Από τον “Γιο του Κάιν”
Σήμερα, σε είδα πάλι φοβισμένο.
Σήμερα, μου είπες πάλι για τις επιθυμίες σου.
Σήμερα, άκουσα πάλι από το στόμα σου “δεν μπορώ” και κάτι μέσα μου πέθανε ξανά όπως πεθαίνει κάθε φορά που σε βλέπω να δικαιολογείς τον λόγο που δεν ζεις…
Ξέρεις, θα ήθελα να σε δω, για την αλλαγή, να μην φοβάσαι. Θα ήθελα να σε δω, για την αλλαγή, να τολμάς! Φοβάμαι ότι θα υποθέσεις ότι προσπαθώ να σε πείσω για δικό μου όφελος. Είμαι σίγουρος ότι θα το κάνεις, πως άλλωστε θα δικαιολογήσεις διαφορετικά τα ψέματα που λες στον εαυτό σου; Ξέρω τι θα πεις, θα πεις ότι “δεν ξέρω”. Θα πεις ότι “ο δικός σου πόνος είναι διαφορετικός”, “αυτό που μου συμβαίνει είναι διαφορετικό”. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά, ξέρω και ξέρεις ότι μου λες, απλά, με περίτεχνο τρόπο, ένα “δεν μπορώ”.
Αν το πίστευες πραγματικά, θα το δεχόμουν και θα σιωπούσα. Στο τέλος όμως, ξέρεις κάτι; Έχω έναν ανίκητο σύμμαχο, τον λένε Χρόνο. Η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν θα είμαι για πάντα εδώ, μια μέρα θα είμαι τόσο μακρυά που δεν θα με φτάνεις, όσο και να πασχίσεις. Τότε, θα είσαι πραγματικά νεκρός κι ας αναπνέεις ακόμη. Είναι οι επιλογές που θα σε φέρουν κοντά μου ή σε αυτό το άδειο από ψυχή κέλυφος στο οποίο μεταμορφώνεσαι μέρα με τη μέρα! Όσο και να το αρνείσαι, ξέρεις ότι έχω δίκιο!
Το νιώθεις κάθε φορά που η ενοχή σου τρώει τα σωθικά.
Το νιώθεις κάθε φορά που δεν θες να σηκωθείς απ’το κρεβάτι.
Το νιώθεις κάθε φορά που η νεύρωση σου χτυπά την πόρτα.
Το νιώθεις κάθε φορά που σκέφτεσαι αν έπρεπε να κάνεις κάτι αντί να μείνεις άπραγος.
Δε σου ζητάω πολλά, μόνο λίγο θάρρος παραπάνω. Δε στο ζητάω για εμένα, δεν με νοιάζει να γίνεις “ακριβώς σαν εμένα”, γίνε ότι θες, πήγαινε σε όποιον θες, μα, σε ικετεύω γίνε “κάτι”, “κάποιος”, μην παραδίδεσαι άλλο στο “τίποτα” που έχεις επιλέξει… Αν όχι για εσένα, αν όχι για εμάς, τουλάχιστον για την ανθρωπότητα. Κάθε φορά που κάποιος σώζει τον εαυτό του κάνει την αρχή για να σώσει ολόκληρο τον κόσμο.
Ελπίζοντας να συναντηθούμε κάποτε, Ο “υπεράνθρωπος” εσύ.