Πρέπει. Σου λέω πρέπει να βγούμε στους δρόμους βαρέθηκα το βαλσάμωμα κάτω απο τη γλώσσα τα φάρμακα τα ποιήματα που δεν έγιναν προκήρυξη και το ξύλο που χτυπάει ο παππούς μου μη με πιάσουν κι υπογράψω μετάνοια μη δέσω τα κορδόνια μου ανάποδα και φτιαξω βήμα σταθερό μη παροπλιστώ και με φέρει η ζωή να γράφω οδηγίες χρήσεως αφηνοντας στις κούνιες των παιδιών διαθήκες αυτά μεγάλωσαν τώρα καταπίνουν γκαζάκια ανατινάζονται σε ώρα αιχμής ανάμεσα στα διαλείμματα των συρμών εχουν ηλεκτροσόκ οι φωνές τους εμείς παίζουμε το εναλλασσόμενο ρεύμα μας σβήνουν με διακόπτη και ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Πρέπει να βγούμε στους δρόμους μας φόρεσαν πουκάμισα με ημερομηνία σφαγής βγάλαμε τα μάτια μας τώρα μαθαίνουμε τη σιωπή σε ανώνυμα νεκροτομεία μαζί με το όνομα μας έδωσαν και απο μια ψυχιατρική γνωμάτευση σύνδρομα επιλόχειο κατάθλιψη γι αυτό τα παιδιά μας γεννιουνται θλιμμένα κάνουν σινιάλο τις νύχτες και παίζουν παντομίμα ουρλιάζοντας Πρέπει να βγούμε στους δρόμους μάθαμε την αλφάβητο και ξεχάσαμε να μιλάμε απόψε θέλω να σε φιλήσω στον κρόταφο μην γίνει μόνο σημάδι στα σκοπευτήρια απο αυτούς που αφηνουνε στεφάνια σε μνημόσυνα απο δηλωσίες σ’ αδήλωτους νεκρούς μη γυρίσει η εποχή και πυροβολήσει το μέλλον εμείς τελειώσαμε μας τέλειωσαν μα πριν μας πετάξουν στις χωματερές τους ας δαγκώσουμε κι αν είναι ν αφήσουμε κάτι ας είναι αυτό. Πρέπει! Για να μην πούμε ” Έπρεπε ” .