Από την Βασιλική Μαμαλούκου
#WeAreAllDanielBlake – Είμαστε όλοι Ντάνιελ Μπλέικ
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημιά του πλήθους. Μ.Αναγνωστάκης
Ο 80χρονος σήμερα Βρετανός σκηνοθέτης, Κεν Λόουτς είναι πάντα νέος. Το πνεύμα του, χρόνο με το χρόνο, δε γερνάει ποτέ. Ξαναγράφοντας την Ιστορία, ταινία-ταινία, από τη σκοπιά του αδύναμου, γίνεται η φωνή των φτωχών και καταπιεσμένων, έναντι σε ένα καφκικό, εφιαλτικό σύστημα που τσακίζει την αξιοπρέπειά τους. Η κάμερά του γίνεται όπλο στα χέρια του, τραβώντας την “σκανδάλη” σε ό,τι απειλεί τον ανθρωπισμό του. “Για μένα πολιτική ταινία είναι αυτή που φέρνει στην επιφάνεια κάποιο πρόβλημα το οποίο οι άνθρωποι αγνοούν ή δεν σκέφτονται”.
Δύο χρόνια μετά το «Jimmy’s Hall» , ο Λόουτς με την ταινία του “Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ” επιθυμεί όχι να αλλάξει τον κόσμο αλλά να τον εμπνεύσει,με μια αξιοθαύμαστη καλλιτεχνική συνέπεια και ακεραιότητα. Σε όλες τις ταινίες του ακτινογραφεί με σεβασμό χαρακτήρες που ποθούν να γίνουν ήρωες, αλλά πάντοτε μένουν απλοί και ανώνυμοι στο περιθώριο μιας κοινωνίας που δεν τους αγκαλιάζει και δεν τους αφήνει να ονειρεύονται ότι κάτι θα αλλάξει, αντίθετα -το βλέπουμε και στην ταινία- τους απωθεί και ωθεί στην απόγνωση, στην πείνα, στην ανεργία , στην εξαθλίωση. Ο “Μπλέικ” του Λόουτς κάνει τη διαφορά. Δεν συμβιβάζεται με τον νόμο της “ζούγκλας” και αρνείται να γίνει θηρίο για να επιβιώσει ο ίδιος εις βάρος άλλων, με λογικό το αίτημα του για ανθρωπιά, για εργασία, για αξιοπρέπεια, σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που κατά τα λεγόμενα του ίδιου του Λόουτς, στις Κάννες φέτος, είναι ένα γιγαντιαίο πρότζεκτ φιλελευθερισμού που έχει καταστρέψει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο, συμβάλλοντας στην άνοδο του φασισμού.
Ο Λόουτς δεν είναι ρομαντικός ούτε και ρεαλιστής. Στόχος του είναι να ξεμπροστιάσει το “Σύστημα” που τείνει να εξαφανίσει κάθε ανθρώπινο δικαίωμα ,να ενσωματώσει μέσα στο Απρόσωπο Πλήθος,την προσωπικότητα και την ταυτότητα του Ανθρώπου. Αλλά και να μας θυμίσει ότι πρέπει όλοι να γίνουμε Ντάνιελ Μπλέικ. Μια Μονάδα με αλληλεγγύη και ανθρωπιά μέσα στο Σύνολο παρά την προσωπική κρίση. “Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ κάνω αίτηση για επίδομα αναπηρίας” δηλώνει σε μια από τις επίσημες φόρμες που πρέπει να συμπληρώσει όταν μετά από ένα οξύ καρδιακό επεισόδιο στην οικοδομή που δουλεύει εδώ και δεκαετίες, αναγκάζεται να ζητήσει επίδομα. Μετά όμως από μια τυπική αξιολόγηση, μπλέκεται στα αυτοματοποιημένα γρανάζια του απρόσωπου και σκληρού “Κράτους” (μη) πρόνοιας για να βρει άλλη δουλειά. Έτσι ξεκινά μια οδύσσεια με συνοδοιπόρο την Κέιτι, μια άνεργη, ανύπαντρη μητέρα με δύο παιδιά που συναντά τυχαία σε μια υπηρεσία ο Μπλέικ και που ζει το δικό της δράμα παράλληλα με το δικό του, έχοντας μετακομίσει από το Λονδίνο στις εργατογειτονιές του Νιουκαστλ.
Η ταινία «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» έκανε πρεμιέρα στο φετινό Φεστιβάλ Καννών, κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα (ο ένας από τους μόνο οxτώ σκηνοθέτες που έχουν τιμηθεί δύο φορές με το βραβείο δουλεύοντας με την ” ίδια μικρή συμμορία” από το 2006 για την ταινία “Γη και Ελευθερία”, που επίσης κέρδισε τον Φοίνικα ) και προβάλλεται στους κινηματογράφους από τη Feelgood.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 12.11.2016
Κάθε Σάββατο κυκλοφορεί στα περίπτερα το έντυπο Νόστιμον Ήμαρ ένθετο στον Δρόμο της Αριστεράς.