Του Γιάννη Δημογιάννη
Εδώ και καιρό, ο Δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης στοχοποιείται και επικρίνεται συστηματικά μέσα από μία μεθοδευμένη προσπάθεια, που συσπειρώνει στους κύκλους της, μία διόλου ευκαταφρόνητη ομάδα του πληθυσμού της Πάτρας. Και για να γίνω σαφέστερος.
Εκτός από τη δεδομένη – πλην όμως αποκρυσταλλωμένη και σαφώς εκπεφρασμένη προσήλωσή του στο Κομουνιστικό κόμμα – ο Κώστας Πελετίδης κατακρίνεται και συχνά λοιδορείται με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς πως δεν προάγει, λέει, τον Πολιτισμό και πως, δήθεν, λαϊκίζει, αναπαράγοντας κάποια αναχρονιστικά στερεότυπα, που έχουν ξεπεραστεί από την εποχή και τις ανάγκες της.
Το στοιχείο, βέβαια, που δίνει πρωτίστως την αφορμή για την δριμύτατη σε βάρος του κριτική είναι κατά πρώτο λόγο, ο βαθιά λαϊκός του χαρακτήρας, ο οποίος εξάλλου δηλώνεται με κάθε τρόπο και ευκαιρία, δίχως καν να οπισθοδρομεί ως προς τις ιδεολογικές αντιλήψεις και τις επιλογές του.
Σήμερα, όμως, μέρα Τσικνοπέμπτη – 28/ 02/ 2019 – η Πάτρα γνώρισε ένα πρωτοφανές, αυτοσχέδιο λαϊκό δρώμενο, με απόλυτη επιλογή του ιδίου του Κώστα Πελετίδη, καθώς και του συνδυασμού της Λαϊκής συσπείρωσης, της οποίας και ηγείται, ενώπιον των προσεχών Δημοτικών εκλογών.
Σε αντίθεση, λοιπόν, με τα τυποποιημένα, άνευρα, και μονότονα επαναλαμβανόμενα “έθιμα” της βιομηχανοποιημένης πια καρναβαλικής παράδοσης της Πάτρας, ο Κώστας Πελετίδης οργάνωσε σήμερα ένα αυθόρμητο Λαϊκό γλέντι, με τη συμμετοχή εκατοντάδων πολιτών, που ανταποκρίθηκαν ένθερμα στην πρωτότυπη και κυρίως, εξόχως ανανεωτική πρόταση του.
Πρωταγωνιστές της παράδοσης της Τσικνοπέμπτης ήταν τα Χάλκινα μπουλούκια από την Έδεσσα και τη Γουμένισα, που ήρθαν στη σημερινή φιέστα, καλεσμένα από τον επίμονο αυτό Πόντιο, εφόσον ο ίδιος – ως γνωστό – πάντα ξεχωρίζει για την αγάπη του προς την παραδοσιακή μουσική του τόπου μας.
Το πρόγραμμα ήθελε το γλέντι της Τσικνοπέμπτης να ξεκινήσει περιφερειακά, από πολλές συνοικιακές γειτονιές της Πάτρας και στη συνέχεια, παίζοντας, χορεύοντας και τραγουδώντας, οι ομάδες με τους παραδοσιακούς οργανοπαίχτες να συγκεντρωθούν στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου, όπου από κοινού να διασχίσουν τα πιο πολυσύχναστα σημεία της πόλης, σκορπώντας παντού, ένα χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο μήνυμα.
Και όντως έτσι συνέβη και πιστέψτε με – επειδή τυχαία βρέθηκα σε ετούτο το αντάμωμα – η πόλη και οι κάτοικοι που αξιώθηκαν να παρευρεθούν εκεί, διασκέδασαν με την καρδιά τους και το έδειξαν πανηγυρικά.
Το σημαντικότερο όμως συμβολικό κέρδος κρυβόταν αλλού…
Το σημερινό γλέντι της Τσικνοπέμπτης ξύπνησε παλιές μνήμες από εκείνους τους καιρούς, όπου το Πατρινό καρναβάλι κέρδιζε την αγάπη των μεσαίων και ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, κυρίως για τον αυτοσχέδιο και λαϊκό του χαρακτήρα, προτού βεβαίως μετατραπεί σε βιομηχανοποιημένη μπίζνα, που κατά κοινή ομολογία εκφράζει και ικανοποιεί εν τέλει ελάχιστους και ανυποψίαστους γραφικούς τύπους. Εννοείται, πέρα από κάθε παράδοση, πρωτοτυπία και δημιουργικότητα.
Σαν επίλογο, όμως, οφείλω να βγάλω το καπέλο στη βούληση και την ανθρωπιστική αντίληψη του Κώστα Πελετίδη, επειδή αυτή έλαμψε και για έναν ακόμη σημαντικό λόγο. Και μάλιστα, πρώτος αυτός από τους προκατόχους του και σε απόλυτη διάσταση με το κατεστημένο, που χρόνια τώρα έχει μετατρέψει το καρναβάλι, σε μία κλειστή φιέστα ολίγων.
Ο λόγος αφορά το ντροπιαστικό έθιμο “της Γιαννούλας της κουλουρούς”, που για δεκαετίες εξακολουθούσε να επαναλαμβάνεται κάθε Τσικνοπέμπτη, σκυλεύοντας ακόμη και μετά θάνατον, τη μνήμη μίας δύσμοιρης γυναίκας, η οποία, για κακή της τύχη, κατάντησε να γίνει το διασκεδαστικό πάρεργο κάποιων αργόσχολων Πατρινών, οι οποίοι δε σεβάστηκαν καν την ψυχική της ιδιαιτερότητα.
Να σημειωθεί, δε, πως στη θέση αυτού του εξόχως ρατσιστικού εθίμου – σημειωτέον οι κοινότητες και οι οικογένειες των ψυχικά πασχόντων συμπολιτών κραύγαζαν, προκειμένου να σταματήσει ο διασυρμός τους – θα αντικατασταθεί από το παραδοσιακό δρώμενο του Καραγκιόζη. Το καταλληλότερο δηλαδή Αποκριάτικο δρώμενο, ώστε να αποζημιώσει μαζί με άφθονο δωρεάν φαγητό, ποτά και μουσικές από τα χάλκινα Μπουλούκια, όσους τυχερούς θα προσέλθουν στις γειτονιές της Άνω Πόλης. Εκεί, δηλαδή, στην παλιά γειτονιά, ώστε να αναβιώσουν παλιές μνήμες, που πρέπει επιτέλους να βγουν από τη ναφθαλίνη της Λήθης.
