Ο ρυθμός τράνζιτ της Ειδομένης που δημιουργήθηκε για να “φιλοξενεί” τους πρόσφυγες για λίγες ώρες, βία μια μέρα, μέχρι να πιστοποιηθούν τα χαρτιά τους και να περάσουν τα ελληνοσκοπιανά σύνορα, θυμίζει τις τελευταίες μέρες ένα ατέλειωτο στρατόπεδο συγκέντρωσης, χωρίς καν υποδομές, μέσα στη λάσπη.
Ολη μέρα και νύχτα καταφτάνουν νέες ομάδες ανθρώπων που θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα μια ώρα αρχύτερα.
Μέσα σε είκοσι μόλις ώρες ο αριθμός των “φιλοξενούμενων” στον συνοριακό σταθμό έχει υπερδιαπλασιαστεί. Για εντεκα χιλάδες μιλούν σήμερα οι αρμόδιοι. Και έπεται συνέχεια.
Και την ίδια ώρα οι Σκοπιανοί ανοίγουν καθημερινά τα σύνορα με το σταγονόμετρο.
Κι όμως σήμερα ήταν μια σχετικά “καλή” μέρα…
Από το πρωί μέχρι το μεσημέρι είχαν περάσει από την άλλη πλευρά του φράχτη περίπου διακόσια άτομα, ένας ρυθμός πολύ καλύτερος από τις προηγούμενες μέρες που είχαν περάσει μόλις πενήντα άτομα καθημερινά.
Κι όλα αυτά από την ημέρα που έκλεισε η Αυστρία τα δικά της σύνορα που οδήγησε την Φύρομ να δέχεται πρόσφυγες με περιορισμένο αριθμό προτεραιότητας. Κι ας περνούν απλά από το έδαφος της, χωρίς να παραμένουν.
Οι ώρες κυλούν απελπιστικά αργά, ακόμη και για κείνους που έχουν πάρει προέγκριση να φύγουν.
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
Οσοι φτάνουν στο σταθμός μετεπιβίβασης, εκτός από τα χαρτιά τους πρέπει να έχουν μαζί τους τα έγγραφα των ελληνικών αρχών που τους κατέγραψαν, μετά την είσοδο της στα νησιά.
Με το που φτάνουν στην Ειδομένη καταγράφονται ξανά στην Υπατη Αρμοστία και η αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ τους δίνει αριθμό προτεραιότητας την οποία μεταβιβάζει στην Σκοπιανή Πλευρά, ανάλογα με το πότε έχουν φτάσει και αν είναι Σύριοι ή Ιρακινοί πολίτες. Είναι οι μόνοι που θεωρούνται πρόσφυγες και έχουν “δικαίωμα” να περάσουν.
Ολοι οι υπόλοιποι -και είναι πολλοί οι Αφγανοί, Πακιστανοί, ακόμη και Μαροκινοί- που φτάνουν ώρα με την ώρα στα σύνορα απλώς κάνουν το ταξίδι άδικα. Μετά από λίγο θα επιστρέψουν πίσω. Ηδη καθημερινά οι ελληνικές αρχές τους στέλνουν στα στρατόπεδα της Αττικής με τουριστικά λεωφορεία.
Ακόμη όμως και οι Σύριοι και οι Ιρακινοί που έχουν περάσει από τον έλεγχο της ελληνικής πλευράς, δεν θα διαβούν την πύλη αν δεν τους δεχτούν οι Σκοπιανοί που αφού πρώτα ελέγξουν τα έγγραφα τους κάνουν και σωματικό έλεγχο.
Η αναμονή δεν έχει τέλος για εκείνους σε ένα χώρο 5 τετραγωνικών μέτρων που αποτελεί την τελευταία επαφή των προσφύγων με την Ελλάδα.
Οι άντρες πάνε μπροστά. Ακολουθούν τα γυναικόπαιδα ζωσμένα με τα τελευταία υπάρχοντα. Ενας ανάπηρος χωρίς πόδια περνάει στην αγκαλιά των συμπατριωτών του. Ενας σκόμη κουβαλάει από πίσω τα προσθετικά μέλη από το συνοριακό φυλάκιο. Είναι τα μόνα που περνούν χωρίς διαβατήριο.
Μέσα σε δύο ώρες είναι ζήτημα αν πέρασαν δέκα άτομα. Οι γονείς με το στομάχι σφιγμένο από την αγωνία. Τα παιδιά χαμογελούν. Στήνονται στο φακό. Και οι Σκοπιανοί θέλουν να κάνουν διάλειμμα για φαϊ.Την ίδια ώρα στο στρατόπεδο η ουρά για το συσσίτιο και τις κουβέρτες ολοένα μεγαλώνει. Τρεις ώρες για ένα σάντουιτς κι ένα αυγό.
Ακόμη και τα μέλη των ΜΚΟ και των εθελοντικών οργανώσεων που φτάνουν καθημερινά από την κεντρική Ευρώπη εχουν απελπιστεί. Μέσα σε ένα πρωί ετοιμάστηκαν τρεισήμισι χιλιάδες μερίδες. Αλλά που να φτάσουν… Λείπουν υποδομές, γιατροί, τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης. Ακόμη και διερμηνείς για να συνεννοηθούν και να ενημερώσουν.
Το σούρουπο πλησιάζει και ούτε ο καιρός δεν είναι σήμερα σύμμαχος. Τα σύννεφα μαζεύονται πυκνά πάνω από τον καταυλισμό.
Eιδομένη-Αποστολή της Ντορίτας Λουκίσσα
Ενα ακόμη βράδυ εδώ. Μια ακόμη νύχτα μέσα στη λάσπη. Πόσες ακόμη;
Φώτο:Σπύρος Τσακίρης