμε ως φυσική νομοτέλεια αυτό το κλίμα τρομοκρατίας, είναι η μόνη αληθινή τρομοκρατία, που επιχειρεί να μας φυλακίσει μέσα στο υποθηκευμένο σπίτι μας, μπροστά από την με δόσεις πληρωμένη τηλεοπτική μας συσκευή.
Από αυτή τη θέση λοιπόν κρίνεται ως ιδιαίτερα χρήσιμο, απαραίτητο και ουσιαστικό το κάλεσμα – διαμαρτυρία 31 νέων ποιητών και ποιητριών για την άδικη καταδίκη χωρίς κανένα στοιχείο της Ηριάννας Β. Λ. από τη δικαστική εξουσία και τις δυνάμεις καταστολής, η αλληλεγγύη που αναπτύσσεται στο πρόσωπο του Τάσου Θεοφίλου, στους μαθητές που καταδικάζονται και σε κάθε αντίσταση που βάζει έστω κι ένα μικρό λιθαράκι στην μεγάλη υπόθεση των κοινωνικών αγώνων και της πολιτικο-οικονομικής ανατροπής που έχει ανάγκη η εποχή μας.