Μετά τον Epstein, κάθε μυστήριος τυπάκος που ασχολούνταν δορυφορικά με την μουσική στο νησί, είχε ένα όνειρο… να γίνει ο νέος Epstein. Πολλοί χτύπησαν αυτήν την πόρτα. Βαριά, δρύινη, ατάραγη, βρετανική. Ένας από όλους αυτούς τους καριόληδες, ήταν ένας dj από το Manchester που λάτρευε την ρέγγε. Την χτύπησε 2 φορές.
Την πρώτη φορά, όταν στάθηκε μπροστά στην ολόφωτη λεωφόρο με την μπάντα που είχε αναλάβει, μέχρι να σβήσουν τα φώτα ξαφνικά, γιατί η μικρή ιδιοφυΐα τραγουδιστής προτίμησε να χαθεί στο έρεβος που ταλαιπωρούσαν το σώμα και την ψυχή του.
Ας πάρουμε τα πράγματα από το τέλος.
Ο Robert Leo Gretton πέθανε στις πέθανε, από καρδιά, στις 15 Μαΐου 1999. Ήταν 46 ετών και Manchester city. Ανήκε σε εκείνη την φανταστική παρέα των Tony Wilson, Martin Hannet, Alan Erasmus. Της παρέας του factory. Της τελευταίας παρέας που άλλαξε την μουσική. Του μοναδικού factory project.
“The musicians own everything, the company owns nothing. All our bands have the freedom to fuck off.”
Αυτό ήταν το μοναδικό συμβόλαιο της factory, με μπάντα. Τους Joy Division. Γραμμένο με το αίμα του Wilson.
Στην ουσία οι καλλιτέχνες γινόταν μέτοχοι της factory.
Ήταν εκείνος που έπεισε τους υπόλοιπους Joy Division, πώς η αυτοκτονία του Curtis ήταν μια καινούργια εντολή για να περπατήσουν στα αγαπημένα του χορευτικά μονοπάτια, φτιάχνοντας το φαινόμενο των New Order.
Ήταν εκείνος που, επηρεασμένος από την Νέα Υόρκη και το factory του Warhol, είχε την ιδέα του πιο ιερού, φουτουριστικού, χορευτικού ναού. Του Hacienda. Κι ότι ακολούθησε.
Η θεότητα του dj, το house, η rave. Το δικό τους Mad chester. Camparet voltaire, durutti column, joy division, new order, buzzcocks, smiths, happy mondays, stone roses, charlatans, inspiral carpets, James, doves, chemical brothers, oasis και άλλοι και άλλοι. Μια σπορά απίστευτη που έκανε το Manchester για τους καλλιτέχνες, ότι ήταν η Φλωρεντία κατά την αναγέννηση. Έκανε για 30 χρόνια τον πλανήτη να φέρεται, να ντύνεται όπως το Manchester και να χορεύει την μουσική του.
Ποιος γαμάει τον Epstein;
Κι όταν το Madchester κατέρρευσε και ο κατάλογος της factory records έγινε φιλετάκι στα σαγόνια της London records και της polygram, ήταν εκείνος που έμεινε πιστός στην factory και στην πόλη του κρατώντας τους New order μακριά από αυτό το αλισβερίσι. Για την πόλη και την φανέλα. Ζωή σαν παραμύθι.
Ήταν 14 Απριλίου του 1978. Ο Visconti είχε συναντηθεί με τον Eno και τον Bowie. Το Warsava ήταν γεγονός. Όλοι θέλαν ένα κομμάτι του.
Μια μπάντα της πόλης, ύστερα από μια διαμάχη με μια άλλη μπάντα για το όνομα Warsaw αλλάζει το όνομα της στο αμφιλεγόμενο Joy Division, παρμένο από την νουβέλα για το ολοκαύτωμα House of dolls του Ka Tzetnik.
Η μπάντα αυτή, παίζει στο Rafters, το club που ο Gretton βάζει μουσική. Εκείνο το βράδυ και ο Wilson είναι εκεί. Ο Gretton, έχει ξετρελαθεί με τον επιληπτικό χορό του τραγουδιστή και τον πρωτόλειο ήχο που απειλεί την ραχοκοκκαλιά του.
Έναν μήνα αργότερα, τους ψήνει πως αν τους αναλάβει σαν μάνατζερ θα τους κάνει σούπερσταρς, ο ήχος τους πέφτει στα χέρια του Martin Hannet σαν παραγωγός.