Από την Μαρία Σταυροπούλου
Θέλω να γράψω κάτι αλλά δεν ξέρω τι. Οι σκέψεις είναι μπερδεμένες μέσα στο φτωχό μου μυαλό. Χοροπηδούν προκλητικά και δεν με αφήνουν να τις βάλω σε τάξη. Από την άλλη όμως με ερεθίζει απίστευτα αυτή η διαδικασία. Ξέρετε, να τις βλέπω να είναι η μία πάνω στην άλλη. Να καραδοκούν ποια θα φάει ποια, πως θα στηθούν απέναντί μου, ποια θα νικήσει και ποια τελικά θα θυσιαστεί στο βωμό της ανυπαρξίας.
Αυτή που νίκησε σήμερα είναι το ΕΓΩ. Ω ναι, αυτή η ψιλοαπαίσια λέξη που προσπαθώ να μην την περιλαμβάνω στο λεξιλόγιό μου. Μα γιατί, θα αναρωτηθείτε. Δεν ξέρω ακριβώς την απάντηση αλλά μάλλον έχει να κάνει με το ότι με παραπέμπει στον άκρατο εγωισμό. Θεωρώ ότι τούτη η μικρή λεξούλα κρύβει τόση δύναμη που μπορεί να σε κατασπαράξει, να σε δέσει χειροπόδαρα και να περπατάς πάνω στον κώλο σου έχοντας ψιλά την μύτη. Μην γελάτε, το έχω δει.
Οι μύθοι όμως υπάρχουν για να καταρρίπτονται και αυτό αποτελεί κανόνα εν τέλει. Έτσι λοιπόν καταρρίφθηκε και η έννοια του εγώ στο μυαλό μου. Άρχισα να την στρογγυλοποιώ τόσο που πια δεν μπορεί να δέσει κανέναν και να τον χειραγωγήσει. Κατάφερα να την κάνω δικιά μου. Κατάφερα να λέω ΕΓΩ και να εννοώ τον εαυτό μου και όχι το εγώ μου. Να εννοώ τι είναι καλό για εμένα και όχι εγώ πάνω από τους άλλους.
Διττή η έννοια του εγώ και ως διττή είναι των άκρων. Καλό – κακό. Δεν πρέπει – πρέπει. Μην το κάνεις – κάντο. Μην μιλάς – μίλα. Ε θα μιλήσω, δεν μπορώ για πολύ στη σιωπή.
Ζούμε σε μια κοινωνία που υποτίθεται ότι πρεσβεύει το ΕΜΕΙΣ, ότι δρούμε συλλογικά αποσκοπώντας στο καλό του ευρύτερου συνόλου. Σε αυτό το σημείο μην ξεχνάμε ότι το ΕΜΕΙΣ απαρτίζεται από πολλά ΕΓΩ, καταλαβαίνετε θαρρώ τον συνειρμό μου. Μας βομβαρδίζουν με το ότι ο άνθρωπος είναι συλλογικό ον, νοιάζεται για το κοινό καλό κτλ κτλ. Αηδίες, οι άνθρωποι πλέον κοιτούν τον εαυτούλη τους, την πάρτη τους κοινώς. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο έχει χαθεί το παιχνίδι. Κλεισμένος ο καθείς στο καβούκι του κοιτάζει τον κώλο του και το πώς θα επιβιώσει, ακόμη και εις βάρος των άλλων. Έχουν γίνει αδίστακτοι οι άνθρωποι. Μου θυμίζουν τους κακούς ήρωες των ταινιών που δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να βγάλουν το όπλο και να σου ρίξουν στην ψύχρα. Ως εκ τούτου νεκροί άνθρωποι περιφέρονται και φροντίζουν πώς να μην βρωμίσει το τομάρι τους.
Ζούμε στην εποχή του…ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Κανένας και τίποτε δεν είσαι ρε φίλε, πάρτο χαμπάρι. Ένα φθαρτό ον είσαι που όταν το καταλάβεις θα γίνεις Άνθρωπος. Που όταν αποφασίσεις να κοιτάξεις γύρω σου θα δεις ότι υπάρχουν και άλλα όντα φιλικά προς εσένα που έχουν τις ίδιες ακριβώς ανάγκες και δικαιώματα με εσένα. Αυτό είσαι και τίποτε άλλο. Παραμένοντας βυθισμένοι στο μίζερο εαυτό μας αλλά και στη βολή μας ξεχνάμε ότι γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που μας έχουν ή έχουν ανάγκη. Αχ πια με αυτό το αδηφάγο εγώ μας.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του εγώ, αυτή που στρογγυλοποίησα και μιλάει για την αγάπη προς τον εαυτό μας, την αποδοχή του είναι μας και του τι είναι καλό για εμάς. Για τις αξίες και τις ικανότητες που έχουμε και που μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ενδοσκόπησης. Ενδοσκόπηση, μια διαδικασία που αποτελεί άγνωστη λέξη στους πολλούς αλλά συνάμα είναι από τις πιο δύσκολες που καλείται να φέρει σε πέρας ο άνθρωπος. Το να σκύψουμε πάνω στον εαυτό μας, να τον αφουγκραστούμε και να τον γνωρίσουμε είναι επώδυνο. Το ότι τον κουβαλάμε δεν σημαίνει ότι τον γνωρίζουμε, αντιθέτως τον αποφεύγουμε συνήθως. Άσε που υπάρχει ο φόβος γνωρίζοντάς τον να τον σιχαθούμε.
Ζώντας στην εποχή του φαίνεσθαι το είναι βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα. Η εικόνα μετράει και αυτή φροντίζουμε να προβάλλουμε όσο πιο ωραιοποιημένη γίνεται, αποτελεί ασφαλές περιβάλλον σαφώς. Οι άνθρωποι φοβούνται να αγγίξουν τον εαυτό τους, ίσως δεν τους έμαθε κανένας πώς να το κάνουν. Αποτελεί εξαιρετικά επίπονη διαδικασία να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, να αποδεχόμαστε τις αδυναμίες μας και να μην ξερνάμε τα απωθημένα μας στους άλλους. Μένοντας στο σκοτάδι του εαυτού μας το μόνο που καταφέρνουμε είναι να δυσχεραίνουμε την επικοινωνία με τους γύρω μας και να τρέφουμε το τέρας που κρύβουμε μέσα μας. Μόνο όταν βγούμε στην επιφάνεια του εαυτού μας και ξεβολευτούμε θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε το ΕΜΕΙΣ και να προσελκύουμε όμορφους εσωτερικά ανθρώπους γύρω μας. Μόνο τότε το ΕΓΩ θα αποτελεί υγιή προορισμό.
Επιλέξτε που θέλετε να ανήκετε. Όσο για εμένα; Αποφάσισα ότι όταν κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη θα του χαμογελάω και δεν θα τον φτύνω.
* Κοινωνική λειτουργός, συγγραφέας του βιβλίου «ψάχνοντας ανθρώπους»