Από το Πρόβατο όχι Αρνί
Δεν είμαι η ακτή Ζαουίγια στη Λιβύη. Δεν ξεβράστηκαν σε εμένα προχτές το βράδυ 74 πνιγμένοι άνθρωποι. Δεν είμαι απέναντι απ’ την Ευρώπη να κοιτάζω εκεί που θέλω να πάω και να πνίγομαι στα μισά. Δεν είμαι μια διαλυμένη χώρα που στην υπόσχεση μιας άνοιξης της εγκαθίδρυσαν έναν βαρύ χειμώνα.
Είμαι μια ευρωπαϊκή ακτή. Είμαι κομμάτι μιας ηπείρου που πουλάει τεχνογνωσία push back στους άλλους που δεν την έχουν. Που τους πείθει για αποτροπή στο έδαφός τους, για στοχευμένες επιθέσεις στα λιμάνια διακίνησης, για χορηγία, αλλιώς, μικρών πολέμων μακριά απ’ την -προς κατάρρευση- ησυχία της. Είμαι ο ψυχρός υπολογιστής των Βρυξελλών που γράφει νούμερα και παγερά αδιαφορεί ότι πίσω τους υπήρχαν ζωντανοί άνθρωποι: Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία 1 στους 23 πρόσφυγες που προσπαθεί να φτάσει στην Ευρώπη από την Αφρική πεθαίνει· τριπλάσιο ποσοστό από οποιοδήποτε άλλο πέρασμα. 360 πέθαναν μόνο σε ένα μήνα, τον Νοέμβρη, και σχεδόν 2500 ολόκληρο το 2016. Το 2017 κι ως το προχτεσινό ναυάγιο ο αριθμός των νεκρών έφτανε τους 230. Τριακόσιοι σύνολο ως τώρα και φέτος. Μόνο από την Αφρική…
Είμαι μια ελληνική ακτή. Είμαι κομμάτι μιας χώρας που με την υπογραφή της σε μια συνθήκη τα κατάφερε και άλλαξε τα ρεύματα της θάλασσας. Πια οι καραβιές των εξαθλιωμένων λιγόστεψαν, δεν φτάνουν σε εμάς. Τα παιδιά που πνίγονται δεν τα φωτογραφίζουμε εμείς αλλά οι απέναντι. Στα hot spot εισόδου καταγράφουμε ελάχιστους, στα γραφεία ασύλου με fast track διαδικασίες απορρίπτουμε πολλούς. Είμαι κύτταρο μιας χώρας που χαμογελά και χαίρεται που η Λιβύη είναι μακριά, που η Λαμπεντούζα έμεινε μόνη, που η Μυτιλήνη, η Χίος, η Κως, η Λέρος πια φρουρούνται καλά.
Είμαι μια ακτή, μια παραλία, μια πλαζ. Είμαι ξανά απαστράπτουσα, πεντακάθαρη, με γαλάζια σημαία. Μπορώ πάλι να μπω στα διαφημιστικά φυλλάδια των τουριστικών γραφείων όλου του πλανήτη. Μπορώ ξανά να γίνω προορισμός απόλαυσης. Οι νεκροί δε φτάνουν πια εδώ.