Του Πάνου Χριστοδούλου*
Οι φαρμακευτικές μας έσωσαν από την πείνα όσο και ο Πολάκης θα μας σώσει από τη σκλαβιά. Καθόλου δηλαδή. Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε άλλο ένα καλοστημένο θεατρικό του θιάσου που αυτοαποκαλείται κυβέρνηση. Σε αυτό το επεισόδιο η κυβέρνηση αφού έχει καταπατήσει την τρόικα, τα μνημόνια, την El Dorado και λίγο πριν διαλύσει τον παγκόσμιο καπιταλισμό, αποφάσισε να καταστρέψει το κατεστημένο των φαρμακευτικών εταιριών.
Το ερώτημα είναι θέλει όντως η κυβέρνηση να ανατρέψει το λόμπι των φαρμακευτικών στην υγεία; Ας αναφέρουμε μια ιστορία για να δούμε του λόγου το αληθές. Σε σύντομο χρονικό διάστημα διεξάγεται συνέδριο σχετικά με τις θρομβώσεις και τη θεραπεία τους. Στην ιστοσελίδα των διοργανωτών αναγράφεται το κόστος εγγραφής στα 350€ με κόστος διαμονής στα 100€ ημερησίως. Για 3 ημέρες δηλαδή συνολικά 650€.
Η θεματολογία περιλαμβάνει μόνο ομιλίες κάτι που αν δεχτούμε ότι γίνονται χωρίς προκαταλήψεις, κρατούν λογικά χαμηλό το κόστος. Ταυτόχρονα η κοστολόγηση για διαφήμιση φαρμακευτικών στο συνέδριο κυμαίνεται από 2000 έως 8000 ανά διαφημιστικό υλικό. Αναρωτιέται λοιπόν κάποιος γιατί με τέτοια πηγή εσόδων και χαμηλό ποσοστό εξόδων, υπάρχει εγγραφή; Η απάντηση είναι ώστε οι γιατροί και ειδικά οι νέοι να υποχρεώνονται στις φαρμακευτικές. Γιατί τα υπουργεία και οι ιατρικοί σύλλογοι και τα πανεπιστήμια, που κατά τα άλλα ενδιαφέρονται για την εκπαίδευση των νέων γιατρών δεν διεκδίκησαν ποτέ δωρεάν συμμετοχή.
Το παραπάνω όπως και πολλά άλλα συνέδρια γίνονται την εποχή του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Που αν πέρα από τη συσπείρωση αφελών και την ανύψωση του ηθικού του κομματικού μηχανισμού του, ήθελε να απομονώσει την επιρροή των φαρμακευτικών θα άρχιζε από τα συνέδρια. Αντίθετα την ίδια στιγμή που το κύμα μετανάστευσης των νέων επιστημόνων αυξάνεται, η κυβέρνηση δημιουργεί κλίμα διαφθοράς για τους νέους συναδέλφους, οι οποίοι είναι θύματα σε αυτή την υπόθεση, ώστε να απαξιωθούν κοινωνικά και να περάσουν τα νέα νομοσχέδια περί εφημεριακού καθεστώτος και ειδικοτήτων.
Ενώ μια απλή λύση θα ήταν διοργάνωση συνεδρίων από τις πανεπιστημιακές σχολές και τους φορείς ή χρηματοδότηση της συμμετοχής από το υπουργείο υγείας. Βέβαια η ιστορία ξεκινάει από τα χρόνια της φοίτησης όπου καθηγητές θεωρούν υποχρεωτική τη συμμετοχή σε συνέδρια οικείων φαρμακευτικών, με τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ που νοιάζονται για το συμφέρον του φοιτητή να αδιαφορούν για τα κόστη και την παρανομία. Και τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα στην ειδικότητα όπου πρέπει να αγοράζεις και βιβλία και συμμετοχή σε συνέδρια.
Οι φαρμακευτικές εκμεταλλεύονται αυτή την ανάγκη. Όπως και τις ανθρωπιστικές ανάγκες στην Αφρική, τις ανάγκες για ποιοτικά και ασφαλή φάρμακα στον δυτικό κόσμο. Και πράγματι παράγουν ποιοτικά και ασφαλή φάρμακα. Όχι γιατί μας αγαπάνε, αλλά γιατί αγαπάνε το εμπορεύσιμο προϊόν τους. Και όσο καλύτερο είναι τόσο περισσότερο θα πουλάει. Και όσο η ελεύθερη αγορά βρίθει από ανελευθερία τόσο πιο πολύ θα λαδώνουν το μηχανισμό για να αναπαράγουν τα κέρδη τους. Και για να σταματήσει αυτό το μόνο που δε χρειάζεται είναι τα σόου και οι λεονταρισμοί στη βουλή. Εξάλλου όπως λέει και η παροιμία σκυλί που γαβγίζει δε δαγκώνει.
*Ειδικευόμενος ιατρικής βιοπαθολογίας, μεταπτυχιακός φοιτητής διοίκησης μονάδων υγείας