Από την Leia Organa Solo
Όπως όλοι θα γνωρίζετε, εδώ και λίγο καιρό το Νόστιμον Ήμαρ κυκλοφορεί ως έντυπο στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς. Αν και κανένα δικό μου κείμενο δεν έχει δημοσιευθεί στο έντυπο και ούτε πρόκειται, δεν τα γράφω γι αυτό άλλωστε και δε θα μπορούσε να με ενδιαφέρει λιγότερο να δω τυπωμένο κάποιο κείμενό μου, η επιλογή του συγκεκριμένου εντύπου είναι ο λόγος που σας γράφω τώρα εδώ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα καν την ύπαρξη της συγκεκριμένης εφημερίδας μιας και χρόνια τώρα έχω επιλέξει να ενημερώνομαι αποκλειστικά από το διαδίκτυο. Έτσι λοιπόν έκανα μια ψαχτική για να δω περί τίνος πρόκειται. Και βρήκα αυτό:
«Στις αρχές του 2010, η ΚΟΕ(Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδος) από κοινού με την ΚΕΔΑ(Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς) αποφάσισαν να σταματήσουν την έκδοση των εφημερίδων τους (Αριστερά! και Ενότητα αντίστοιχα) προκειμένου να εκδώσουν μια νέα εφημερίδα της Αριστεράς, η οποία θα εκφράζει όλο το χώρο της Αριστεράς. Το νέο εγχείρημα, που έκανε την εμφάνισή του το Φλεβάρη του 2013, ονομάστηκε Δρόμος της Αριστεράς και κυκλοφορεί κάθε Σάββατο.»
Ένα από τα μεγάλα μου προβλήματα όταν εμφανίστηκε η Leia στο ελληνικό ίντερνετ ήταν ότι ο καθένας προσπαθούσε να με εντάξει κάπου. Έχω ακούσει ότι είμαι από χρυσαυγίτισσα, συριζαία, κομμουνίστρια, κεντρώα, πασόκα (με το παλιό είμαι, το ορθόδοξο, παιδιά), ποταμίσια, δεξιά, αριστερή, ανταρσυώτισσα, γενικά τα πάντα. Όποτε έγραφα κάτι που δεν άρεσε σε κάποιον ήμουν με τους άλλους. Περίπου δυο χρόνια έφαγα για να ξεκολλήσω όλες αυτές τις ρετσινιές από πάνω μου. Και, σοβαρά τώρα, δεν ήταν εύκολο. Αλλά, για να είμαι σίγουρη ας το ξαναπώ. Δεν είμαι ούτε δεξιά, ούτε αριστερή, ούτε κεντρώα. Δεν είμαι ανένταχτη αριστερή και δεν είμαι κομμουνίστρια. Απέναντι στον ελληνικό πληθυσμό είμαι μια άπατρις, άθεη, εβραία, μαύρη, λεσβία με αρχίδια ανάμεσα στα πόδια της που κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Η Leia είναι όλα αυτά που φοβάται και μισεί ο δεξιός, ο αριστερός, ο κομμουνιστής, ο νοικοκυραίος, ο φασίστας και ο απολιτίκ αυτού του τόπου.
Και τώρα το Νόστιμον Ήμαρ εκδίδεται σε μια εφημερίδα της Αριστεράς. Πράγμα που δεν με ενοχλεί να γίνεται όσο το όνομά μου δεν είναι συνδεδεμένο με το έντυπο ή το διαδικτυακό χώρο του. Γιατί η ομπρελίτσα της Αριστεράς δεν είναι όσο μεγάλη θέλει να δείχνει. Είναι βαθιά συντηρητική, βαθιά χωμένη στην πολιτική ορθότητα και βαθιά (δυστυχώς) χαμένη. Και ποτέ μου δε συμπάθησα τις ομπρέλες. Περιορίζουν το οπτικό πεδίο.
Ευτυχώς το ίντερνετ έχει άπειρο χώρο για όλους όσους θέλουν να εκφραστούν με οποιοδήποτε τρόπο και για οποιοδήποτε λόγο. Ευτυχώς δε νιώθουμε όλοι την ανάγκη να βρισκόμαστε κάτω από ομπρέλες.
Τώρα, λοιπόν, που οι συνθήκες ωρίμασαν (insert laughter) ήρθε η ώρα, η Leia, να επιστρέψει εκεί που πραγματικά ανήκει. Στο internet.
Αυτό είναι το αντίο μου ως συντάκτρια του ΝΗ.
Μετά τιμής, βαΐων, κλάδων και φωτόσπαθων,
Leia Organa Solo