Να είναι 21:45 κλεισμένος σ ενα τετράγωνο κουτί με πολυκαιρισμένο πετσί μ’ εναν φίλο που μετράει ανάποδα τις μέρες σκαρφαλώνει στο παράθυρο όταν περνάνε τα σκουπιδιάρικα τα χαιρετάει ύστερα κρεμιέται απο το ταβάνι χορεύει κλακέτες σαν πνίγεται κι αργοσυρτίζει το βλέμμα προς τα πίσω την επομενη μέρα είπαν πως είδαν μόνο ένα κάδρο γερμένο και τις γρίλιες να χορεύουν άσ’τους να λένε πως εξαφανίστηκες έτσι για να κυκλοφορήσεις ανάμεσά τους έβαλες πουδρα λευκή να σε περνάνε για νεκρό να μη σε κοιτούν κατάματα μόνο να κάνεις τον γελωτοποιό στη τελευταία θέση ενος λεωφορείου που αποσύρεται -πόσοι να έχασαν το τελευταίο δρομολόγιο ; – μη με αποπαίρνεις είναι η εποχή των χρήσιμων ηλιθίων κι εσύ δεν είσαι παρά ένα τζάνκι σαν του Μπάροουζ σε δείχνουν με το δάχτυλο ενώ προσμένουν ανάσταση νεκρών κι οι νεκροί στη Καισαριανή, στη Κοκκινιά τρεχουν μη τους φορέσουν στεφάνια πάλι τώρα που στα λέω το μυαλό μου τρακάρει με όσα έχει πάνω του Είναι η εποχή που οι ποιητές κρατάνε τ αχαμνά τους στο στόμα συλλαβίζουν τον θάνατο ενώ κοιμούνται με στεγνό σεντόνι Να! είναι που νιώθω να σκουριάζω τ αντανακλαστικά μου φθίνουν μπορεί και να ξεχνάω παθαίνω κρίση πανικού σου λέω ” πρέπει να πολεμήσουμε” κι απλώς το επαναλαμβάνεις μηχανικά έχουμε κι εμείς νεκρούς μη το ξεχνάς φυλακισμένους εξόριστους και λογικούς στα ψυχιατρεία το χέρι τρέμει σαν χαλασμένος τηλέγραφος δεν εκπέμπω σωστά μάλλον απόψε γιατί ακόμα λειτουργούν τα φανάρια στη πόλη πάμε με πράσινο με κόκκινο και μας τρακάρουν στη διάβαση ήθελα να μιλήσω να μάθω ξανά το αλφάβητο μα είστε άνθρωποι εγώ γαυγίζω ίσως πρέπει να είναι κάποιος σκύλος για να σας αγαπήσει κι εγώ τίποτα απο τα δυο. Είναι 23:56 κι εδω που φτάσαμε εδώ που όλα έχουν ειπωθεί θα σας ζητούσα μια χάρη κρατήστε ένα τραγούδι για τους ποιητές που ποιητές δεν έγιναν ποτέ !
Nikos LeFou Pierrot Ziakas