του Ζ.Κ.
And when the sun rises we are afraid
it might not remain
when the sun sets we are afraid
it might not rise in the morning
when our stomachs are full we are afraid
of indigestion
when our stomachs are empty we are afraid
we may never eat again
when we are loved we are afraid
love will vanish
when we are alone we are afraid
love will never return
and when we speak we are afraid
our words will not be heard
nor welcomed
but when we are silent
we are still afraid
So it is better to speak
remembering
we were never meant to survive.
Audre Lorde
23/02/2020. Ο Ahmaud Arbery δολοφονείται από δύο λευκούς άντρες. Οι δολοφόνοι του τον στρίμωξαν καθώς έτρεχε στη γειτονιά του. Οι δύο λευκοί άντρες, πατέρας και γιος, υποψιάστηκαν ότι ήταν ληστής. Μαύρος ίσον ληστής. Μαύρος που τρέχει, ακόμα και για την καθημερινή του γυμναστική, κάτι κακό θα έχει κάνει. Τον ακολούθησαν λοιπόν και τον δολοφόνησαν στη μέση του δρόμου μέρα μεσημέρι. Ο πρώην μπάτσος και ο γιος του τον αποκαλούν “αράπη” τη στιγμή που κείτεται νεκρός στο δρόμο. Η απανθρωποποίηση του θύματος αλλά και των θυτών φανερώνεται ακριβώς σε αυτή τη στιγμή αλλά και τη φράση που χρησιμοποιούν. Είναι φράση επιβεβαίωσης, για αυτούς, οτι δεν σκότωσαν έναν άνθρωπο αλλά έναν αράπη.
Δεν θα επεκταθώ πολύ σε αυτό. Για δύο μήνες οι δολοφόνοι του κυκλοφορούσαν ελεύθεροι. Για δύο μήνες! Τους φαντάζομαι να πηγαίνουν στο σούπερ μάρκετ για ψώνια με τις οικογένειες τους. Ίσως και κάνα μπάρμπεκιου σε καμιά αυλή φίλων. Για δύο μήνες, οι δολοφόνοι απολάμβαναν την ελευθερία τους. Εάν αναρωτιέστε από που αντλούν αυτήν την ασυλία μάλλον δεν έχετε ακούσει για τα χιλιάδες λιντσαρίσματα που έχουν γίνει στις ΗΠΑ, όπου ομάδες λευκών σκότωναν και κρεμούσαν μαύρους σε δέντρα και πήγαιναν σπίτια τους ανενόχλητοι. Στις ΗΠΑ, όπου ο ρατσισμός ήταν θεσμικός μέχρι τα μέσα του 1960, η βία που ασκούσαν ήταν νομιμοποιημένη. Η βία αυτή δεν έπαψε να υφίσταται και η παραπάνω περίπτωση είναι τρανή απόδειξη.
13/3/2020. Η Breonna Taylor, δολοφονείται από την αστυνομία μέσα στο διαμέρισμα της. Η αστυνομία πυροβόλησε 8 σφαίρες πάνω της. Ούτε μία, ούτε δύο αλλά οκτώ! Ήταν 26 χρονών. Μια νέα κοπέλα που δούλευε ως νοσοκόμα και είχε ελπίδες για το μέλλον της. Μέχρι που η αστυνομία αποφάσισε ότι δεν αξίζει να ζήσει για να έχει ένα μέλλον, οποιοδήποτε μέλλον. Λαμπρό η μη, δεν έχει σημασία. Η αστυνομία στις ΗΠΑ ανέκαθεν αντιμετώπιζε τους μαύρους με τη γλώσσα της βίας, το μότο τους είναι “πυροβολήστε πρώτα και ύστερα κάντε ερωτήσεις” και εφαρμόζεται αποκλειστικά στους αφροαμερικανούς, το έχουμε δει επανειλημμένα. Στην περίπτωσή της συγκεκριμένα η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι της κατά λάθος κατά τη διάρκεια έρευνας για ναρκωτικά στη γειτονιά όπου ζούσε.
25/05/2020. Ο George Floyd, ένας 46χρονος αφρο-αμερικάνος δολοφονείται από τον αστυνομικό Ντέρεκ Τσόβιν. Το βίντεο με το θύμα να λέει «I can’t breathe» για οκτώ λεπτά ενώ ο αστυνομικός τον πιέζει με το γόνατο, έφερε στη μνήμη την σχεδόν παρόμοια δολοφονία του Ερικ Γκαρνερ στην Ν.Υορκη το 2014. Στη περίπτωση της δολοφονίας του George Floyd, της οποίας έγινε μάρτυρας όλος ο πλανήτης, είναι εμφανής ο σαδισμός και η άνεση με την οποία τον σκοτώνει ο λευκός αστυνομικός. Όταν είδα την εικόνα θυμήθηκα τους δολοφόνους του Έμετ Τιλ, και τα χαμόγελα τους οταν αθωώθηκαν για το λιντσάρισμα.
Ο κυνισμός τους είναι απλά τρομακτικός. Είναι ένας κυνισμός βαθιά συνδεδεμένος με την υποτιθέμενη κατωτερότητα όσων δεν είναι λευκοί.
Οι δολοφόνοι του Έμετ Τιλ μετά την αθώωση τους
Η καταστολή στις Δυτικές πρωτεύουσες πλέον γίνεται όλο και πιο έντονη. Η κατασταλτική βία δεν είναι κάτι που βλέπουμε μόνο από τις οθόνες πλέον. Είναι στους δρόμους σε καθημερινή βάση. Στις περιπτώσεις όσων δεν πληρούν τις προϋποθέσεις μιας καθωσπρέπει καπιταλιστικής-πατριαρχικής νόρμας η καταστολή είναι βίαια. Στις περιπτώσεις μαύρων σωμάτων η συνδρομή της ρατσιστικής αντίληψης με την οποία είναι εμποτισμένες οι δυνάμεις ασφαλείας-αστυνομία, έχει δολοφονικές συνέπειες.
Το κίνημα #BlackLivesMatter λοιπόν που παρεμπιπτόντως δημιουργήθηκε αμέσως μετά την αθώωση του Ερικ Ζιμμερμαν, ο οποίος είχε δολοφονήσει τον 17χρονο αφροαμερικανό Τρεβον Μαρτιν το 2013, φροντίζει να φέρει στο φως τις δολοφονίες των μαύρων στις ΗΠΑ αλλά και τον θεσμικό ρατσισμό που συνεχίζει να παραμένει βαθιά ριζωμένος στις ΗΠΑ. Επίσης, βασισμένο πάνω στην έννοια της διαθεματικότητας φροντίζει να περικλείει στον αγώνα και άλλες περιθωριοποιημένες ομάδες όπως τα τρανς άτομα, ΑμεΑ κ.α. Σε διεθνές επίπεδο το BLM υποστηρίζει τον αγώνα των Παλαιστινίων.
Από την άλλη, το #AllLivesMatter το οποίο εκδηλώνεται ως αντίλογος από διάφορους καλοθελητες εκφράζει ακριβώς αυτή τη τάξη η οποία θέλει να πείσει οτι δεν υπάρχουν καταπιεσμένες ή περιθωριοποιημενες ομάδες. Αυτό που διαπιστωνουμε με την δημιουργία τέτοιων ομάδων αντιλόγου αλλα και την ολοένα αυξανόμενη καταστολή σε παγκόσμιο επίπεδο είναι την απόγνωση μιας καθεστηκυίας τάξης η οποία προσπαθεί να διατηρήσει τα προνόμια της με νύχια και με δόντια. Εξάλλου δεν είναι λίγοι αυτοί που αρνούνται την ύπαρξη του ρατσισμού, και συνήθως τυχαίνει να είναι λευκοί άντρες. Προσπαθούν με κάθε μέσο δηλαδή να μας πείσουν ότι οι δολοφονίες που διαπράττονται με βάση το φύλο, τη φυλή, τη σεξουαλικότητα είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Τα γεγονότα λένε άλλα!
Στην Ευρώπη, τα μαύρα σώματα αν δεν καταλήγουν στον πάτο της Μεσογείου, πυροβολούνται στην Μανωλάδα, δολοφονούνται στα προάστια του παρισιού απο αστυνομικούς, σε πόλεις της Ιταλίας από φασίστες ή βγαίνουν σε φέρετρο απο ΑΤ αν δεν έχουν σκοτωθεί κατά τη διάρκεια μιας ανηλεούς καταδίωξης στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτές του Εμπούκα και του Μπαμπακάρ Ντιάε.
Τα μαύρα σώματα είναι στη πλειοψηφία τους πιθανό να αποκλειστούν, να θεωρηθούν μιαρά. Να κατασταλούν απο το κράτος ανα πάσα στιγμή και ώρα. Αμα δεν σε ανακρίνει ο μπάτσος κάποιο απόγευμα, απλά και μόνο λόγο του χρώματος, όλο και κάποιος θα βρεθεί σε κάποιο λεωφορείο ή μετρό που θα ωρύεται για λαθρομετανάστες και αλλοίωση πολιτισμού και θα ξέρεις ότι πιθανότατα εννοεί εσένα. Το μίσος και η απέχθεια που λαμβάνεις δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια παρά να είσαι σε μια μόνιμη κατάσταση ανασφάλειας.
H ανάδυση μαζικών κινημάτων σε παγκόσμιο επίπεδο που όχι μόνο απαιτούν την χειραφέτηση αλλά επιθυμούν την οριστική ρήξη με το υπάρχον σύστημα σε όλες του τις εκφάνσεις, σηματοδοτεί ένα σημείο καμπής. Ας αναρωτηθούμε σε ποια πλευρά της ιστορίας θα είμαστε, όπως είπε και ο δικηγόρος πολιτικής αγωγής στη δικη της Χ.Α, με τις μέλισσες ή με τους λύκους;
ΥΓ. Εδώ και κάποιο καιρό στέλνω κείμενα σε αυτήν εδώ την ιστοσελίδα, για να εκφράσω τις απόψεις μου και να συνεισφέρω σε μια κάποια κουβέντα στο μέτρο που μου επιτρέπεται για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Αποφευγω συνειδητά να χρησιμοποιήσω το όνομα μου. Δεν πιστεύω και δεν πίστευα ότι έχει σημασία η προβολή. Σήμερα όμως θα μοιραστώ το εξής.
Εγώ που γράφω αυτό που μόλις διάβασες είμαι Αιθίοπας. Ναι. είμαι μαύρος.