Από τον Νίκο Νικολέτο
Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσω να είμαι καθόλα σύντομος, μια και το θέμα στο οποίο θα αναφερθώ έχει εν πολλοίς αναλυθεί εκτενώς από ειδήμονες και όχι από άτομα που εκφέρουν μια γνώμη, βασιζόμενα σε επίσημα στοιχεία, όπως ο υποφαινόμενος.
Ζούμε σε ένα σύγχρονο κολαστήριο οικονομικής καταστροφής που καθημερινά μας αναγκάζει να μην βλέπουμε ακίδες φωτός στο τούνελ, στο οποίο μας ανάγκασαν να εισέλθουμε και να εισερχόμαστε ξανά και ξανά, σαν σισυφικές απομιμήσεις.
Έξι χρόνια βιώνουμε τις συνέπειες των μέτρων λιτότητας που μας επιβάλλονται έξωθεν, από κάποιους δανειστές-Σάιλοκ, εμμένοντας σε μια ρητορική παραλογισμού και σχιζοφρενικής αδιαλλαξίας περί μονόδρομου σωτηρίας. Τα χρόνια αυτά στη χώρα μας συνοδεύονται από χιλιάδες μνημονιακές δολοφονίες, απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων σε ποσά-ψίχουλα, για να διάγει κανείς μια αξιοπρεπή ζωή, συντριβή ονείρων και δουλοποίηση ενός ολόκληρου έθνους.
Αυτή η αδιάλλακτη στάση σε αυτή την πολιτική καταρρέει σαν χάρτινος πύργος από τα ίδια στοιχεία διεθνών οργανισμών. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα το εξωτερικό χρέος των 17 χωρών της Ευρωζώνης ανέρχεται στο ποσό των 24 τρισεκατομμυρίων. Το αξιοσημείωτο είναι η κατανομή αυτού του χρέους, όπου 10 αναπτυγμένες χώρες χρωστούν 22,8 τρισεκατομμύρια, ενώ οι 7 φτωχότερες, υφιστάμενες πολιτικές λιτότητας, χρωστούν μόνο 1,2 τρισεκατομμύρια.
Σύμφωνα, πάλι, με την Παγκόσμια Τράπεζα, το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας, το 2010, ανερχόταν στα 560 δις δολάρια. Το Λουξεμβούργο, στον αντίποδα, με 460.000 κατοίκους, έχει ένα χρέος που ανέρχεται στα 1,9 τρις δολάρια! Ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος αντιλαμβανόμενος όλα αυτά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι κάτι δεν πάει καλά με το βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Πρόσφατη έρευνα ήρθε να επιβεβαιώσει ότι ήδη γνωρίζαμε, αλλά τεχνηέντως ”θαμμένα” από ορισμένους απατεωνίσκους, ότι, δηλαδή, τα δάνεια που τάχα προορίζονταν για την Ελλάδα, εν τέλει προορίζονταν για τη σωτηρία χρεοκοπημένων τραπεζών και εξόφληση προηγούμενων δανείων. Μονάχα το 5% των δανείων μπήκε στην ”τσέπη” του ελληνικού κράτους.
Όσον αφορά το ευτελές, εν συγκρίσει με τα άλλα κράτη, εξωτερικό χρέος μας είναι υπέρ το δέον απλά και αποκαλυπτικά τα τηλεγραφήματα που έχουμε από το Wikileaks, σύμφωνα με τα οποία η στρατηγική αυτή που επιβλήθηκε από το 2010 και έπειτα, είχε διαμορφωθεί το 2003 από τα funds. Ως στόχοι είχαν τεθεί, η περιστολή του κράτους πρόνοιας, η ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων και η κτήση των κρατικών λειτουργιών.
Όλα αυτά πέτυχαν βέβαια με τη συνεργεία δοσιλογικών ελληνικών ψευταρχηγίσκων, που πιστοί στην εθελοδουλεία απέναντι στο ξένο παράγοντα, μας υποθήκευσαν εσαεί. Η Ελλάδα ήταν το τέλειο πειραματόζωο, κατά την γνώμη μου, έτσι ώστε να αποδειχθεί αν είναι δυνατόν μέτρα λιτότητας να περάσουν στο χώρο της ευρωζώνης, ”κραδαίνοντας” ηλίθια επιχειρηματολογία, τόσο οι διαβρωμένοι έλληνες πολιτικοί, όσο και οι ευρωπαίοι τεχνοκράτες.
Η άποψη περί 4ου Ράιχ με βρίσκει προσωπικά απολύτως σύμφωνο διότι, πρώτον, η Γερμανία είναι η μοναδική που μπορεί να αμφισβητεί την ισχύ οδηγιών και κανονισμών, εν αντιθέσει με αυτό που προτάσσει το ενωσιακό δίκαιο, ότι κάθε κράτος οφείλει να τις ενσωματώσει στο εθνικό του δίκαιο.
Δεύτερον, η Γερμανία εντελώς αυθαίρετα επωμίσθηκε την ηγεσία του ευρώ, που σημειωτέον είναι το μοναδικό νόμισμα στην ιστορία που δεν έχει από πίσω μια νομισματική και μια δημοσιονομική πολιτική. Έτσι, τον έλεγχο του ευρώ ανέλαβε οικειοθελώς η Γερμανία!
Τρίτον, όντας υπό την ομπρέλα των ΗΠΑ μέχρι το 1952, η Γερμανία ήταν απαλλαγμένη από στρατιωτικές δαπάνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ανάπτυξη μιας χώρας, της οποίας το χρέος είχε κουρεφθεί κατά το ήμισυ ένα χρόνο αργότερα.(Η Ελλάδα είχε συνυπογράψει αυτή την πράξη! )
Αντί επιλόγου θα ήθελα να υπενθυμίσω τη ρήση ενός ιστορικού : ”Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, ο ολοκληρωτισμός προβάλλεται ως ελευθερία και ο αγώνας για ελευθερία ως αντιδραστική πράξη.”