Από τον Νίκο Νικολέτο
Όλοι ξέρουμε τη ρήση του Καζαντζάκη ¨Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λεύτερος.” Ο φόβος, είναι ευκολονόητο και σχεδόν αυτονόητο γιατί αποτελεί φραγμό στο να ζήσεις μια στιγμή, μια σχέση ή και μια ολόκληρη ζωή στο έπακρο. Γιατί είναι ο θάνατος της ζωής και της έκπληξης, το νερό από τα λύματα της ανασφάλειας που ποτίζει τα πάντα γύρω μας και τα μαραίνει, τα ”λιγοστεύει”.
Ο φόβος, ναι, σε κρατά δέσμιο προσφέροντας σου μόνο τα απαραίτητα για να επιβιώσεις σαν νεκροζώντανος. Η ελπίδα, όμως, γιατί είναι τροχοπέδη στην αόριστη επιδίωξη των θέλω;
Η ζωή χωρίς ελπίδα φαντάζει μάταιη και φρικαλέα, γεμάτη πόνο. Οι βοηθητικές κατασκευές είναι αναπόφευκτα αναγκαίες.
Η ελπίδα είναι το καλύτερο κατασκεύασμα, αλλά ταυτόχρονα και ένα τοξικότατο ναρκωτικό. Σε απαλλάσσει από τις σκέψεις του τώρα και του σήμερα και σε διακτινίζει σε ένα απροσδιόριστο μέλλον που χτίστηκε από το μυαλό σου.
Αυτό το μέλλον όμως, αυτή η εξιδανικευμένη εικόνα του κελιού σου δεν θα έρθει ποτέ στη ζωή, γιατί ελπίδα και επιδίωξη δεν είναι δύο ίδιες λέξεις. Η ελπίδα θωπεύει γλυκά το νωχελικό εγώ σου και σε κάνει αθάνατο.
Η ελπίδα και η αποφυγή του ορισμού του θανάτου διαχέουν μια αίσθηση αθανασίας και αιωνιότητας, και το τώρα πηγαίνει περίπατο μαζί με μας. Όταν ελπίζεις δεν πράττεις, αναμένεις. Όταν ελπίζεις προσδοκάς, και όταν προσδοκάς απογοητεύεσαι και γίνεσαι έρμαιο του ρεαλισμού, που δεν έλαβες υπ’όψην.
Όταν ελπίζεις ξεχνάς να δώσεις την αγάπη σου, ξεχνάς να αγγίξεις τον άλλον, ξεχνάς.. Γιατί στο μικρόκοσμο της ελπίδας υπάρχει μόνο η προσθήκη, ποτέ η αφαίρεση και η συρρίκνωση. Η ελπίδα σε γεμίζει με αιθέρες και οι αιθέρες διώχνουν μακρυά τη ζωή σου που χτίζεται στο τώρα.
Κάποιοι το αντιλήφθηκαν νωρίς και έσωσαν τη ζωή τους, επιλέγοντας το δρόμο της ελευθερίας που δεν έρχεται με μοιρολατρικά μέσα, και όχι το εξωραισμένο μονοπάτι που οδηγεί σε ανύπαρκτους λιλιπούτειους παράδεισους.
Κλείνοντας, ας θυμηθούμε το επίσης γνωστό, μα διαχρονικά επίκαιρο μήνυμα του Bukowski που λέει: ”Don’t try. Do.” Αυτά.