Από τον Σίμο Ανδρονίδη
Η νίκη του Εμμανουέλ Μακρόν στο δεύτερο γύρο των Γαλλικών προεδρικών εκλογών, με το ευρύ 65% των ψήφων, δύναται να προβάλλει και να εκφράσει τις όψεις μίας (σε πραγματικό πολιτικό χρόνο), ευρύτερης συσπείρωσης-συστοιχίας δυνάμεων που παραπέμπει στο υπόδειγμα του δεύτερου γύρου των Γαλλικών προεδρικών εκλογών του 2002, όταν ο Ζακ Σιράκ, εκφραστής μίας ευρύτερης κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, (ενός ‘Ρεπουμπλικανικού Μετώπου’), νίκησε στο δεύτερο γύρο τον τότε υποψήφιο του Εθνικού Μετώπου, Ζαν-Μαρί Λεπέν..
Επρόκειτο για μία προσίδιας διαδικασίας πολιτικής επιτελεστικότητας, η οποία επιδιώκει να αρθρώσει τους όρους παρουσίας του ιδιαίτερου ‘καθεστώτος’ κινδύνου που συνιστά το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, την ίδια στιγμή που προτάσσονται οι πλαισιώσεις μνημονικοποίησης του πολιτικού, ταυτόχρονης ανάδυσης & αποκρυστάλλωσης ενός φορτισμένου ‘Dasein’, ενός ‘είναι’ του τότε & του τώρα..
Το ‘En Marche’ του Εμμανουέλ Μακρόν, κόμμα-κίνημα εντός & εκτός των τειχών, έτεινε στη συγκρότηση μίας πολυσυλλεκτικής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας η οποία και τον οδήγησε στην προεδρία..
Σε αυτό το πλαίσιο, το ‘Εn Marche’, αναπροσδιορίζει το πολιτικό-ιδεολογικό ‘παίγνιο’ υπό το πρίσμα της δυνατότητας επαναοικειοποίησης της ιδέας περί ‘δημιουργίας’ ευκαιριών, της διάστικτης όσο και προσιτής κοινότητας των πρωτεϊκών αξιών, προσιδιάζοντας προς την κατεύθυνση ‘ενσάρκωσης’ ενός ‘νέου’ Γαλλικού ‘Διαφωτισμού’, ο οποίος αφενός μεν καθίσταται ευρωπαϊκός (και δι-ευρωπαϊκός), αφετέρου δε συναρθρώνει τις όψεις μίας οικονομικής (κεφαλαιοκρατικής) ‘αγωνιστικότητας’-ανταγωνιστικότητας με τα ίδια πολιτικά προτάγματα ενός φιλελευθερισμού της (αντι-λαϊκιστικής) ‘διαχεόμενης’ προόδου, που ενέχει την ευθύνη με την ευκαιρία, την έκθεση και την ‘πίστη’, τον ορθολογισμό και τις δυνατότητες εστιακής ‘εκκαθάρισης’..
Αυτό που ‘συλλαμβάνει’ και εκφέρει ως αντιλαϊκισμό συνιστά την ιδιαιτερότητα της πολιτικής-ιδεολογικής μετωνυμίας, την ‘σύλληψη’ της πολιτικής ως συστηματοποιημένης γνώσης επί των ‘ορατών’ και ‘αόρατων’ ορίων, των αναπλαισιώσεων κανονάρχησης του φόβου..
Στις απολήξεις του πολιτικού λόγου του ‘En Marche’, οι προσίδιες όψεις ενός ορθολογικού & γνωσιακού (η γνώση ως πολιτική δύναμη) αντι-λαϊκισμού, τείνουν στη συγκρότηση και στη διαμεσολάβηση της διαιρετικής τομής μεταξύ της γνώσης και του λαϊκισμού..
Στις συμβολικές απολήξεις μίας πολιτικής ιδεατότητας από πλευράς ‘En Marche’, ο ‘επάρατος’ λαϊκισμός (που στον δεύτερο τελικό γύρο καθίσταται το ίδιο και το άλλο Εθνικό Μέτωπο), δύναται να αντιπροσωπεύσει την παθολογία της πολιτικής διαπάλης ή του πολιτικού, λειτουργώντας, (για να το θέσουμε με τους όρους της Judith Butler), ως μία προσίδια μορφή-μορφολογία ‘παραστασιακής επιτέλεσης’ (”perfomativity”).[1]
Στη λογοθετική του ανοιχτότητα, το κόμμα-κίνημα επενεργεί στο ‘μύθευμα’, στη συνταγματικότητα της επιτέλεσης-‘εδαφικοποίησης’ του και πάλι αναγραφόμενου διακυβεύματος: ‘ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη’, (σημαίνουσες όψεις της χθεσινής επινίκιας ομιλίας του), ως συνύφανση μεταξύ του καθεαυτό πολιτικού ‘DNA’ της Γαλλίας, και, την ίδια στιγμή, της πολιτισμικής εξωτερίκευσης μετρικών & χρηστικών αξιών, του μετασχηματισμού του τριπτύχου σε νοηματοδοτημένη παρουσία επί των συγκρούσεων..
Στον πολιτικό χώρο, όχι της ούτε δεξιά-ούτε αριστερά, αλλά μίας ιδιαίτερης αναπαράστασης των ιδεολογικών επάλληλων διαμεσολαβήσεων, διαμεσολαβήσεις που επενεργούν επί της διαδικασίας και της ‘τεχνικής’ της κυβερνησιμότητας, ο νέος Γάλλος πρόεδρος κινείται στο πλαίσιο ανάδυσης ενός κράτους ‘προσαρμογής’ (Wolfgang Streeck), τo οποίο διαβλέπει διακυμάνσεις, δύναται να κινητοποιήσει κοινωνικό-ταξικό δυναμικό, να προσφέρει ‘εργαλεία’ ανάπτυξης-κινητικότητας, απόδοσης, να επαναπολιτικοποιήσει την αντίληψη περί νικών-κατορθωμάτων..
Κράτος ‘προσαρμογής’ που προσδιορίζοντας τα πεδία της κοινωνικής-ταξικής άμβλυνσης & διάχυσης, ταυτόχρονα δύναται να τις οξύνει.. Κράτος του ‘αναγκαίου και όχι ΄΄δυσκίνητου’ δημόσιου (απολύσεις υπεράριθμων εργαζόμενων) το οποίο επανεπινοεί τους όρους της ‘εφευρετικότητας’ του περιώνυμου ιδιωτικού τομέα..
Πολυσυλλεκτικό και παράλληλα ‘μοναδικό’.. Κράτος εκτάκτου ανάγκης & έκτακτης διαχείρισης της κεφαλαιοκρατικής κρίσης.. Η πολιτική ως ‘σύλληψη’ του δεσμευτικού κανόνα, (η βιοπολιτική της ανάγκης), ως επιτάχυνση, ο γαλλικός κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής (και το άρχων αστικό συγκρότημα εξουσίας), ως επανάκτηση, ως ‘επαναμύηση’ στον ενδο-αστικό ανταγωνισμό..
Οι κοινωνικές τάξεις και μερίδες τάξεων ως άθροισμα δυνατοτήτων..
Στις πλαισιώσεις του φιλελευθερισμού και του οικονομοκεντρισμού, ο Εμμανουέλ Μακρόν συνιστά το ‘παράγωγο’ μίας κρισιακής ιστορικότητας, του νέου γίγνεσθαι των όμορων χώρων, υποκειμενικό ‘παράγωγο’ που επανεγγράφεται & επανεγγράφει και τους όρους ενός Γαλλικού σοσιαλίζοντος πεδίου των (και ριζοσπαστικών) ιστορικών συμβιβασμών..
Ένα κόμμα-κίνημα, (μεταξύ Σοσιαλισμού-Ρεπουμπλικανισμού της πλέον δυνητικότητας), το οποίο, ως σφαιρική τελεολογία του αναπόφευκτου, ως πολιτική του συμβολικού ‘επιχρίσματος’, της ιδεολογίας της παραπομπής στο χρόνο που δύναται να κερδηθεί, (και όχι απλά και μονοσήμαντα νεοφιλελεύθερο), δύναται να αναμετρηθεί με τους όρους παρουσίας και ανάκλησης (παρούσα & παρελθούσα ταυτόχρονα), Γαλλικής μεταπολεμικής καπιταλιστικής-ιστορικής ‘ένδοξης τριακονταετίας’.. Πραγματικά, ενσκήπτει πλέον ως η κρίση των Γάλλων επί της ευρύτερης κρίσης, συνεχές διάρρηξης των ‘χαμένων ευκαιριών’, του πολιτικού φιλελευθερισμού των κινητικών υποκειμένων..
Υπό αυτό πρίσμα, αναπροσδιορίζεται ως συν-διαλλαγή με τις εννοιολογήσεις του πολιτικού κόστους, (του εύθραυστου & αναχρονιστικού), και την προσίδια κίνηση ανατροπής-ανασήμανσης του ως πλέον κοινωνικό έναυσμα, άρση των ‘παγιωμένων’ ορίων.. Του φιλολαϊκού της στασιμότητας.
Το ‘En Marche’, ενσκήπτει και ως υπόδειγμα κομματικού-πολιτικού ανταγωνισμού, κόμμα-κίνημα των δικτύων της δηλωτικής επάρκειας, του μεταρρυθμισμού της πρωταρχικής ιδιοκτησίας..
Το κόμμα-κίνημα ‘En Marche’, υπό το καθεστώς της μετωνυμίας και των πολιτικών συνηχήσεων της, προσλαμβάνει θεσμικά χαρακτηριστικά, λειτουργώντας πλέον ως ‘La Republique En ‘Marche’, (‘Η Δημοκρατία προχωρά μπροστά’). Κίνημα ως ‘μύχια’ απεύθυνση & ενέργημα, κόμμα ως διεκδίκηση & συνάρθρωση, ‘αναγέννηση’ και ανοιχτότητα..
Το επόμενο διάστημα (κοινωνικοπολιτικά- ιδεολογικά) προβλέπεται εξαιρετικά ενδιαφέρον..
[1] Αναφέρεται στο βιβλίο της Αθηνάς Αθανασίου, ‘Ζωή στο όριο. Δοκίμια για το σώμα, το φύλο και τη βιοπολιτική’, Εκδόσεις Εκκρεμές, Αθήνα, 2007.