Αγαπητοί φίλοι από τα ενδιάμεσα ταξικά στρώματα, θα ήθελα να σας ενημερώσω, ότι η ταξική ανέλιξη δεν είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, εφευρετικότητας και ρίσκου, αλλά είναι -στις περισσότερες περιπτώσεις- ζήτημα αφετηριών. Έτσι λοιπόν, ένα εξάμηνο Erasmus, ένα iPhone και ένας καφές από τα Starbucks, δεν σας εξισώνει με τους υιούς και τις κόρες της κυρίας Μαριάννας, ούτε της κυρίας Γιάννας.
Καταλαβαίνω επίσης ότι το “political correct” και η αναμάσηση του καθεστωτικού αφηγήματος σας βοηθάει στο fit in, αποτρέποντας τη δυσάρεστη εξέλιξη να χαρακτηριστείτε από τον κοινωνικό σας περίγυρο ως “φτωχομπινέδες”, “κλαψιάρηδες”, “μίζεροι“. Από την άλλη πλευρά όμως, η συστηματική άρνηση της πραγματικότητας, κάποια στιγμή, είναι πολύ πιθανό να σας ισοπεδώσει.
Υπάρχει βέβαια και η λύση του εξωτερικού. “Έξω έχουν κράτος”, φράση που ακούγεται συχνά και θυμίζει 55αρα θείτσα που πήγε με το ΚΑΠΗ στο Λονδίνο το 1985 επί πασοκάρας. Ναι θεία, έχουν κράτος έξω. Αν πάς στο Λονδίνο και κινηθείς μόνο στη ζώνη 1, κάπου ανάμεσα στο Buckingham Palace, στη Trafalgar, στο Piccadilly Circus, τότε ναι εκεί έχουν κράτος. Πήγαινε όμως στο Peckham, στο Brixton, στο Hackney, στο Estate του Harlesden. Γιατί εκεί είναι το πραγματικό Λονδίνο. Εκεί πάντως δεν υπάρχει κράτος. Γκέτο υπάρχουν, ναρκωτικά, υποβάθμιση, εγκληματικότητα. Το ίδιο συμβαίνει και στο Παρίσι, με τα γκέτο των Αλγερινών και των Μαροκινών.
Να πας λοιπόν στο εξωτερικό. Τόσους φίλους έχεις άλλωστε εκεί. Δυστυχώς όμως τα παιδιά αυτά περνάνε και πολύ δύσκολες στιγμές. Στιγμές που δεν μπαίνουν στο ινστα και στο φέισμπουκ. Φιλοξενούν στους καναπέδες τους άτομα που ανέβηκαν με μπάτζετ ένα χιλιάρικο από Ελλάδα, για να βρούν δουλειά σερβιτόρου. Περνάνε εβδομάδες ολόκληρες μέσα στην κατάθλιψη. Κουμπώνουν βιταμίνες. Μοναξιά. Ξένος τόπος. Και αυτά τα παιδιά μάχονται και προσπαθούν. Και όντως έφυγαν πολλοί από τότε που ξεκίνησε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου. Λες να μην θέλουν να γυρίσουν; Λες να είναι ασφαλείς; Μέχρι πότε; Μέχρι να έρθει η νέα φουρνιά με τα “κρέατα”, με περισσότερες γλώσσες, φρέσκες ιδέες, σύγχρονοι των τεχνολογικών εξελίξεων. Έτσι στα late 30s τους, θα βρεθούν σε ένα επαγγελματικό αδιέξοδο ή -στην καλύτερη των περιπτώσεων- σε μια στασιμότητα.
Αν σου λείπουν λοιπόν αυτά τα παιδιά κατάλαβε πως δεν υπάρχει καμία ασφάλεια στο μικρόκοσμό μας. Ούτε είναι “ηθικό” να κλέβουμε τη ζωή στο ζύγι, κληρονομώντας στα παιδιά μας τις παθογένειες που μας χάρισαν άλλοι. Και εφόσον είμαστε εδώ, καλό είναι, να μην το βουλώνουμε και να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ο πρωθυπουργός της χώρας μας το είπε και ήταν πέρα για πέρα ειλικρινής. “Η γενιά των εικοσάρηδων, είναι μια χαμένη γενιά, ό,τι κάνουμε, το κάνουμε για τα παιδιά που είναι τώρα στο δημοτικό“.
Τουλάχιστον να μην πάει τσάμπα η “θυσία” μας.
#καμ_του_δε_νταρκ_σάιντ_γουι_χαβ_κάντυ
Από το Νίκο Νικήτογλου για το Νόστιμον ήμαρ