Του Δημήτρη Νανούρη
Διαμαρτύρονται αδίκως το περιβάλλον της Αννας Κορακάκη και οι αρτιπροσήλυτοι μύστες του εθνικού αθλήματος της σκοποβολής, εγκαλώντας την Πολιτεία για το ότι δεν τη στήριξε αρκούντως στη διαδρομή της προς το ολυμπιακό βάθρο. Νομίζω ότι έχει χαθεί οριστικά κάθε ίχνος σοβαρότητας στην έρμη τούτη χώρα. Αντί να ευγνωμονεί την κυβέρνηση, η οποία, με ανεξήγητη γενναιοδωρία, της επέτρεψε να ταξιδέψει στο Ρίο και να διακριθεί, τολμάει να βγάζει γλώσσα κι από πάνω το παλιοκόριτσο, η αχάριστη, που έξι χρόνια τώρα κάνει αντίπραξη στους εθνοσωτήρες μας, σωστό σαμποτάζ.
Ιδού τα τεκμήρια: Είναι τυχαίο, άραγε, ότι η Κορακάκη πρωτομπήκε στο σκοπευτήριο το 2010, χρονιά κατά την οποία η χώρα εισήλθε στον φαύλο κύκλο των Μνημονίων; Ηταν δεν ήταν δεκατεσσάρων. Εκτοτε πετυχαίνει διάνα τον στόχο, ενώ ο Γιωργάκης, ο Αντωνάκης και ο ΘΑλεξάκης αστοχούν υποδειγματικά. Το αναιδές μειράκιον βρίσκει πάντοτε κέντρο τη στιγμή που οι πρωθυπουργάρες μας βαράνε στον γάμο του Καραγκιόζη. Διάλεξε δηλαδή επίτηδες το συγκεκριμένο σπορ για να αποδείξει ότι υπάρχουν ορισμένοι στον τόπο μας που γνωρίζουν να χρησιμοποιούν το κλισιοσκόπιο και να πυροβολούν.
Αμ’ έπος, αμ’ έργον! Ο νυν ένοικος του Μαξίμου στόχευσε τον Ιανουάριο του 2015 στο σκίσιμο των επαχθών συμβάσεων με τους δανειστές, στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, στην επαναφορά του κατώτατου μισθού στα επτακόσια πενήντα ευρώ και σε τόσα ακόμα. Διαβεβαίωνε επίσης ότι θα χτυπά το νταούλι και θα στέκονται απίκο οι αγορές, σούζα σαν σε νούμερο τσίρκου. Οταν εισχώρησε όμως στα άδυτα του σκοπευτηρίου, ανακάλυψε πως δεν ξέρει σημάδι. Δεν αρκούσε, φαίνεται, η κατάθεση στεφάνου για επικοινωνιακούς λόγους στην Καισαριανή. Κι όταν έπιασε το όπλο, ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Ντουφεκούσε όπου λάχει κι όποιον πάρει ο Χάρος. Αρχισε να κλοτσάει το άτιμο μαραφέτι, να χοροπηδά, να τραμπαλίζεται, να μην υπακούει στη μεγαλεπήβολη πολιτική του. Ηταν, βλέπεις, στραβή η κάννη και ελαττωματικό το σκοπόσημο. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά, θλιβερά και πένθιμα. Δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε χρονιάρες μέρες. Παθός και μαθός, λέει ο λαός. Αμ δε! Τον Σεπτέμβριο του ’15 πλησίασε στο μη περαιτέρω τον στόχο ο ερίφης, να ’χει φάτσα φόρα τους κύκλους, να μη λαθέψουν οι βολές του τούτη τη βολά.
Ανακούφιση έταξε στους χαμηλοσυνταξιούχους και το ΕΚΑΣ έκανε φτερά. Εστρεψε τα πυρά του στα «κόκκινα» δάνεια και εκποιήθηκαν ώς και τα ενήμερα. Η διασφάλιση, τάχα μου, της δημόσιας περιουσίας, σήμανε το ξεπούλημα μπιρ παρά λιμανιών, αεροδρομίων, τρένων, του Ελληνικού, του γραικάνικου, του ρωμαίικου σύσσωμου. Παροιμιώδης ευστοχία. Για τον προηγούμενο, τον καραμπουζουκλή Καλαματιανό, τι να πεις; Τα ίδια και χειρότερα. Ξάμωσε τρεις φορές κατά Ζάππειο μεριά, που ’ναι απλόχωρα, ευήλια και φωτεινά και εξαφανίστηκαν περιστέρια, δεκαοχτούρες και μπεκατσόνια. Ο ΓΑΠ ήταν ακόμα πιο τραγικός. Είναι να μην τα ’χουν, λοιπόν, με τη νεαρά ολυμπιονίκη, ήτις χαλάει την πιάτσα με τις επιδόσεις της; Πάλι καλά που δεν της υπέβαλαν μήνυση για περιύβριση αρχής.