Της Μαρίας Σταυροπούλου
Σύμφωνα με έκτακτο δελτίο της μετεωρολογικής υπηρεσίας τις επόμενες ώρες αναμένονται έκτακτα ανθρώπινα φαινόμενα. Συνίσταται ιδιαίτερη προσοχή μιας και πολλοί συνάνθρωποι μας θα πέσουν από τα σύννεφα. Προσοχή, κίνδυνος ατυχήματος. Πέσατε από τα σύννεφα ε;
Όπως καταλάβατε σήμερα θα μιλήσουμε για τα σύννεφα, πολλαπλώς. Ας ξεκινήσουμε με τον επιστημονικό όρο…
Τα νέφη ή σύννεφα κοινώς αποτελούν ένα ορατό σύνολο υδρατμών, λεπτότατων υδροσταγονιδίων ή παγοκρυστάλλων, ή και συνδυασμό όλων των παραπάνω, που προέρχονται από τη συμπύκνωση των υδρατμών που βρίσκονται στην ατμόσφαιρα. Όλη αυτή η συμπύκνωση μας δίνει ένα διόλου ευκαταφρόνητο αποτέλεσμα αν το συνδυάσουμε με τα χρώματα που μπορούν να πάρουν και τα παιχνιδίσματά τους.
⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎
Προχωράμε στο φαντασιακό κομμάτι…
Τα παιδιά κάποιοι λένε ότι τα φέρνει ο πελαργός και κάποιοι άλλοι ότι αποτελούν αποτέλεσμα της ερωτικής πράξης ενός άντρα με μία γυναίκα. Σαν δεδομένο από την πλευρά μου παίρνω το δεύτερο μιας και ποτέ δεν μου μίλησαν για πελαργούς. Αυτό λογικά ισχύει για όλα τα παιδάκια. Θαρρώ όμως ότι κάποια παιδιά επιλέγουν άλλους τρόπους για να έρθουν σε τούτο τον κόσμο.
Εγώ για παράδειγμα θεωρώ ότι έπεσα από τα σύννεφα και απλά βρέθηκα στην αγκαλιά της μητέρας μου που έτυχε εκείνη την ώρα να βρίσκεται από κάτω. Ή ενδεχομένως να με ξέβρασαν τα κύματα σε κάποια ακτή και να με βρήκαν εκεί οι γονείς μου, με λυπήθηκαν και με πήραν μαζί τους (ονειροπολώ τώρα). Ας αφήσουμε τα κύματα όμως και ας επικεντρωθούμε στα σύννεφα.
Το πώς γεννιούνται αυτά τα συννεφόπαιδα δεν το ξέρει κανείς επακριβώς. Απλά ξέρουμε ότι ζουν στα σύννεφα. Έχουν το δικό τους συννεφόσπιτο το οποίο βρίσκεται μέσα σε αυτά τα νέφη και είναι άκρως προστατευμένα. Εικάζεται ότι είναι πολύ χαρούμενα και ευτυχισμένα. Ολημερίς τρέχουν στα συννεφολιβάδια και χαχανίζουν τόσο δυνατά κάποιες φορές που μας ξεκουφαίνουν (τα χαχανητά τους είναι τα αστραπόβροντα). Άλλες φορές κυλιούνται πάνω σε αυτά και αυτή η τριβή μας φέρνει τη βροχή. Τα χρώματα που παίρνουν τα σύννεφα είναι απόρροια των ενδυμάτων τους όταν καλωσορίζουν ή αποχαιρετούν τον ήλιο.
Αυτά τα συννεφόπαιδα από την άλλη βαριούνται εύκολα, όπως όλα τα “ξεχωριστά” παιδιά. Τότε είναι που κατεβαίνουν στη γη και μπλέκονται ανάμεσά μας. Δεν είναι εύκολο να τα ξεχωρίσεις μιας και έχουν στο αίμα τους τη τέχνη του χαμαιλέοντα. Είναι αυτά τα παιδιά (ανήλικα μα και ενήλικα) που μας κάνουν να γελάμε, που μαζί τους περνάμε όμορφα, που είναι δίπλα μας σε ότι χρειαστούμε για όσο χρειαστούμε. Είναι αυτά που εξαφανίζονται άξαφνα από κοντά μας αλλά αφήνουν ανεξίτηλο το σημάδι τους μέσα μας. Μην τα κακολογούμε γι’ αυτό πρέπει να γυρίσουν στο συννεφόσπιτό τους, να γεμίσουν ενέργεια και να βρεθούν και πάλι κοντά σε όποιον γήινο τα έχει ανάγκη και είναι συμβατός μαζί τους.
Αυτά τα παιδιά επιλέγουν πότε και πως θα πέσουν από τα σύννεφα και δεν γερνάνε ποτέ. Δεν είναι αιθεροβάμονες, έχουν στέρεες βάσεις και ιδανικά.
⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎
Επί του πραγματικού…
Απορώ με όσους δηλώνουν ότι πέφτουν από τα σύννεφα σε τούτη τη χώρα με κάθε τι που προκύπτει. Πέφτουν από τα σύννεφα που η εν λόγω αριστερή κυβέρνηση (για ποια αριστερή κυβέρνηση μιλάμε ακριβώς;) υπογράφει συμφωνίες και ακολουθεί τετριμμένες πολιτικές δίνοντάς τους έναν αέρα ανανέωσης. Δεν το περίμενε κανείς, πέσαμε από τα σύννεφα, είναι προδότες, δεν είχαν δώσει ποτέ δικαίωμα στη γειτονιά. Αλλά θα μου πείτε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Μόνο που στην ελπίδα πρέπει να ενυπάρχει και η λογική, από μόνη της δεν αρκεί.
Πέφτουν από τα σύννεφα που οι μάγκες της Χ.Α. είναι μέλη εγκληματικής οργάνωσης και παρά ταύτα αλωνίζουν ανενόχλητοι. Δεν ήξεραν τι ψήφιζαν, και ίσως όντως αρχικά κάποιοι να μην ήξεραν. Μετά όμως ήξεραν, και με το παραπάνω μάλιστα, και ηθελημένα έγιναν συνένοχοι σ’ αυτό το έγκλημα. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες πια, χορτάσαμε από δαύτες. Μην κρυβόμαστε πίσω από πατρίδες και ιδανικά. Ακόμη και στη γειτονιά οι εν λόγω μάγκες έδιναν δικαίωμα.
Πέφτουν από τα σύννεφα με το πόσο σκληρά μας φέρονται οι ξένες δυνάμεις και ειδικά αυτοί οι Γερμανοί. Δεν μας αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Δεν μας θέλουν στην παρέα τους, λες και τους κλέψαμε το γλυκό από το βάζο. Μα ναι, αυτοί φταίνε. Τι; Όχι; Και τότε ποιος; Ποιος; Εμείς φταίμε, εμείς και το ξερό μας το κεφάλι. Εμείς με την ασυδοσία μας και την λαμογιά μας. Με το πως θα κλέψουμε πανταχόθεν και πως θα επωφεληθούμε βγάζοντάς την καθαρή. Το ήξεραν όλοι στη γειτονιά μα δεν μιλούσαν. Πέσατε από τα σύννεφα πάλι ε;
Πέφτουν από τα σύννεφα με τις καταδικαστικές μα και με τις αθωωτικές αποφάσεις των δικαστηρίων. Κατηγορούν την δικαιοσύνη ξεχνώντας ότι την απαρτίζουν άνθρωποι. Άνθρωποι αμφιβόλου ποιότητας που αρέσκονται να βλέπουν αθώους να σαπίζουν στη φυλακή λόγω των πεποιθήσεών τους. Που αρέσκονται ηδονικά να τους κλέβουν χρόνια από την ζωή τους, χρόνια που δεν ξεπληρώνονται με καμία αθωωτική απόφαση. Που αποφασίζουν με “καθαρή” συνείδηση και χωρίς ή με κατασκευασμένα στοιχεία για το μέλλον νέων παιδιών. Άνθρωποι που αρέσκονται να καλύπτουν και να αθωώνουν κάθε είδους εγκληματίες μιας και θεωρούν ότι μια υγιής κοινωνία επιβάλλεται να απαρτίζεται από δαύτους. Τώρα θαρρώ ότι πέσατε λιγότεροι από τα σύννεφα ή μήπως κάνω λάθος; Οι πεποιθήσεις μας είμαστε εμείς, αφήστε μας να ζήσουμε όπως και με όποιους θέλουμε ειδάλλως μην μιλάτε για ελευθερία. Και μην ξεχνάτε άλλο είναι το να κοιτάς από την κλειδαρότρυπα και άλλο να την δημιουργείς.
Πέφτουν από τα σύννεφα και με χίλια άλλα πράγματα που δεν θα χωρέσουν εδώ μέσα. Ε, δεν μπορεί όλους αυτούς τους ανθρώπους τους έφερε ο πελαργός και αντί να τους αφήσει σε μια στοργική αγκάλη τους άφησε να πέσουν όντως από τα σύννεφα και τους έμεινε κατάλοιπο ο τρόμος και η έκπληξις της πτώσεώς τους. Καταλαβαίνετε, κατάλοιπα της βρεφικής ηλικίας που λέμε και εμείς της ψυχολογίας για να δικαιολογήσουμε συμπεριφορές.
⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎
Συμπερασματικά…
Η φράση “έπεσα από τα σύννεφα” ανέκαθεν με ξένιζε και με εκνεύριζε, εκτός και αν πρόκειται γι’ αυτά τα συννεφόπαιδα. Πέφτοντας από τα σύννεφα κάθε τρεις και λίγο κάτι δεν πάει καλά γήινε φίλε μου. Σαφώς και όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο μόνο που τα όνειρα για να είναι χειροπιαστά χτίζονται. Και χτίζονται με αγώνα, όχι με τούβλα. Χτίζονται διεκδικώντας και όχι στον ύπνο μας. Αυτά του ύπνου κουβαλούν τα του ασυνείδητου, τις προσδοκίες μας, τα υπόλοιπα επιβάλλεται να είναι συνειδητά και χειροπιαστά. Δεν υπάρχουν σωτήρες, υπάρχουμε εμείς. Δεν χρειάζεται φόβος, θάρρος χρειάζεται και διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας.
⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎
Κλείνοντας…
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ. Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω, που λέει και το τραγούδι. Και μην το πάρετε ως παραίτηση αυτό. Όχι, σε καμία περίπτωση. Ανάγκη αποτελεί, ανάγκη επιβίωσης και φωτεινή αχτίδα στον σκατόκοσμο που ζούμε.
* Κοινωνική λειτουργός, συγγραφέας του βιβλίου «ψάχνοντας ανθρώπους»