του Ibrahim Ibraigheth
Η Αμέερα, 11 ετών, και οι αδελφές της περπατούν κατά μήκος του χωραφιού τους στη Δυτική Όχθη. Φωτογραφία: Alice Oldenburg / ActionAid
Γράφω με την καρδιά μου γεμάτη θλίψη και θυμό σε αυτές τις σκοτεινές μέρες. Όλη τη ζωή μου, βλέπω την πατρίδα μου, την Παλαιστίνη, να συρρικνώνεται όλο και περισσότερο. Βλέπω τις ελπίδες και τις προσδοκίες του λαού μου για ανεξαρτησία και ελευθερία να καταρρέουν κατ’ επανάληψη.
Γράφω, ενώ είμαι βαθύτατα απογοητευμένος από τις πρόσφατες εξελίξεις στην Παλαιστίνη, ενώ δεκάδες ειρηνικοί διαδηλωτές και πολίτες δέχονται επιθέσεις και σκοτώνονται στη Γάζα, ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, αντί να καταδικάζει και να απαιτεί ανάληψη ευθυνών, έχει ανταμείψει το Ισραήλ, αποφασίζοντας να μεταφέρει την Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντας έτσι και επίσημα την Ιερουσαλήμ ως την ισραηλινή πρωτεύουσα. Έτσι, περιφρονούνται όλες οι διεθνείς αποφάσεις και συνθήκες και ανατρέπονται 70 χρόνια διεθνούς συναίνεσης.
Σαν να μην έφθανε αυτό, ο Τραμπ επέλεξε σήμερα, τη μέρα της «Νάκμπα» – μια μέρα οδυνηρής συλλογικής μνήμης για τους Παλαιστίνιους, όπου οι περισσότεροι από εμάς απελάθηκαν από τη γη μας – για την ίδρυση του ισραηλινού κράτους και για τα επίσημα εγκαίνια της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ. Για άλλη μια φορά, μια καταστροφική μέρα για τον παλαιστινιακό λαό.
Έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια από τότε που μας έπληξε η «Νάκμπα». Ζούμε με τη συγκεκριμένη «κληρονομιά» που έχει ορίσει τη ζωή μας σαν να συνέβη χθες, χωρίς καμία λύση να διαφαίνεται στον ορίζοντα. Μέχρι και σήμερα, υπάρχουν πάνω από 7 εκατομμύρια παλαιστίνιοι πρόσφυγες που περιμένουν την ημέρα που θα μπορέσουν να επαναπατριστούν. Περιμένουν να αναπνεύσουν τον αέρα και να πιουν το νερό της πατρίδας τους.
Η «Νάκμπα» δεν θα συνέβαινε ποτέ χωρίς τη διεθνή υποστήριξη για τη δημιουργία του ισραηλινού κράτους και την αναγνώριση των Ηνωμένων Εθνών. Ζητούμε από τους υπεύθυνους να αναλάβουν την ευθύνη και να δοθεί ένα τέλος στα βάσανα των Παλαιστινίων. Ο λεγόμενος «ελεύθερος κόσμος» θα έπρεπε να συμμορφώνεται στα πρότυπα που λατρεύει και να στηρίζει τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού για το τέλος της ισραηλινής κατοχής.
Με την αιματηρή επίθεση του ισραηλινού στρατού ενάντια ειρηνικών διαδηλωτών στη Γάζα και την αμερικανική αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ μετακινώντας την πρεσβεία τους, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ κρούουν τα τύμπανα του πολέμου.
Ωστόσο, εμείς, οι Παλαιστίνιοι δεν θα σταματήσουμε να απαιτούμε τα δικαιώματά τους, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος αντίστασης στην κατοχή. Θα συνεχίσουμε να αναζητούμε τη μετατόπιση της ισορροπίας ισχύος και τη διατήρηση του αγώνα για την εξάλειψη αυτής της αδικίας.
Η καθημερινή ζωή των Παλαιστινίων περιλαμβάνει τη συνεχή διαμάχη με την αυστηρή πραγματικότητα ότι η δικαιοσύνη, η ειρήνη και η ελευθερία δεν είναι δεδομένες στον σημερινό κόσμο. Για να τις κερδίσουμε και να διαφυλάξουμε, εμείς, o καθένας μας ξεχωριστά, αλλά και ως σύνολο, πρέπει να παραμείνουμε σε επαγρύπνηση, δυνατοί και γενναίοι ανεξάρτητα από τις νέες προκλήσεις.
Πρέπει όλοι να σταθούμε ενάντια στον θάνατο των ανθρώπων της Παλαιστίνης. Πρέπει όλοι να συνεργαστούμε για να βρούμε μια απάντηση στο παλαιστινιακό ζήτημα και στο δικαίωμα των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση.
Είμαστε Παλαιστίνιοι και πρέπει να ζούμε στην Παλαιστίνη. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας ξεριζώσει από τη γη των προγόνων μας. Η υποστήριξη που λαμβάνουμε από όλο τον κόσμο μας δίνει δύναμη σε αυτές τις σκοτεινές μέρες και θέλουμε όλοι να γνωρίζουν ότι είμαστε ευγνώμονες για αυτή τη στήριξη.
Θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε. Η κατοχή της Παλαιστίνης θα «πέσει», όπως «έπεσαν» το τείχος του Βερολίνου και το σύστημα του απαρτχάιντ.
Δεν υπάρχει δικαιολογία για εκείνους που γνώριζαν την αλήθεια και την εγκατέλειψαν.
Μετάφραση για το Νόστιμον Ήμαρ: Afterwords