By Nikos LeFou Pierrot Ziakas
1:27 π.μ Κρατώ ακίνητο το χρόνο μπαίνω ανάμεσα στο επόμενο λεπτό και σε αυτό πριν φτάσω εκεί κοντοστέκεσαι ήδη έτσι εδώ μπορώ να φτιάξω ό, τι θέλω για να μπορέσεις να υπάρξεις κι εσύ. Εδώ είσαι το πιο σκούρο χρώμα στα μάτια μου το χουρχουρητό μιας γάτας που δεν μοιραστήκαμε η πιο θλιμμένη μου αδιαφορία η προσμονή μιας προηγούμενης μέρας κι η αναμονή στα δικαστήρια το μούχρωμα στο βλέμμα ενός παιδιου που είδε το πόλεμο εγώ είδα τον πνιγμο του εσύ, δεν ξέρω. Είσαι όλες οι νυσταγμένες γκριμάτσες που φαντάστηκα θα μισούσαμε τα Χριστούγεννα θα ξυπνούσες τη Δευτέρα χαρούμενη την Κυριακή θα ήσουν μόνο γυναίκα θα μάθαινες με τα χέρια να συλλαβίζεις τις λέξεις κι οι φίλοι δεν θ’ ακόνιζαν μαχαίρια για τις μελλοντικές αυτοκτονίες τους εγώ θα μάθαινα πώς είναι να μην ξέρεις πως υπήρξαμε εδώ οι μπαλαρίνες κρατάνε νυστέρια κι εσένα σ’ αρέσει τόσο να χορεύεις αλλά φοβάσαι τους καθρέφτες εδώ μπορεί να υπάρξει μονάχα ό, τι έχεις δει. Υπάρχεις ;
Nikos LeFou Pierrot Ziakas