Από το Πρόβατο όχι Αρνί
Δεν είπα ποτέ ότι θα ‘ναι εύκολο. Το νόμισες εσύ κάποια στιγμή; Πώς να ‘ναι εύκολο; Αχαρτογράφητα πηγαίνουμε. Αν στην αλλαγή δυο τρένων δεν είχαμε βρεθεί στον ίδιο σταθμό μάλλον ποτέ δε θα συναντιούνταν οι τόποι μας. Αν στο ξάνθισμα μιας μπύρας δεν κοιτιόμασταν πρασινοκάστανα ίσως να μην είχαν σμίξει ποτέ οι γεύσεις μας. Πριν απαντήσουμε με την ταυτόχρονη μπροστά κίνησή μας στην πρόκληση του “πάμε;”, ένα χάος και μια κανονικότητα ήμασταν∙ δεν υπήρχε παράγραφος που να είχε βρει τον τρόπο να γραφτεί και με τους δυο μας μέσα.
“Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά!”
(Νίκος Καββαδίας)
Σου αρέσει διαρκώς να μιλάς για “συμβόλαια”. Όχι αυτά με τις υπογραφές και τα χαρτόσημα και τις επικυρώσεις. Συμβόλαια που γίνονται κάθε μέρα, κάθε στιγμή μεταξύ ανθρώπων που θέλουν με κάποιο τρόπο να πάρουν τις συμφωνίες τους και να τις εξελίξουν, να τις παν παρακάτω. Να σου πω ένα συμβόλαιο που μας δένει τους δυο μας; Είναι αυτό του protection. Δίνω και τη ζωή μου να είσαι καλά. Μπαίνω μπρος στο σώμα σου για να το προστατέψω από καθετί αλλά μπαίνω και μπρος σε κάθε φάντασμα που θα κυνηγήσει το μυαλό σου, σε κάθε ανασφάλεια που θα λυγίσει τα γόνατά σου, σε κάθε τρέμουλο που θα περάσει απ’ τα ακρόχειλά σου. Ανάλογα κι από εκεί. Είσαι τα πλευρικά μου. Ζω πάντα νύχτα, ψάχνω τον κόσμο στο σκοτάδι. Μην ξεχνιέσαι. Μη μ’ αφήνεις δίχως την ασφάλεια στο συναπάντημά μου με τους άλλους.
Δεν είπα ποτέ ότι θα ‘ναι εύκολο. Τα βήματα οφείλουν να είναι αμοιβαία. Σε μια σανίδα ισορροπούμε πάνω από ένα λάκκο ματαίωσης. Ο εγωισμός έχει ένα τεράστιο έψιλον στην αρχή που μπορεί να κατασπαράξει ανώριμα καθετί όμορφο κι ένα τελικό σίγμα στο τέλος ικανό να φέρει το οριστικό σε λέξεις άλλες όπως “αντίο”, “φεύγω”, “ξέχνα με”. Ποιος απείλησε ποιαν ανεξαρτησία; Ποιος απείλησε ποιαν εμπιστοσύνη; Πάμε μαζί δυο βήματα πίσω. Δεν έχει πάντα αρνητικό πρόσημο η υποχώρηση. Καινούρια σελίδα σε ένα καινούριο συμβόλαιο μπορεί να είναι. Έχω την πένα και το μπουκαλάκι με το μελάνι. Έχεις τα ωραία γράμματα και την ικανότητα οργάνωσης του κειμένου. Άντε, ξεκίνα…
“Να ένας ακόμη λόγος για να έχεις έναν πρόχειρο διάβολο: κάνει όλους τους μικρούς σου δαίμονες να φαίνονται ομορφότεροι”.
(Τσακ Πάλανιουκ)
Ό,τι άσχημο μαζί σου είναι ο μεγάλος μου διάβολος. Ο τρόμος μου μην και ξυπνήσω και δεν χαμογελάμε, κάνει όλα τα υπόλοιπα να μοιάζουν δαίμονες-πιτσιρίκια που παίζουν τα playmobil τους στην αυλή. Ο έγχρονος κόσμος κρατάει ανά δευτερόλεπτο ρυθμό που συνταιριάζει τα δικά μου με τα δικά σου. Δημιούργημα του ανθρώπου ο χρόνος; Πώς; Πώς άχρονα τότε θα έλεγα για την επανάληψη, το ξανά και ξανά, την διάρκεια της ανάγκης μου να έχω τη γαλήνη σου σημάδι στις διοπτεύσεις μου; Δημιούργημα του χρόνου ο άνθρωπος. Τα πάντα βασικά. Της μιας στιγμής, της μιας ζωής κι εμείς.
Δεν είπα ποτέ ότι θα ‘ναι εύκολο. Τα εύκολα σκορπίζουν στο πρώτο χτύπημα του λύκου. Των εύκολων παραμυθιών το τέλος δεν έχει το “κι εμείς καλύτερα”. Των εύκολων σκοταδιών οι καληνύχτες δεν έχουν τη βεβαιότητα της αυγής στα ξυπνητήρια τους. Η ευκολία κάνει ρίμα με την ανία. Δρόμους με χαλίκια κι άκοπα χόρτα θέλουν οι γυμνές φτέρνες μας. Κι αν ματώσουμε περπατώντας έχω μαζί μου βαμβάκι και οινόπνευμα, έχεις τη γνώση να καθαρίζεις τις πληγές. Παζλ. Απ’ την πρώτη λέξη ετούτου του κειμένου ως την τελευταία οι δυο μας ένα παζλ. Δεν είπα ότι είναι εύκολο να στηθεί. Είναι δυνατόν όμως να γίνει. Να γίνεται. Δεν του λείπουν κομμάτια.
*Η φωτογραφία είναι σκηνή από την ταινία “Lucia y el sexo”.