Από την Αφροδίτη Φανφάρες
την χρονική αντικατάσταση του οἶδα
τον πατέρα μου στην πύρινη εφηβεία
τον Παπανούτσο που μου τρύπαρε τον νου με LSD των δοκιμίων
το λεωφορείο που όσο κι αν με στήνει μεγαλώνω
τον ελεγκτή με την αστυνομική ονείρωξη στο σύνταγμα
τη γριά που προτάσσει την ηλικία της για να κερδίσει τη θέση αντί να αγωνιστεί να μείνει νέα ενώ εγώ κι η δικιά μου μέχρι τα 93 παραβγαίναμε στα ξωκκλήσια και στο σόι
τον πλατωνικό μου έρωτα που έκανα χαλκομανία στον σπήλαιο όταν έμαθα ότι βλέπει το ποτήρι γεμάτο και τον ήλιο πράσινο
την καύλα μου να πάρω αυτοκίνητο πριν κλείσω τα τριάντα
εκείνους που προχώρησαν με υποψία πορτοκαλί σε άλλες πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια
το αφεντικό που βάζει συνέχεια τεστάκια κι ας πάνε δέκα χρόνια απ’ το λύκειο
την πελάτισσα που ενοχλήθηκε από τις δυο λεσβίες που δεν πληρώνουν τα κοινόχρηστα λες κι οι υπόλοιποι δεν χρωστάμε στο γενεαλογικό δέντρο της Μιχαλούς
τον αποπάνω που εκκενώνει διθυραμβικά την ουροδόχο κύστη του χωρίς καμιά υπόνοια σεξ στην πολυκατοικία τρία χρόνια τώρα
την ελπίδα που τελικά δεν ήρθε αλλά την έφαγε ο Φίλης
το νησί που καμακώνουμε κάθε καλοκαίρι κι ακόμα δεν βγαίνουν τα λεφτά να πάμε
τα βήματα που αν μετρούσαν στο οχτάωρο θα φτάναμε Ιθάκη ποδαράτο
το μελό μέλλον που χτίσατε όπως θέλετε
τον παπάρα που δεν μου ‘βαλε σος στο σουβλάκι
τον ποιητή που δεν ξέρει τι θέλει
κι έναν άλλο που ζήλεψα αυτόν, την γκόμενα του
και την έμπνευση του
αυτές τις μέρες είδα όλους όσους έχω στείλει στην κόλαση.