Του Άρη Κεραμάρη
Ταξίδεψε πολύ κι έμεινε ζωντανός. Όπου κι αν πήγαινε έστηνε μαγικές γιορτούλες. Έζησε επικίνδυνα, όχι μαλακίες.
Όλη του τη ζωή τίναζε από πάνω του σφραγίδες.Όλη του τη ζωή αναμετρούταν, καταδύονταν και ξαναγύριζε πάλι με εκείνο το μυστήριο άγγιγμα, την ίδια τρέλα στα μαλλιά.
Απόλυτος γυφτοροκάς, πάντα ανάμεσα στην τελευταία τζούρα και στη βασιλική γόπα. Ο μάγος της φυλής. Το αιώνιο χειροκρότημα των Ναπολιτάνων. Ο Ντιέγκο καβάλα στη ζέβρα, ο Βάκχος και το όργιο του Μεξικό, τα κλεμμένα μουντιάλ κι όλα αυτά κι όλα αυτά.
Ερωτήσεις νηπιαγωγείου, ποιος ήταν ο καλύτερος; Γεννιούνται και στις μέρες μας θεοί; Άγιοι; Το ποδόσφαιρο είναι εκρήξεις χαράς και συναισθημάτων στην βάση του. Παίζεται από ανθρώπους που νοιώθουν για ανθρώπους που νοιώθουν.Το ποδόσφαιρο απαγορεύεται για τους λογιστές.
Σαν σήμερα το 1986.
Καφενείο στο χωριό. Ο Ντιέγκο έχει σκοράρει με το χέρι και από όσους βλέπουμε το ματς, το έχει καταλάβει μόνο αυτός που δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Τυχαίο; Λίγα λεπτά αργότερα τρέχω γύρω από το μπιλιάρδο και τσακώνομαι με όλους, επιμένοντας πως ο Μαραντόνα πέρασε οχτώ Άγγλους. Και στα ριπλέι οχτώ τους έβγαζα.
Ο Ούγκο προσεύχεται. Ευχαριστώ θεέ μου για το ποδόσφαιρο. Ευχαριστώ για τον Μαραντόνα. Φύγε Ντιέγκο Aρμάντο Mαραντόνα. Φύγε εσύ έσπασες τη σιωπή. Εσύ ξεγέλασες τα κλαμένα σου μάτια. Εσένα δε σε χώρεσε η λογική, φύγε. Σε μας τους δέσμιους του μετρίου δε θα βρεις φίλους. Αγάπη μόνο παθολογική και θαυμασμό. Γιατί ήξερες πως το καλούπι σου ήταν μοναδικό και γιατί είχες τον τσαμπουκά του τελευταίου πειρασμού.
Να σε χαιρόμαστε οι απανταχού πιστοί σου.