του Νικήτα Φεσσά
Mεταμφιεσμένος ως ταινία ‘heist’, στιλάτος, ατμοσφαιρικός, και ρετρό/vintage, αλλά ταυτόχρονα ειλικρινής, ζεστός , τρυφερός, αφαιρετικός, και ποιητικός φόρος τιμής από τον David Lowery του Α Ghost Story στον απερχόμενο (;) αστέρα που ακούει στο όνομα Ρόμπερτ Ρέντφορντ (αισίως οκτογενής, και βάζει κάτω πολλούς πενηντάρηδες), μάλλον στον τελευταίο του κινηματογραφικό ρόλο ως ηθοποιός.
Βασισμένο σε πραγματική ιστορία που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό New Yorker με πρωταγωνιστή το αμερικανικό ανάλογο του δικού μας ‘ληστή με τις γλαδιόλες’, το φιλμ του Lowery αρχίζει σαν γηριατρικό Πιάσε Με Αν Μπορείς (και σχεδόν ακριβώς στον αντίποδα του πρόσφατου American Animals), για να καταλήξει ως μετα-σινεματικό κλείσιμο του ματιού και ‘hat-tipping’ σε έναν από τους τελευταίους μύθους μιας ολόκληρης εποχής, με απαράμιλλο χάρισμα επί της οθόνης.
Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς, από Το Κεντρί μέχρι τους Δυο Ληστές, τις Τρεις Μέρες του Κόνδορα και τον Ιερεμία Τζόνσον, είναι μερικές μόνο από τις κλασικές, αξεπέραστες ταινίες με πρωταγωνιστή τον Ρέντφορντ που έρχονται στο μυαλό παρακολουθώντας το The Old Man and The Gun, ενώ οι σινεφίλ θα εντοπίσουν κλιπάκι από το The Chase, με νεαρότατο, τότε, τον ανερχόμενο ξανθομάλλη και all-American poster boy, που όμως στην πορεία, και σε ταραγμένες αλλά συναρπαστικές δεκαετίες αποδείχτηκε ότι είχε και κοινωνικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες (το σημαντικό φεστιβάλ του Sundance είναι ‘παιδί’ του).
Καλές ερμηνείες από το υπόλοιπο καστ που περιλαμβάνει βετεράνους όπως οι Σίσι Σπέισεκ, Ντάνι Γκλόβερ, και Τομ Γουέιτς, συν τον Κέισι Άφλεκ από τη νέα γενιά, ο οποίος έχει ξανασυνεργαστεί άλλες δύο φορές με τον Lowery.
Πολύ καλές οι εκλεκτικές jazzy μουσικές επιλογές.
To (ανοιχτό, όπως πιθανότατα είναι ακόμη η καριέρα του πρωταγωνιστή) τέλος μοιάζει να μπορούσε να είναι και καλύτερο, αλλά ταυτόχρονα είναι ταιριαστά low-key, αποφεύγοντας το εύκολο δραματικό ή μελοδραματικό εφέ.
Θα χρησιμοποιούσα το κλισέ ‘σαν το παλιό καλό κρασί’, αλλά θα έλεγα ψέματα γιατί δεν πίνω, και δεν έχω ιδέα από κρασιά, οπότε θα πω απλώς ‘γοητεία παλιάς κοπής’.
Βαθμολογία 4/5
Ευχαριστούμε τον κινηματογράφο Όσκαρ για τη φιλοξενία