του Κώστα Νάκου
Ένας άνεργος 45χρονος, ένας από τους δεκάδες χιλιάδες μνημονιακούς άνεργους, είδε και αποείδε, αναγκάστηκε να ανοίξει ένα σουβλατζίδικο, για να συντηρήσει την οικογένειά του. Μετά λοιπόν από έναν περίπου μήνα λειτουργίας μπαίνουν στο μαγαζί του δύο 35χρονοι πελάτες και κάθονται σε ένα τραπέζι.
–Μικρέ, μου φωνάζεις το αφεντικό σου, λέει ο ένας από τους δύο. – Μπορώ να σας εξυπηρετήσω εγώ; λέει ένας 40χρονος υπάλληλος. –Δεν άκουσες; αγριεύει ο πελάτης. –Παρακαλώ με ζητήσατε, λέει ευγενικά το αφεντικό, καθώς εμφανίζεται. –Ωραίο μαγαζί έχεις φτιάξει. –Ευχαριστώ. –Με πολύ μεράκι και γούστο. –Ευχαριστώ. –Θα ήταν κρίμα να γίνει καμιά «ζημιά». –Ζημιά; –Να έρθει κάποιος, όχι απαραίτητα εμείς, και να στο αναποδογυρίσει. Τόσος κόπος και τόσο χρήμα να πάει χαμένο; Δεν λέει ε; –Δεν κατάλαβα… –Καλά κατάλαβες, το βλέπω στο χρώμα σου. –Ξέρετε μόλις το άνοιξα, ούτε μήνα δεν έχω. –Μην αρχίζεις την κλάψα, ακόμα δεν αρχίσαμε. Το μαγαζί έχει δυνατότητες, άκου με που σου λέω. (Εσύ τώρα αν θέλεις, ως επιχειρηματίας, μπορείς να απευθυνθείς στην αστυνομία για να βρεις το δίκιο σου.)
Δεν είναι διάλογος από κινηματογραφική ταινία, αλλά μια εφιαλτική εικόνα, μια σχετικά συνηθισμένη πραγματικότητα για τον οποιοδήποτε θελήσει να ανοίξει ένα μαγαζί και ιδιαίτερα ένα μαγαζί εστίασης. Και αυτό βέβαια δεν συμβαίνει μόνο στα λεγόμενα μαγαζιά της νύχτας, αλλά και στα μπιτς μπαρ, στα μπαράκια γενικώς, στις μπυραρίες, στις πιτσαρίες, σε πολλές ταβέρνες και σουβλατζίδικα. Σε χιλιάδες άλλες επιχειρήσεις, στις οποίες οι «προστάτες» εκτιμούν ότι χρήζουν «προστασίας».
Σε σένα ως επιχειρηματία δεν απομένει τίποτε άλλο παρά να κάνεις τη σωστή επιλογή «προστάτη». Η σωστή επιλογή έχει σχέση με το πόσο βαρύ θα είναι το όνομα που θα σε πλησιάσει (με την ανάλογη βέβαια τιμή) και πόσο ψηλά είναι οι διασυνδέσεις που έχει στην αστυνομία. Αυτά τα δύο βέβαια πάνε μαζί, γιατί διασυνδέσεις με την αστυνομία έχουν οι περισσότεροι «προστάτες».
Μα που είναι επιτέλους αυτή η αστυνομία;
Ποιος (επιχειρηματίας) θα πήγαινε όμως στην αστυνομία; Ποιος θα τολμούσε να πάει, όταν γνωρίζει ότι στο διπλανό μαγαζί ήρθε για «προστασία» ο ίδιος ο μπάτσος. Γιατί όταν μπαίνει μπάτσος στο μπαράκι για ένα ποτό, η κίνηση του ταμία είναι να ανοίξει το συρτάρι του. Μπάτσοι λοιπόν δεν προστατεύουν μόνο τους «προστάτες», αλλά συχνά συμμετέχουν και αυτοί ενεργά και άμεσα στο παιχνίδι. Είτε με την μορφή της καθοδήγησης είτε της προστασίας είτε της απλής συνέργειας είτε με την πληροφόρηση που παρέχουν στους καταστηματάρχες για επικείμενους αστυνομικούς ελέγχους, είτε…
Όποιος πιστεύει ότι εδώ γίνεται αναφορά σε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, τότε μάλλον δεν έχει σωστούς διαύλους ενημέρωσης. Γιατί όσο λαθεμένη είναι μια γενίκευση, άλλο τόσο λαθεμένη είναι και μια υποτίμηση. Και για να υπάρχει μια ενδεικτική εικόνα της διαφθοράς στην αστυνομία, προστρέχουμε σε ορισμένους αριθμούς που μας δίνει η ίδια η πολιτική εξουσία. Από τις συνολικά 1.126 καταγγελίες διαφθοράς που έγιναν στο υπουργείο εσωτερικών για το 2017, οι 703 αφορούσαν αστυνομικό προσωπικό. Σε σχέση δηλαδή με την υπόλοιπη διαφθορά οι αστυνομικοί κρατούν τα σκήπτρα, με το ποσοστό μάλιστα να ανέρχεται στο 62%!! Το 2015 οι καταγγελίες αυτές ήταν 878 και το 2014 ήταν 1.153.
Αλλά και η άποψή διεθνών οργανισμών δεν είναι διαφορετική. Κάθε άλλο. Όπως του World Economic Forum.
Κάτω και από τον Ιράν και όχι μόνο. Από τους αθλιότερους των αθλίων και… συνεχίζουμε.
Μα που είναι επιτέλους αυτή η αστυνομία;
Η αστυνομία είναι εδώ. Είναι αυτοί (οι αστυνομικοί) που το πρωί εμφανίζονται ως προστάτες των πολιτών και το βράδυ κάνουν την πραγματική τους εργασία ως «προστάτες» επιχειρήσεων. Από το συνοικιακό μπαράκι μέχρι τη μεγαλύτερη νυχτερινή πίστα, πληρώνεται «κεφαλικός φόρος» στους εισπράκτορες του «νονού» της περιοχής. Με την αστυνομία να είναι είτε εκκωφαντικά απούσα είτε εκθαμβωτικά παρούσα. Γιατί χωρίς αυτήν σωστή δουλειά δε γίνεται.
Βέβαια δεν «εργάζονται» όλοι ως «νονοί», αφού έχουν και άλλου τύπου «εργασίες». Πλαστά δημόσια έγγραφα και κυρίως διαβατήρια για τους κακοποιούς, έμποροι ναρκωτικών ουσιών κ.ά. Οι διάλογοι που έχουν βγει κατά καιρούς στη δημοσιότητα, μεταξύ μεγαλεμπόρων ναρκωτικών και αστυνομικών είναι γνωστοί. Ποιος δεν θυμάται τα πρωτοσέλιδα πριν έναν περίπου χρόνο «Τρανταχτά ονόματα σε κύκλωμα διαφθοράς στην ΕΛΑΣ: για ναρκωτικά, πορνεία και τζόγο». Καμία έκπληξη.
Μα που είναι επιτέλους αυτή η αστυνομία;
Μην τη ζητάς, είναι απασχολημένη. Εξάλλου τι να πρωτοκάνει; Την απασχολούν πρώτα απ’ όλα αυτοί οι αναρχοκομουνιστές, ο μεγαλύτερος διαχρονικά (εσωτερικός) εχθρός. Την απασχολούν βέβαια καθημερινά και οι άλλοι, αυτοί οι περιθωριακοί. Αυτοί που καταλαμβάνουν ακατοίκητα κτήρια, για να κάνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις, που βοηθάνε πρόσφυγες, που μαθαίνουν γράμματα στα προσφυγόπουλα, που βοήθησαν ανήμπορους τα μνημονιακά χρόνια, που ξυλοκοπούν τους εμπόρους ναρκωτικών. Αυτοί ναι, οι ανεξέλεγκτοι, οι διαφορετικοί, αυτοί που αρνούνται να μας μοιάσουν.
Μα που είναι επιτέλους αυτή η αστυνομία;
Είναι απασχολημένη, είναι πολυάσχολη. Έχει να «προστατέψει» τόσο κόσμο. Γι’ αυτό και πρέπει να προσλάβουμε αστυνομικό προσωπικό. Δεν επαρκεί αυτό που έχουμε για την επιβολή της τάξης. Δεν έχει σημασία αν είμαστε οι δεύτεροι στην Ευρώπη σε αριθμό αστυνομικών ανά 100.000 κατοίκους. Ούτε έχει σημασία που η μείωση του αστυνομικού στρατού είναι δείκτης πολιτισμού. Σε μας, στη χώρα μας, δεν φτάνουν, είναι λίγοι. Δύσκολο το έργο της τάξης. Προέκυψε τώρα και η φύλαξη των πανεπιστημίων. Ίσως πρέπει να βοηθήσει και ο στρατός. Χρειαζόμαστε τάξη. Χρειαζόμαστε μια αδιάκοπη επιβολή. Εκεί οδηγείται η διεστραμμένη κοινωνία μας.
Όταν οι θεσμοί σου, που θέλεις να φροντίσουν για την νομιμότητα, ξεχειλίζουν ανομία, όταν οι θεσμοί σου αντί να λύνουν το πρόβλημα είναι αυτοί που το δημιουργούν. Όταν στρουθοκαμηλίζεις για τα αίτια και προβάλλεις μόνο την καταστολή, όταν δηλαδή τα κοινωνικά προβλήματα τα αντιμετωπίζεις με την αστυνομοκρατία και όχι με τη μέριμνα, με την επιβολή και όχι με την πρόληψη, με τη βία και όχι με την παιδεία και τον πολιτισμό. Όταν ο διαφορετικός θεωρείται εχθρός σου. Όταν με φρίκη σκέφτεσαι τι θα κάνουν οι αστυνομικοί το παιδί σου, αν κάποια μέρα το συλλάβουν. Τότε, πανάσχημη εξουσία μου, ο φαύλος είσαι εσύ.
Μα που είναι επιτέλους αυτή η αστυνομία;
Η αστυνομία είναι εδώ. Ως θεσμός ανωμαλίας και διαφθοράς. Γιατί όταν οι θεσμοί σου όχι μόνο δεν είναι οι δημιουργοί του πολιτισμού, αλλά οι δημιουργοί του εγκλήματος, τότε κάτι πάει στραβά. Γιατί το έγκλημα γεννάει έγκλημα και ο πολιτισμός πολιτισμό. Και αυτό είναι ένα διαχρονικό αξίωμα.
Ποιος λοιπόν θα μας προστατέψει από τους προστάτες; Ή όπως πολύ όμορφα το είπε ο Μάνος Χατζιδάκις: «Επιτέλους, πώς θα απαλλαγούμε από την προστασία της αστυνομίας; Από πού κινδυνεύει η ελευθερία μας, για να μας προστατεύει η διεστραμμένη αυτή υπόθεση που λέγεται αστυνομία;»