Το πρώτο μυθιστόρημα του Ιωάννη Πάππου, HOTEL LIVING, (HarperCollins 2015), κυκλοφόρησε φέτος στην Αμερικη και απέσπασε ενθουσιώδεις κριτικές από κορυφαίους συγγραφείς και κριτικούς. Πρόκειται για μια ιλιγγιώδη περιδίνηση στα έγκατα και τα αποκορυφώματα της υπαρξιακής παραζάλης ενός μετανάστη καθώς η αφήγηση ακολουθεί τις διαδρομές του στις διάφορες λεωφόρους, αλλά και παρακαμπτήριους, του Αμερικανικού ονείρου. Έχοντας μεγαλώσει στην Ελλάδα, ενώ σήμερα ζει και εργάζεται στην Νέα Υόρκη, ένας πολλά υποσχόμενος συγγραφέας μιλάει στον Παναγιώτη Χατζηστεφάνου αποκλειστικά για το Νόστιμον Ήμαρ.
Τι είναι αυτό που κάνει το HOTEL LIVING ένα καλό βιβλίο; Γιατί κάποιος θα έπρεπε να το διαβάσει; Μην είσαι σεμνός και πολιτικά σωστός. Πες μου.
OK! Γιατί είναι ένα αληθινό μυθιστόρημα. Δεν είναι memoir. Σπρώχνει την πλοκή και τους χαρακτήρες, μεταφέρει τον αναγνώστη άμεσα στα άκρα. Δεν έχει μέσες. Δεν έχει φίλτρα και ίσους δρόμους. Έχει αρχές και τέλη, παράδοξα, ψηλά και χαμηλά. Μεγάλωσα στον ενδιάμεσο μικροαστισμό της Αθήνας. Το HOTEL LIVING δεν έχει τίποτα να κάνει με αυτό. Περιγραφει επιτυχία και αποτυχία με ανάμεσα ένα τίποτα, μια δυτικότροπη απάθεια. Γεμιστό μπισκότο που όμως λείπει η κρέμα και τρίβεται μέχρι να σπάσει και κανένας δεν σκουπίζει τα ψίχουλα. Τα πατάμε και πάμε παρακάτω.
Κάπως έτσι είναι και το pulp-fiction και οι τηλενουβέλες. Αυτό φτάνει;
Το κοινό με το pulp είναι ότι το HOTEL LIVING είναι μια ιστορία αγάπης. Αλλά είναι και μια ιστορία συνειδητοποίησης. Ο πόνος γίνεται γνώση. Δίνει ελπίδα. Δεν είναι καινούργιο, αλλά ίσως λέγεται με νέο τρόπο. Οι λεπτομέρειες σε οριοθετούν και σε αποπροσανατολίζουν. Απαιτεί την προσοχή σου. Δείχνει πόσο εύθραυστοι είμαστε όταν προσπαθούμε να ξεπεράσουμε η να ξεσκεπάσουμε ένα κατεστημένο. Είμαστε τόσο μέρος του που απλά το γρατζουνάμε, ουσιαστικά το φλερτάρουμε. Ο πρωταγωνιστής, παρόλο που έχει γίνει πουτάνα του καπιταλισμού, διαμαρτύρεται γιατί τον γαμάνε. Είναι όλα έντονα ανθρώπινα ακόμα και μέσα στην αντίδραση.
Διαβάζω μια nostalgia τόσο σε αυτό που λες όσο και στο βιβλίο σου για μια εποχή που κατακρίνεις. Πως το δικαιολογείς αυτό; Εγώ θα μπορούσα να σε κρίνω ως closeted λάτρη του privilege.
M’αρέσει να ζω καλά. Δεν το δικαιολογώ. Το δέχομαι. Το ότι μου αρέσει να ζω καλά δεν σημαίνει πως δεν πηδάω χωρίς να ξέρω αν θα ανοίξει η όχι το αλεξίπτωτο. Kάνω πειράματα και πολλές φορές χάνω. Αν αυτό δεν το έχεις σαν ενδεχόμενο κάτσε σπίτι σου. Εσύ ας πούμε ταυτόχρονα γράφεις για μετανάστες που πνίγονται στο Αιγαίο και για την υψηλή ραπτική. Είναι αυτό ασυμβίβαστο; Γιατί; Ποιος το έκανε; Δε νομίζω. Έχω νοσταλγία. Με καλεί η ιδέα τόσο της Ελλάδας όσο και της Καλιφόρνιας όπου ζούσα.
Δηλώνεις πως κατάγεσαι από μια μικροαστική οικογένεια. Παρόλα αυτά γύρισες τον κόσμο, σπούδασες μηχανικός και μετά οικονομικά, δούλεψες για τους τεχνοκράτες, έχεις ζήσει για χρόνια σε ξενοδοχεία 5 αστέρων, και έγραψες ένα μυθιστόρημα που Πούλιτζερ-συγγραφείς το συγκρίνουν με τον Great Gatsby. Ποιο είναι το μυστικό σου;
Δεν κοιμάμαι, και έχω ανασφάλειες. Είμαι φοβισμένος ότι όλα προχωράνε χωρίς εμένα. Όταν δεχτείς τους φόβους ξαλαφρώνεις. Νιώθεις ελεύθερος. Δε σε νοιάζει, μάλλον σε νοιάζει λιγότερο το αποτέλεσμα το οποίο έχει να κάνει πολύ και με τύχη. Έχω 3 φανταστικούς φίλους που με κοιτάν στα ίσια. Την αδελφή μου που με δέχεται και με αγαπά άνευ όρων, τον πατέρα μου που ζει με γαλήνη, και την μητέρα μου που είναι ο dreamer της οικογένειας. Είμαστε όλοι διαφορετικοί και κάπως κάπου συμπληρωνόμαστε. Αυτό θα πει τύχη.
Ερωτεύτηκες ποτέ όπως ο Στάθης, ο πρωταγωνιστής στο βιβλίο σου; Θα παράταγες τα πάντα για την δυνατή αγάπη;
Δεν ξέρω. Δεν είχα ποτέ την επιλογή. Ερωτεύομαι ανθρώπους όχι για αυτό που είναι, αλλά για αυτό που θα ήθελα να είναι. Ελπίζω πως θα έλεγα “ναι, φύγαμε!” αλλά και αυτή είναι αντίδραση μπολιασμένη από βιβλία και Hollywood. Πάλι μιλάω για το πως θα ήθελα να αντιδράσω, όχι πως αντέδρασα όταν δεν μπορούσα να δω τον έρωτα που ήτανε μπροστά μου, όσο μικρός η μεγάλος κι αν ήταν.
Ποιον ζηλεύεις, και σε τι ελπίζεις;
Τον καλύτερο μου φίλο που είναι πάντα νηφάλιος στις μεγαλύτερες κρίσεις, εσένα, που σπάνια κάνεις συμβιβασμούς σε αυτά που λες, και τον Joshua Cohen γιατί έγραψε το βιβλίο που ήθελα να γράψω – Book of Numbers. Και ζηλεύω λίγο και τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα στην Ελλάδα. Μεγαλώνουν μέσα σε ένα μηδενισμό που όμως τα θρέφει να τον ξεγελάσουν. Μηδενισμός δεν είναι πεσιμισμός, είναι μια φάση πριν την επανέναρξη, την αναγέννηση μέχρι την επόμενη καταστροφή. Εσύ κι εγώ μεγαλώσαμε με φόβο για τα πυρηνικά όπλα. Τώρα μεγαλώνουν φοβισμένοι με το euro, το περιβάλλον, τι τρομοκρατία. Ο φόβος δε σταματά ποτέ Άρα πρέπει να γίνεται αδιάφορος, μπαγκράουντ θόρυβος.
To μυθιστόρημα HOTEL LIVING του Ιωάννη Πάππου είναι διαθέσιμο στα PUBLIC και στο Amazon