Από τον Νίκο Νικολέτο
Ακούγοντας το αγαπημένο του κομμάτι αφήνεται.
Αίρει τη δύναμη των αναστολών και της υφιστάμενης παρουσίας του στο τώρα και αφήνεται.
Η μουσική, της είχε πει, είναι η σημαντικότερη συνεισφορά του ανθρώπου στον κόσμο, ένα φθηνό, μα ανείπωτα ισχυρό ψυχοδιεγερτικό, μια κατασκευή φυγής, ένας μικρόκοσμος ομορφιάς που ραγίζει το γυαλί του βασανιστικού ήχου της παράλογης ζωής.
Τα ψυχογραφικά τραγούδια μονοπωλούν τα ακούσματα του, η μελαγχολία κινεί γι΄αυτόν το αίσθημα για δημιουργία και η ανερμήνευτη χαρά παραμένει ανερμήνευτη έως και ανόητη.
Το γιατί δεν απαιτείται να εξηγηθεί εκ μέρους του,
Αρκετά με τα λόγια.
Το σκοτάδι είναι το ίδιο χρήσιμο με την ανάγκη να ερωτευθεί και να δοθεί, το ατέρμονο φως είναι ξεγνοιασιά, είναι ευτυχία, μα το νόημα της ζωής θα βρεθεί μετά πόνου και δακρύων..
Εγώ ξέρω ποιος είμαι, εσύ;
Το κομμάτι τελειώνει..
Σε σένα, που ποτέ δε ξέχασα, γιατί είναι αδύνατο να ξεχαστείς.
Ήσουν όραμα και τα οράματα δεν ξεχνιούνται, μόνο πεθαίνουν.