Από το Πρόβατο όχι Αρνί
Δεν έχει σημασία, του είπε, που με τα χρόνια δε μεγαλώνεις μα μικραίνεις. Έτσι γίνεται σε όποιον μένει δίπλα μου. Κύμα το κύμα μου, οργή την οργή μου αλλά και χάδι το χάδι μου, σε λειαίνω, σε σμιλεύω, σε διαμορφώνω. Σου χαρίζω νέο σχήμα.
Δεν έχει σημασία που με τα χρόνια νιώθεις να φθείρεσαι. Τίποτα δε χάνεται σε αυτό το σύμπαν. Τα μικρά σου κομμάτια έρχονται μέσα μου. Η σκόνη σου φεύγει στον αέρα, επικάθεται σε όλους τους κόσμους. Δες το ως τη συμβολή σου στη συνδιαμόρφωση του υπαρκτού.
Δεν έχει σημασία που κάθε χρόνο τέτοια μέρα το αλάτι μου σου φαίνεται περισσότερο, που οι ουλές σου πονάνε παραπάνω, που οι κολλημένες πάνω σου πεταλίδες σου φαίνονται βάρη ασήκωτα. Είναι ο αστερίσκος του χρόνου που σπάει τη μονοτονία του εύθυμου κειμένου. Είναι ο σελιδοδείκτης υπενθύμισης πως πριν από ένα τακτό διάστημα ξαναήσουν, λίγο διαφορετικός, εδώ.
Εν τέλει δεν έχει σημασία, του είπε, κανείς που κάποια στιγμή κάθισε πάνω σου, δίπλα σου, βολτάρισε στο σκληρό σου την αφή του. Σημασία έχω μόνο εγώ που είμαι πάντα εδώ για ‘σένα. Με εσένα.