Από την Αφροδίτη Φανφάρες
απ’ τις δυνατότερες στιγμές ενηλικίωσης, όταν μοιράζεσαι με κάποιον απ’ τους γονείς το ίδιο μπαλκόνι κι ένα τσιγάρο. ή όταν σκοτώνεις ολομόναχη στο παλιό διάρι την κατσαδείρα. (είχα πολλά νεύρα εδώ). ή όταν αμολάς στη μάνα δίχως ενοχή πρόωρου καρδιακού, ότι απόψε κωλοβαρούσες στην πλατεία βάθης. σήμερα μάνα έφαγα φαλάφελ με δυο ευρώ από έναν αιγύπτιο με χαμόγελο στο βλέμμα. δεν ήταν <<βρόμικο>> που τρώνε οι νεολαίοι, αυτό ήταν πεντακάθαρο. προχθές ένας κινέζος με ευχαρίστησε εκ βαθέων που του ‘δειξα την ακρόπολη (ποιος υπολόγιζε ότι θα έμενα περισσότερος κινέζος που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που σ’ ευχαριστούν για κάτι χαζό) κι έσπασε πάλι η κυνικότητά μου. στο 11 που βγάζει στα πατήσια, ο μαύρος προχωρούσε ως το βάθος του για να περάσω. ακόμα τρέχω να τον φτάσω. άγνωστοι με διαβάζουν χωρίς πρόθεση να μου φέρουν παπά. ίσως οι ξένοι που γυροβολούν το διάβα μου είναι περισσότερο αριστουργηματικοί απ’ του Καμύ. μπορεί να ‘χω τους λόγους μου που αποφεύγω τη σπιτική λογοτεχνία.
πριν λίγο επέστρεψα και κάπου έγραψα εκ-δειλά εκ-δειλά
βάλτε κάναν ναυαγοσώστη στο μετρό, κάποιοι παραβυθιζόμαστε.