Της Μαρίας Σταυροπούλου
Λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν κατάλαβαν ποτέ πως είναι να ταξιδεύεις μ’ ένα καρυδότσουφλο. Που δεν είχαν μία θέση στο όνειρο.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που κοιτώντας την ομορφιά της φύσης δεν βλέπουν τίποτε άλλο πέρα από ένα δέντρο, ένα λουλούδι, μια θάλασσα, έναν ουρανό, ένα φεγγάρι, ένα χάραμα, ένα ηλιοβασίλεμα, μια βροχή. Που δεν βλέπουν πίσω από τα χρώματα και από τις μυρωδιές το συναίσθημα.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που η ζωή τους είναι πεζή. Πρωινό ξύπνημα, δουλειά – δουλεία, σπίτι, καναπές, τηλεόραση, ύπνος και ξανά από την αρχή.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που κρυφοκοιτάζουν τις ζωές των άλλων και δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να ασχοληθούν με τον εαυτό τους.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που θεωρούν ως προορισμό του ανθρώπου την απόκτηση παιδιών. Που μην έχοντας ζωή απαιτούν να δημιουργήσουν ζωή χωρίς την άδειά της.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν έμαθαν την αγάπη του έρωτα. Που περιορίζονται σε πρόσκαιρες απολαύσεις για να γεμίσουν τα κενά τους. Που δεν έκαναν ποτέ έρωτα με όλες τους τις αισθήσεις.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν αγαπούν την μοναξιά και την ομορφιά της και αποζητούν το πλήθος φοβούμενοι την μοναξιά. Ξέρω, θέλει δύναμη η μοναξιά, δεν είναι για όλους.
Λυπάμαι τους ανθρώπους της βολικής θλίψης που αποφεύγουν τον ήλιο κρύβοντας τον εαυτό τους στη συννεφιά.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που η μόνη τους παρέα είναι εικονική. Που οι μόνοι τους φίλοι είναι πίσω από μία οθόνη. Που η μόνη τους συντροφιά είναι ένα κινητό αγνοώντας την μαγεία του κόσμου. Που δεν κάνουν καμία προσπάθεια να κοινωνικοποιηθούν στην αληθινή ζωή.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν διαβάζουν ένα βιβλίο, που δεν πηγαίνουν σινεμά, θέατρο. Που ζουν κλεισμένοι σε τέσσερεις τοίχους και περιμένουν το καλοκαίρι για να βγουν στο μπαλκόνι.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που πίνουν τον πόνο τους σ’ ένα μπαρ. Που ψάχνουν υποκατάστατα για να υπάρξουν.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που θεώρησα φίλους μου και με πρόδωσαν στα δύσκολα.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που φορώντας τις μάσκες τους μπερδεύτηκαν και έχασαν τον πραγματικό τους εαυτό.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που άφησαν το χρόνο να τους κυνηγάει. Που δεν αφήνουν περιθώρια στον εαυτό τους.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που θα πεθάνουν μην ξέροντας ποιοι είναι.
Λυπάμαι με τον εαυτό μου ενίοτε που ασχολήθηκα με αυτούς τους ανθρώπους και πρόσφερα την αλήθεια μου. Πιο πολύ όμως χαίρομαι γιατί παρέμεινα αλώβητη.
Μα πιο πολύ απ’ όλους λυπάμαι αυτούς τους ανθρώπους που διαβάζοντας αυτές τις αράδες γελούν ειρωνικά μην καταλαβαίνοντας ότι αναφέρομαι σε αυτούς.
Λυπάμαι μα έμαθα να μην τους φοβάμαι
* Κοινωνική λειτουργός, συγγραφέας του βιβλίου «ψάχνοντας ανθρώπους»