Φοβάμαι αυτές τις μέρες τις ώρες αυτές που αγκυροβολεί ο κόσμος πάνω μου και σκαρφαλώνουν στα μηνιγγια όλα όσα πίστεψα. Πίστεψα στον έρωτα και μοιάζει παράξενο πως απέμεινε ένα σκονισμένο δάχτυλο να παίζει με το σχήμα των “κάποτε” σωμάτων, τελικά όταν κάτι λείπει είναι αυτό που καθορίζει το σχήμα σου. Πίστεψα σε μια ιδέα, μεγαλώνοντας την έκανα κόμικ για εκεινους τους σουπερ ήρωες που πέθαναν νωρίς γιατί δεν κολλούσαν στην ιστορία ή τα παράτησαν κρέμασαν κοιλιές και σαν κλασσικοι αποτυχημένοι σε νουαρ νουβέλες έχουν άσχημο τέλος που όλοι μετά καταλαβαίνουν πως το είχαν προλογίσει αλλά είναι αργά τώρα έκάτσε ένας μαύρος σκύλος στον ώμο και τους γαύγισε ένα σύννεφο έκτοτε δεν εφυγαν μόνο τους άφησαν να χορεύουν γύρω απο μια λάμπα και σκέφτονται πως ανατιναζονται σε μια ίνα βολφραμίου. Πίστεψα σε μια εποχή που τα παιδιά θα μάθαιναν να φτιάχνουν σαπουνόφουσκες πριν μάθουν να μιλούν τώρα κυνηγούν το ένα το άλλο μ ένα κόκκινο μπαλόνι κι ένα ψεύτικο πιστόλι που σκοτώνει. Πίστεψα σε μια ήσυχη ώρα κι είναι παράξενο που μου ήρθε στο μυαλό ο Χρήστος, ο απο πάνω, έχει σαλτάρει καιρό κρεμιέται απο το μπαλκόνι και κοροιδευει πως θα πηδηξει μέχρι σήμερα έχει πέσει σαράντα έξι χρόνια και δεκαοκτώ μήνες θητεία στο στρατό όταν πληρώνει τα κοινόχρηστα μου κάνει παράπονα για τα Ζάναξ του τρίζουν τα δόντια, λέει, και θα χαλάσουν γιατι ορκίζεται στη μητέρα του θα τους δαγκώσει μια μέρα αλλά πάλι τα σκαλιά ανεβαίνει για ένα σάλτο ακόμα. Πίστεψα πίστεψα σε πολλά πάρα πολλά και σε σένα αλλά δεν έχω τί να πω μόνο σε βρίσκω στο ξημέρωμα και στους Madrugada και σε κάποιο, ας πουμε, τραγούδι τους. και δεν…
Nikos Lefou Pierrot Ziakas