Ο συγγραφέας Αντώνης Τσιρικούδης διάβασε το νέο βιβλίο της Αντριάνας Μίνου, «Ονειρωρυχείο», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες και μας γράφει τις εντυπώσεις του.
#No hidden couch, no strings attached, just free love#
Ωραία θα ήταν, μόνο που ο έρωτας ή καλύτερα η ιδέα του δεν έρχεται χωρίς τίμημα. Είχα διαβάσει, κάποια στιγμή, πως ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου σήμερα είναι πως δεν θα βρει κάποιον να τον αγαπήσει. Παραξενεύτηκα, μέχρι τότε ήξερα πως ο φόβος που όλους μας πιάνει είναι αυτός του θανάτου, ο ίδιος που έκανε τους φιλόσοφους να φιλοσοφήσουν και τους θρήσκους να το ρίξουν στη θρησκεία, κάποιους να βγάλουν και χρήματα από την ανάγκη των υπολοίπων να ερμηνεύσουν και να αποδεχτούν το αναπόφευκτο. Το σκεφτόμουν για καιρό, μέχρι που κατέληξα πως μάλλον έχουν δίκιο όσοι δίνουν τα πρωτεία στην πιθανή απιθανότητα να προσεγγίσουμε ο ένας τον άλλον.
Ξύπνησα κι εγώ σήμερα, όπως κι η ηρωίδα του Ονειρωρυχείου με ένα τραγούδι σφηνωμένο στο μυαλό μου, ένα τραγούδι που ήρθε και κατσικώθηκε στη σκέψη μου ως αντανακλαστικό αντίδοτο σε όσα διάβασα το προηγούμενο βράδυ. Τι ωραία που θα ήταν, αν δεν είχε η Austen κι άλλοι πολλοί πριν από αυτήν, εδραιώσει στο συλλογικό ασυνείδητο την ιδέα του έρωτα ως την απίθανη πιθανότητα να συναντηθούν δυο γραμμές παράλληλες. Ακόμη κι αν αυτό συμβεί όμως θα ακολουθήσει η αναπόφευκτη φθορά, μια μορφή θανάτου κι αυτή με πολλά πλοκάμια, η χειρότερη κι η πιο συνήθης: «Τί έχεις;» «Τίποτα», για να δανειστώ έναν πέρα για πέρα αληθινό διάλογο της Αντριάνας. Τίποτα είναι τελικά αυτό που απομένει, όταν γκρεμίσει η φθοροποιός ρουτίνα το άγαλμα από άμμο που υπήρξε κάποτε ο Άλλος, μέσα στον οποίο καταφέραμε να μπούμε για λίγο, όχι όλοι, δεν την έχουμε όλοι αυτή την ικανότητα. Ίσως η φάλαινα δολοφόνος, που όπως υποστηρίζει η συγγραφέας, δολοφόνο την έκανε το Hollywood, το μυαλό μας είναι που δημιουργεί αυτόν το αέναο φόβο, κι αντί να είμαστε πρωταγωνιστές σε ρομαντικό μυθιστόρημα, καταλήγουμε ήρωες του Poe. Μένει και κάτι άλλο όμως, ίσως πιο σημαντικό, η ποίηση, εκεί θα κατέτασσα το Ονειρωρυχείο κι ας το τοποθετεί η ίδια στην κατηγορία του «μεταλλαγμένου» μυθιστορήματος.
Απομένει, λοιπόν, η ποίηση στην οποία και προστρέχουμε, για να ξορκίσουμε το ενδεχόμενο της πολύ τρομακτικής πιθανότητας οι παράλληλες γραμμές να μην συναντηθούν και την ακόμη τρομακτικότερη βεβαιότητα πως και να συναντηθούν θα αποκολληθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ακολουθώντας η καθεμιά τον δρόμο της σε έναν σύμπαν παράλληλο, αφού είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο να ξεφύγουμε από την τυραννία του ματιού, του τρόπου που προσλαμβάνουμε τον Άλλον, ο οποίος, δυστυχώς, θα παραμείνει αιώνια ξένος.
Υπάρχουν, βέβαια, στιγμές που όλα μοιάζουν να έχουν νόημα και τότε φέρνουμε στον κόσμο αυτόν που από πάντοτε εγκυμονούσαμε με τη φρούδα ελπίδα πως θα μας σώσει. Έχουμε κάνει πολλά κατά τη διάρκεια της ατέρμονης κύησης, ακόμη και στον εξομολόγο καταδεχτήκαμε να πάμε, τολμώντας μάλιστα να τον παροτρύνουμε να κρυφτεί πίσω από το κουρτινάκι του, που τόση αίγλη του δίνει, αφήνοντάς τον να χώσει το χέρι του στα απόκρυφα σημεία μας, σαν να ήταν ο κτηνίατρος την εποχή του οίστρου κι εμείς η σε λίγο γκαστρωμένη αγελάδα, ώστε να μας μεταφέρει το χαρμόσυνο μήνυμα της σύλληψης του ασύλληπτου. Η θεία στιγμή που θα αποδιώξει από τη μνήμη όλους τους εραστές του σωλήνα. Όταν συμβεί αυτό, όλα θα αποκτήσουν νόημα, πρόσκαιρα, θα είναι ατέλειωτες οι ώρες που θα περάσουμε μπροστά στην τηλεόραση με συντροφιά τον ήχο από μια ασπρόμαυρη ταινία στο στυλ της Καζαμπλάνκα, αφού ούτε αυτή η τόσο πετυχημένη στο να προκαλεί δάκρυα ταινία δεν θα σταθεί ικανή να αποτραβήξει το βλέμμα μας από τον Άλλον.
Όταν τελειώσει κι αυτό (όλα έχουν ένα τέλος, όπου το τέλος θα μπορούσε να έχει και την αρχική του σημασία, αυτή του σκοπού), θα αναζητήσουμε απεγνωσμένα τρόπους επανεκκίνησης. Μάταια. Θα πάρουμε τη δύσκολη απόφαση να φύγουμε, να του κρυφτούμε, με την ελπίδα πως θα μας αναζητήσει. Μάταιη κι αυτή. Ακόμη και σε συνέδρια για στρουθοκαμήλους θα σκεφτούμε να πάμε, μήπως και βρούμε εκεί τη λύση, η οποία, εν τέλει, δεν θέλει να βρεθεί, γιατί δεν υπάρχει. Τι ωραία που θα ήταν, αν καταφέρναμε να την κατασκευάσουμε. Τι ωραία που θα ήταν αν έμεναν οι φιλόσοφοι και οι πιστοί κάθε είδους στον αρχικό τους φόβο του θανάτου. Τι ωραία που θα ήταν αν κι εμείς, οι άπιστοι, σκύβαμε το κεφάλι σε κάθε είδους συνταγές…
Δεν γίνεται. Για αυτό και καταφεύγουμε στο όνειρο, το θεοποιούμε, βγάζοντας κραυγές ηδονής, που μπορούμε ακόμη να το κάνουμε, σαν να είμαστε πεντάχρονα που πρώτη φορά πέφτει στα χέρια τους ένα καλειδοσκόπιο κι αποφασίζουν να γράψουν γράμμα στον Άη Βασίλη να τους φέρει για τα Χριστούγεννα όλα όσα είδαν εκεί μέσα, κι ας μην ξέρουν ακόμη να γράφουν, κι ας είναι τυφλά, σαν την ηρωίδα του βιβλίου, κι ας μην υπάρχει Άη Βασίλης, ας είναι αόρατος, όπως θέλει η αφηγήτρια τον ήρωα στο τέλος. Δεν έχει σημασία. Το σημαντικό είναι η επιθυμία, η ανυπότακτη, βασανιστική ανάγκη να πιστέψουμε πως μπορεί και να συμβεί. Αυτό είναι που μας αφήνει το βιβλίο μαζί με πολλά πολλά άλλα, αυτό είναι που μας κρατά σε εγρήγορση, να συνεχίζουμε την αναζήτηση. Ξανά και ξανά και ξανά.
Το “Ονειρωρυχείο” είναι το δεύτερο βιβλίο της Αντριάνας Μίνου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες. Ο Αντώνης Τσιρικούδης είναι συγγραφέας και το βιβλίο του “Εκεί που δεν το περιμένεις” κυκλοφορεί από τις ίδιες εκδόσεις. Όλα τα βιβλία των εκδόσεων Παράξενες Μέρες κυκλοφορούν σε βιβλιοπωλεία σε όλη την Ελλάδα και πολλά ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία ή μπορείτε να τα παραγγείλετε στην ιστοσελίδα των εκδόσεων καθώς και σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο και να τα παραλάβετε μέσα σε 3 εργάσιμες μέρες.
ΟΝΕΙΡΩΡΥΧΕΙΟ της Αντριάνας Μίνου / Σειρά: Παράξενες μέρες στην Ελλάδα – 19 / Σελίδες: 116 / Σχήμα: 17 επί 24 / Τιμή: 12 ευρώ / εξώφυλλο : πίνακας της Αντριάνας Μίνου / Το βιβλίο περιέχει και δύο σχέδια της συγγραφέως / ISBN: 978-618-5278-07-6
Ακούστε εδώ ένα απόσπασμα του βιβλίου διαβασμένο από τη συγγραφέα:
Δείτε εδώ ένα βίντεο για έναν από τους τρόπους με τους οποίους μπορείτε να διαβάσετε το “Ονειρωρυχείο”:
Μάθετε περισσότερα για το “Ονειρωρυχείο” στη σελίδα του βιβλίου στο facebook: